Σούσι δεν τρώω. Ωμό ψάρι τυλιγμένο με φύκια τρως μόνο αν είσαι πελεκάνος. Ωστόσο τον Φεβρουάριο του 2014, κοινωνικές υποχρεώσεις με έσυραν σε ένα γιαπωνέζικο εστιατόριο πλησίον της Πλατείας Συντάγματος. Μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα. Πρώτον η ευχέρεια μετά της οποίας οι θαμώνες, συμπατριώτες μας ως επί το πλείστον, χειρίζονταν τα chopsticks – εγώ θα είχα αυτοτραυματιστεί. Δεύτερον η συζήτηση που άκουσα σε τρία τραπέζια και αφορούσε αποκλειστικά τον Σταύρο και το Ποτάμι. Θα μου πείτε ότι το να ακούς, το 2014, κουβέντα για το Ποτάμι σε σουσάδικο, ήταν σαν να έβρισκες ρεσό πάνω σε μέλος των Atenistas. Όμως έχει τη σημασία του. Διότι ακόμα και αν ήσουν πολιτικά κωφάλαλος, το Ποτάμι ήταν μία καλή, θα έλεγα και trendy, αισθητική επιλογή. Αν οι δεξιοί σού μύριζαν μούχλα και οι αριστεροί υγρασία ημιυπόγειου στη Νεάπολη Εξαρχείων, το Ποτάμι σού έφερνε κάτι από κοκτέιλ και μάλιστα χωρίς αλκοόλ. Ενδεχομένως αυτό, η έλλειψη αλκοόλ, να ήταν και το πρόβλημα – η πολιτική θέλει έντονες και αναγνωρίσιμες γεύσεις. Όμως, ρε παιδί μου, τότε έλεγες ότι είσαι Ποτάμι («εγώ είμαι Το Ποτάμι») και είχες ελπίδες να βγάλεις γκόμενα. Λίγο ο Σταύρος με το σακίδιο και τα πέδιλα, λίγο οι φατσούλες που θύμιζαν εθελοντές ΜΚΟ για τη θαλάσσια χελώνα και φυσικά η πολιτική τοποθέτηση στη σφαίρα της κοινής λογικής, δημιούργησαν κάτι περισσότερο από μία τάση: ανέδειξαν την ανάγκη για ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό ρεύμα που αγνοεί αγκυλώσεις, αρθρώνει σύγχρονο λόγο και είχε αισθητική πρόταση.
Θα μου πείτε ότι το styling και η αισθητική δεν έχουν θέση στην πολιτική. Και ενδεχομένως να έχετε δίκαιο. Ο Τσίπρας κυβερνά με τον Καμμένο και έχουν τον Πολάκη για υπουργό. Ωστόσο το Ποτάμι δεν ήταν για τις μάζες, αν και ένα από τα λάθη του ήταν που πίστεψε ότι μπορεί να απευθυνθεί σε αυτές. Τέλος πάντων, το μεγαλύτερο πρόβλημα με το Ποτάμι είναι ότι συζητάμε περισσότερο για τα λάθη του, παρά για την προοπτική του. Και το βράδυ που ο Μητσοτάκης κέρδισε την εκλογή στη Νέα Δημοκρατία, στο Ποτάμι πρέπει να αισθάνθηκαν όπως ένας κοντούλης τύπος που τρώει στον μπουφέ και ξαφνικά εμφανίζεται πίσω του ένας ψηλός, χοντρός, θυμωμένος και πολύ πεινασμένος.
Για τη συμπιεσμένη απήχηση του Ποταμιού συνωμότησαν πολλοί παράγοντες και φυσικά ο ίδιος ο επικεφαλής του. Προσωπικές εμμονές, άστοχες κινήσεις, λάθος συνεργασίες, κακό μοίρασμα του παιχνιδιού συνδυάστηκαν με μία εξαιρετικά επιτυχημένη επιχείρηση λάσπης. «Ο Σταύρος είναι του Μπόμπολα» έλεγε ο άλλος με κομματάκια σανό να μένουν κολλημένα στην οδοντοστοιχία του. Και όλα αυτά ενώ το πακέτο δείχνει ελκυστικό. Λειτουργικό, βολικό και ευέλικτο. Είσαι Ποτάμι; Στηρίζεις το Μακεδονικό, τα σύμφωνα συμβίωσης και τον νομικό προσδιορισμό φύλου, χωρίς να μυρίζεις την τραγίλα των Πολάκηδων. Επίσης στηρίζεις πολλές προτάσεις του φιλελευθεράτου, με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την απελευθέρωση των αγορών, χωρίς να εισπνέεις τη βαρβατίλα των άλλων.
Κατά μία εκδοχή το Ποτάμι δεν προσφέρει πολιτική λύση, αλλά υπαρξιακή απάντηση. Μόνο που, δυστυχώς για τον Σταύρο και τους δικούς του, εκδηλώνεται αυτό που κάποτε έλεγαν για το ΚΟΔΗΣΟ του Γιάγκου του Πεσμαζόγλου: αρκετοί είναι Ποτάμι, αλλά δεν το ξέρουν. Και εντάξει, αυτοί είναι πολίτες. Οι άλλοι είναι πολιτικοί. Με τα μπες-βγες στο ΚΙΝΑΛ έδειξαν ότι δεν ξέρουν τι θέλουν.
Συχνά λένε ότι η πολιτική μοιάζει με το ποδόσφαιρο. Ναι, έχουν κοινά σημεία. Η πολιτική έχει στόχους και το ποδόσφαιρο γκολ. Μόνο που οι θεατές στο γήπεδο δεν κοιτάζουν τις εστίες, πρωτίστως παρακολουθούν πού είναι η μπάλα. Ε, με το Ποτάμι έχασαν την μπάλα. Τώρα ο Σταύρος προσπαθεί να το πιάσει από εκεί που το άφησε πριν το ΚΙΝΑΛ. Μία έξυπνη καμπάνια, συνέδριο και δηλώσεις για αυτόνομη πορεία. Φτάνουν αυτά για να μπεις στη Βουλή; Δύσκολο. Τώρα ο Κυριάκος προσφέρει υποκατάστατα Ποταμιού με γεύση εξουσίας και η Φώφη κάτι αντίστοιχο με γεύση παλιού, καλού ΠΑΣΟΚ. Ο Σταύρος λέει ότι θα το παλέψει μόνος του. Εντάξει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξει γνώμη. Το έχει κάνει, άλλωστε, τόσες φορές στο παρελθόν.
*Ο τίτλος παραπέμπει στην καμπάνια που «τρέχει» αυτή την περίοδο το Ποτάμι.
10°
