Ίσως κάποιοι από εσάς έχετε δει την αμερικανική ταινία «American History X». Σε μια από τις πιο σκληρές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου, ο νεοναζί πρωταγωνιστής βάζει έναν μαύρο να δαγκώσει το πεζοδρόμιο και στη συνέχεια του συνθλίβει το κεφάλι πατώντας το με την μπότα.
Τώρα μεταφερόμαστε στο κέντρο της Αθήνας. Τοξικομανής παραπατώντας προσπαθεί να ληστέψει κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Τον παίρνουν χαμπάρι. Στην αρχή του πετάνε μια πέτρα (άρχισαν οι λιθοβολισμοί και στη χώρα μας και όχι από μέλη του Ισλαμικού Κράτους ή της Μπόκο Χαράμ) και μετά ενώ προσπαθεί να βγει από το κάτω μέρος της βιτρίνας δύο άνδρες (που λέει ο λόγος) αρχίζουν να τον κλοτσάνε στο κεφάλι και ένας εξ αυτών του πατάει το κεφάλι με μανία ανάλογη του πρωταγωνιστή νεοναζί. Ο άνθρωπος αυτός είναι νεκρός.
Όταν είδα το βίντεο χθες το βράδυ μέσα στο newsroom της Athens Voice, φρίκαρα άσχημα. Ήρθε στο μυαλό μου η ταινία και ξαφνικά είδα τη φρίκη να συμβαίνει μερικές εκατοντάδες μέτρα από κει που ήμουν.
Δεν σκέφτηκα ούτε την ασφάλειά μου, ούτε το παιδί μου. Σκέφτηκα ότι μέσα στα χρόνια της κρίσης οι Έλληνες έχουμε ξεφύγει τελείως. Ξεβρακωθήκαμε εντελώς, όταν τέλειωσαν τα φράγκα. Μείναμε χωρίς δουλειά και το κυριότερο χωρίς προοπτική. Δεν είμαστε οι μόνοι. Έχει συμβεί και θα ξανασυμβεί. Και σε εμάς και σε άλλες χώρες. Και ποια η αντίδρασή μας; Οργή, μίσος και ο ένας εναντίον του άλλου -η αλήθεια είναι με πολλή βοήθεια από τους καιροσκόπους πολιτικούς της χώρας μας, που εμείς ψηφίσαμε. Αυτό ήμασταν λοιπόν; Μια γεμάτη τσέπη, που μόλις άδειασε επιστρέψαμε σε μια εποχή που ένας έσφαζε τον άλλον;
Ψάχνουμε να βρούμε φταίχτες. Τον Καραμανλή, τον ΓΑΠ, τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, τις ΜΚΟ που τα μασάνε γερά, τους Εβραίους, τους μετανάστες. Ελάτε τώρα να απαντήσουμε στην τρομερά δύσκολη ερώτηση: Ποιος λείπει από το κάδρο; Εμείς, βρε κουτά. Οι παντελώς ανεύθυνοι, οι κακομοίρηδες, που μας ψεκάζουν και μας τρώνε το βιος, οι τρόικες, ο Σόρος και τα συμφέροντα. Και γι' αυτό πήξαμε στους αλληλέγγυους, που εσχάτως δεν ξέρουν τι είναι η Μόρια και στους λοκατζήδες που, αν τους την έπεφτε ο Ρουβίκωνας, θα ήταν πιο γρήγοροι και από τον Τζέισον Μπορν.
Παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης. Αδιαφορούμε για το πώς νιώθουν οι άλλοι. Κοίτα τη δουλίτσα σου, φιλαράκο, και στήσε το παιδάκι σου ολημερίς μπροστά στην τηλεόραση και το tablet, χωρίς να το τροφοδοτείς με συναισθήματα, ιδέες, μουσικές και ό,τι άλλο. Κάνε τη λαμογιά σου και άσε τους άλλους να κουρεύονται. Σπάσε και το κρεοπωλείο του μάστορα, που τόλμησε να πουλάει κρέας, ενώ εσύ ο σπάστης (και καλά ακτιβιστής) φοράς πατούμενο που το ράβουν 8χρονα κάπου στην Ασία. Συνέχισε, πάτα το κεφάλι από το τζάνκι, γίνε υπουργός και αγριοκοίταζε όταν ο δημοσιογράφος κάνει ερώτηση που δεν σου αρέσει, απείλησε και αυτόν που διαφωνεί μαζί σου. Ρίξε νερό στον μύλο του λαϊκισμού καλώντας στο μεγάλο κανάλι σου τύπους που πουλάνε θαυματουργά σκευάσματα και τα «αληθινά λόγια» του Χριστού. Συνέχισε, φίλε μου. Άλλωστε για όλα φταίνε οι άλλοι. Εμείς για τίποτα.
ΥΓ. Πριν από πολλά χρόνια δούλευα μούτσος σε ένα καράβι. Διάβαζα κάθε μέρα τρεις ώρες με συνέπεια υπαλλήλου αστεροσκοπείου. Ένα από τα βιβλία ήταν «Το χρέος της μεγαλοφυΐας» του Ρέι Μονκ για τη ζωή και το έργο του Λούντβιχ Βιττγκενστάιν, του πιο σημαντικού -για τα γούστα μου- φιλοσόφου του 20ου αιώνα. Θυμάμαι -στο περίπου- κάτι απλούστατο και άκρως ουσιώδες που καθόριζε τη σκέψη του: «φτιάξε πρώτα το δωμάτιό σου και μετά βγες να καθαρίσεις το πεζοδρόμιο». Εμείς βγήκαμε στο πεζοδρόμιο και πετάμε ο ένας στον άλλο ό,τι σκουπίδι είχαμε μέσα στο δωμάτιο και δεν μαζέψαμε ποτέ. Πόσο ντρέπομαι, ρε γαμώτο.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
