Πριν από έξι μήνες κυβερνούσε τη χώρα. Σήμερα κινείται στο τρίγωνο «Ραφήνα (κατοικία) - Πλουτάρχου (παλιό πολιτικό γραφείο) - πλατεία Μαβίλη (νέο πολιτικό γραφείο)». Ο Κώστας Καραμανλής δεν είναι πια πρωθυπουργός, ένας «φτωχός και μόνος» βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας είναι. Ή μήπως όχι;
Πριν από μερικές μέρες, στην πρώτη προσυνεδριακή συγκέντρωση της ΝΔ, ο πρώην πρωθυπουργός χειροκροτήθηκε θερμότατα από τους συγκεντρωμένους περισσότερο από κάθε άλλον – ακόμα και από το νέο πρόεδρο Αντώνη Σαμαρά. «Είμαστε μια αρρωστημένη κατάσταση» ήταν το σχόλιο ενός (μελαγχολικού) βουλευτή της ΝΔ. Πράγματι, τι ήταν αυτό το ξέσπασμα; Δεν δικαιολογείται με τίποτα. Ούτε με τον τρόπο που ο πρώην αρχηγός «απέδρασε» από το Μέγαρο Μαξίμου, την ώρα που το έλλειμμα της χώρας έπαιρνε ανεξέλεγκτο τα ύψη. Μέσα στα τρία τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ το κράτος αύξανε ιλιγγιωδώς τις δαπάνες του σε ποσά που απαιτούνται σήμερα για να εξοφλήσουμε εντός τριετίας το δυσβάστακτο χρέος μας: 20 δισεκατομμύρια ευρώ! Για να μην ξεχνιόμαστε...
Αν και αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει, καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι 7 στους 10 πολίτες χρεώνουν στον πρώην πρωθυπουργό την ευθύνη για το οικονομικό χάλι. Εδώ υπάρχει μεγάλος θυμός. Και κάποιοι το παίρνουν είδηση. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αποκάλυψε ότι είχε στείλει ένα χρόνο πριν από την πτώση της κυβέρνησης εγγράφως τις εκτιμήσεις του για το ότι η οικονομία πάει κατά διαόλου και πρότεινε στον Κώστα Καραμανλή να πάρει μέτρα έκτακτης ανάγκης. Δεν τα πήρε ποτέ. Κάποιοι μάλιστα «των άκρων», όπως ο Γ. Γιακουμάτος, έλεγαν πως καλύτερα να έριχνε με την ψήφο του στη Βουλή την κυβέρνηση Καραμανλή μια ώρα αρχύτερα, αν μπορούσε να προβλέψει το οδυνηρό τέλος.
Όμως η είδηση ήταν η φράση του προέδρου Αντώνη Σαμαρά πως «δεν θα απολογηθώ για κανέναν. Και όταν λεω κανέναν, εννοώ κανέναν». Βλέπει κι αυτός τις δημοσκοπήσεις που εμφανίζουν το ΠΑΣΟΚ να παίρνει τα σκληρότερα μεταπολεμικά μέτρα λιτότητας αλλά παρόλ’ αυτά να μεγαλώνει τη διαφορά του από τη ΝΔ στο 11,4%, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της MRB. Αλήθεια, γιατί δεν «πουλάει» το κόμμα;
Η «νέα Νέα Δημοκρατία», όπως κάποιοι την αποκαλούν τελευταία, μέχρι στιγμής δεν έχει πράξει το αυτονόητο: δηλαδή να αναλύσει γιατί δεν υλοποίησε ως κυβέρνηση αυτά που είχε τάξει και συνιστούν τη βασική αιτία για την πρωτοφανή ήττα. Μετά τις εκλογές κινήθηκαν οι εσωκομματικές διαδικασίες, εκλέχτηκε νέος αρχηγός, τώρα ξεκίνησε μετά βαϊων και κλάδων η πορεία για το 8ο συνέδριο του κόμματος κι όμως πέντε μήνες μετά οι πολίτες δεν έχουν ακούσει ίχνος αυτοκριτικής για τις μεταρρυθμίσεις που ποτέ δεν έγιναν, για τις σπατάλες μιας ξεχαρβαλωμένης κρατικής μηχανής, για τις επενδύσεις που ποτέ δεν ήρθαν, για τις νέες θέσεις εργασίας που έμειναν λόγος κενός, για το περιβόητο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, για τις ταμειακές μηχανές που όλο «όπου να ’ναι» μπαίνουν στα βενζινάδικα, για την κατρακύλα της Ελλάδας καμιά τριανταριά θέσεις στον αμείλικτο πίνακα της ανταγωνιστικότητας διεθνώς. Μια χλιαρή «συγνώμη» του προέδρου, προ ημερών, βγήκε με πολύ ζόρι...
Εμ, δεν γυρίζουν έτσι σελίδα τα σοβαρά κόμματα! Πολύ περισσότερο όταν ο κ. Καραμανλής, αν και επισήμως σιωπά, δηλώνει παρών, απαιτεί από τη νέα ηγεσία της ΝΔ στήριξη, βλέπει βουλευτές στους οποίους εξομολογείται ότι κάνει πολιτικά όνειρα για το μέλλον. Μέχρι και άτυπους εκπροσώπους έχει για «κονέ» με τα ΜΜΕ, τον πρώην υπουργό Πρ. Παυλόπουλο και κυρίως τον πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο Ευ. Αντώναρο. Με τους πρώην–και ποιους πρώην– όμως δεν γίνεται χωριό. Ο Κ. Καραμανλής έχει «καεί» άσχημα. Έχει γίνει το σήμα κατατεθέν μιας βαθιάς κρίσης της ΝΔ, που οδήγησε τη χώρα στη χειρότερη μεταπολεμική κρίση και τώρα αντιμετωπίζει αδιέξοδο ταυτότητας και στρατηγικής. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα στη ΝΔ, που οι θεωρίες της «λήθης» δεν θα το λύσουν. Παραδόξως ισχύει εδώ η ρήση του Γ. Παπανδρέου: Αν δεν αλλάξει εκ βάθρων η ΝΔ θα βουλιάξει, καθώς η κοινωνία πάει γι’ άλλα. Το αυτό, εννοείται, ισχύει και για όσους σχηματισμούς αλληθωρίζουν στο χτες.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
