Το κρίσιμο βράδυ της περασμένης Δευτέρας ήταν όλοι εκεί. Στο επιχειρησιακό κέντρο στο Χαλάνδρι. Την ώρα που έφθαναν οι πρώτες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για νεκρούς (σύμφωνα με όσα λένε οι ίδιοι οι υπουργοί) και που όλοι οι επιχειρησιακοί αρχηγοί έπρεπε να είναι στους ασυρμάτους και στα τηλέφωνα αγχωμένοι και αφοσιωμένοι στο έργο τους μπας και σώσουν κάτι – και κυρίως κάποιον, εκείνοι ήταν αναγκασμένοι να συμμετέχουν σε μια κωμωδία σωτηρίας του image του Αλέξη Τσίπρα. Προφανώς κατ’ εντολή των πολιτικών τους προϊσταμένων.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ήξεραν. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του συντονιστικού. Δηλαδή αν δεν φτάσουν εκεί πρώτες όλες οι πληροφορίες προκειμένου να συντονίσει πού φτάνουν; Πώς είναι δυνατόν να περιμένει «σφραγίδα ιατροδικαστή» (όπως λέει ο Πολάκης) ή να «επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες», όπως λέει ο Κουρουμπλής ή να «κλείσουν οι κάμερες» όπως λέει ο Σκουρλέτης;
Οπότε το κρίσιμο – και ποινικά διερευνητέο ερώτημα δεν είναι αν έπαιξαν θέατρο μπροστά στις κάμερες της ΕΡΤ, προκειμένου μετά να ρωτήσει ο εγκάθετος δημοσιογράφος στην ενημέρωση «βλέπετε σχέδιο αποσταθεροποίησης;». Αυτό είναι σίγουρο. Και έχει αξιολογηθεί ήδη. Στο κάτω-κάτω, δεν έρχεται εσπευσμένα πίσω ένας πρωθυπουργός που βρίσκεται σε επίσημη επίσκεψη αν δεν συμβαίνει κάτι σοβαρό – όπως νεκροί.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι όμως πολύ πιο πέρα από την ηθική αποτίμηση των προθέσεων της κυβέρνησης να χειριστεί προπαγανδιστικά τους ανθρώπους που δουλειά τους είναι να επιχειρούν. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πιο πρακτικό και γι’ αυτό πιο ανατριχιαστικό: αν το συντονιστικό δεν είχε χάσει τόση ώρα εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, όπου κάθε δευτερόλεπτο μετράει, για να συμμετέχει ως κομπάρσος στο show του πρωθυπουργού, και να απαντάει σε ερωτήσεις του τύπου «πότε θα απογειωθούν τα αεροπλάνα;», θα είχε αξιοποιήσει καλύτερα τις πληροφορίες για να σώσει κάποιο από τα υπόλοιπα θύματα; Και αν η απάντηση είναι «ναι», τότε μιλάμε για κάτι πολύ πιο σοβαρό από ένα επικοινωνιακό καραγκιοζιλίκι.
21°
