Το χειρότερο στο δημοψήφισμα του 2015 που κατέστρεψε την ελληνική οικονομία είναι πως ήξεραν ήδη ότι θα το ανατρέψουν. Τους προηγούμενους μήνες είχαν διερευνήσει τους πιθανούς χρηματοδότες, από τον Πούτιν μέχρι του Κινέζους, περνώντας από Τσάβες και Ιράν. Από παντού εισέπραξαν αρνήσεις. Οι Ρώσοι δεν χρηματοδότησαν την Κύπρο την οποία είχαν σχεδόν μετατρέψει σε θησαυροφυλάκιό τους, θα έσωζαν την Ελλάδα;
Λίγα 24ωρα κράτησε το «Όχι» και ήταν αρκετά για να καταστραφεί το τραπεζικό σύστημα, να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και να διατηρούνται ακόμα, τρία χρόνια μετά, τα capital control. Είχαν ήδη αντικρίσει την άβυσσο και ήξεραν τι θα επακολουθούσε. Προχώρησε ο πρωθυπουργός στο ολέθριο δημοψήφισμα, με έναν στόχο, τη διάσωση, προσωπική και κομματική. Πώς; Καθιστώντας τον ελληνικό λαό συνένοχο. Μέχρι τότε, ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε ηγέτης που να μην αναλάβει το βάρος των επιλογών του. Που να πει στον λαό «εσείς με ψηφίσατε, μη ζητάτε τα ρέστα». Το έκανε πρώτη φορά ο Α. Τσίπρας.
Αν μετά από 6 μήνες διαπραγματεύσεων ο Τσίπρας απλώς έφερνε ένα μνημόνιο ακόμα χειρότερο, εκεί που θα έσκιζε τα προηγούμενα, η κατακραυγή του κόσμου θα ήταν εκκωφαντική, η αποτυχία του αυταπόδεικτη. Γι’ αυτό, γνωρίζοντας τις συνέπειες και αδιαφορώντας για το εθνικό κόστος, εργαλειοποίησε ψυχρά τους πολίτες και με ένα δημοψήφισμα-παρωδία μετέτρεψε τον ελληνικό λαό σε συνένοχο: Μη δυσφορείτε για όσα συμβαίνουν, εσείς τα ψηφίσατε. Μαζί παίξαμε, μαζί χάσαμε, δεν είμαι εγώ που σας εξαπάτησα. Γι’ αυτό ήταν έτσι μουδιασμένος ο κόσμος μπροστά στις κλειστές τράπεζες. Αισθανόταν και τη δικιά του ενοχή.
Ο δεύτερος στόχος του δημοψηφίσματος ήταν η δημιουργία εκλογικής βάσης. Αφότου το «αντιμνημονιακό μέτωπο» έγινε κυβέρνηση και θα εφάρμοζε κι αυτό τα νέα μνημόνια, ακριβώς όπως οι προηγούμενοι, οι διαχωριστικές γραμμές των χρόνων 2010-2014 θα κατέρρεαν με πάταγο. Το κόμμα Σύριζα δεν είχε άλλο συνεκτικό ιστό. Μόνο γι’ αυτό έγινε από 3% 36%. Ο Α. Τσίπρας προώθησε το διχαστικό δημοψήφισμα, το οποίο δεν θα τηρούσε, για να δημιουργήσει τη δεξαμενή του «Όχι». Των πατριωτών που ήταν αντίθετοι με τους προδότες του «Ναι» και τραγούδαγαν περήφανοι στις πλατείες. Όπως έλεγε και ο βουλευτής του, μας ψήφισαν για να φορτώσουμε τα βάρη στους «Μένουμε Ευρώπη». Υποσχέθηκε, δηλαδή, άλλη μια ανύπαρκτη, εύκολη λύση. Δεν θα διαγράψουμε μεν τα χρέη, αλλά εμείς οι πολλοί, ο «λαός», το 62%, θα φορτώσουμε το κόστος στο 38%, στους «λιγότερο Έλληνες», στους «μαυραγορίτες». Τα αποτελέσματα τα πληρώνει ο ελληνικός λαός ακόμα, είτε ψήφισε «Ναι», είτε «Όχι».
Ο διχασμός που οδήγησε τους 6 να λένε στους 4 ότι «δεν είναι λαός», ο διχασμός που δηλητηρίασε την ελληνική κοινωνία, ήταν ψυχρή, κυνική, τεχνική της εξουσίας.
7°
