Πριν από μερικές μέρες ο πρωθυπουργός εξέπεμψε ένα βίντεο ναρκισσιστικής αυτοσκηνοθεσίας και πολιτικής κενότητας στο οποίο εκθειάζει τον εαυτό του. Αυτοσκηνοθετημένος μέσα στο γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίμου μιλάει για τον μεγάλο σεβασμό που απέκτησε η χώρα επί των ημερών του, επιδεικνύοντας ηγέτες και παράγοντες του διεθνούς γίγνεσθαι να ποζάρουν μαζί του στις επισκέψεις τους στη χώρα. Η παράθεση στιγμιότυπων του πρωθυπουργού με ξένους ηγέτες –από τα οποία επιμελώς απουσιάζουν η καγκελάριος Μέρκελ και ο πρόεδρος Τραμπ– θυμίζουν τουριστικές ταβέρνες στα πέριξ της Ακρόπολης όπου ο ιδιοκτήτης έχει αναρτήσει φωτογραφίες του διεθνούς τζετ σετ που έφαγε στην κουζίνα του. Και δεν θα ήταν σωστό να ψέξει κανείς τον Τσίπρα γι’ αυτή την πρακτική του φτωχού συγγενή (τόσο όμορφα δοσμένη στο παλιό ανέκδοτο με τον διαπρεπή άγνωστο Μήτσο) μια και το έχουν κάνει ουκ ολίγοι έλληνες πολιτικοί τις τελευταίες δεκαετίες. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περικοπή στην οποία λέει με γλυκύτητα πως «από τον φόβο περάσαμε στην κανονικότητα».
Λίγες μέρες αργότερα, το πανελλήνιο είδε την κανονικότητα με τα μάτια του. Μια σκηνή βίας σε ένα βίντεο τόσο φρικαλέο όσο και οικείο μαζί. Φρικαλέα κανονικό, με άλλα λόγια. Είναι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης που με σφιγμένα δόντια μα με στιβαρότητα και αξιοπρέπεια αντέχει τα χτυπήματα, παραπατά, πέφτει, γονατίζει, αντέχει και ξανασηκώνεται και με πολύτιμη βοήθεια ολίγων δίπλα του αποδρά από την ενέδρα που του είχε στήσει μια ομάδα τραμπούκων στο περιβάλλον της ποντιακής ημέρας μνήμης. Ομοφοβικές βρισιές, εθνικιστικές φωνές, ωμότητα των σωμάτων, δειλία των πολλών που χτυπούν τον ένα, χυδαιότητα των νέων που δέρνουν τον γέροντα, μιζέρια των συμμορφωμένων που λοιδωρούν τον αντικομφορμιστή, υποκρισία των δήθεν πληβείων που τραμπουκίζουν τον εκλεγμένο -δήθεν- εξουσιαστή, μανιακή αναζήτηση νοήματος χαμένων ζωών που κατασκευάζουν τον ανθέλληνα και τον προδότη.
Ο πρωθυπουργός της κανονικότητας ξεκίνησε την τουιτεροκαταδίκη του γεγονότος, σημειώνοντας τι δεν είναι αυτοί οι δράστες της δολοφονικής απόπειρας κατά του Μπουτάρη. Έσπευσε να οριοθετήσει τι δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι: δεν είναι Αγανακτισμένοι, μας είπε, και δεν είναι συγκεντρωμένο πλήθος. Κάποιοι έσπευσαν να επικρίνουν τη διάγνωση αυτή ως εξής: άρα αν ήταν Αγανακτισμένοι π.χ. η βία θα ήταν δικαιολογημένη. Θεμιτή ανάγνωση, παρότι η αψυχολόγητη αυτή φροντίδα να μη θεωρηθούν Αγανακτισμένοι –διότι σήμερα ελάχιστοι από τα εκατομμύρια των συμμετεχόντων στις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων τις επικαλούνται σθεναρά– περισσότερο υπηρετεί μια επιχείρηση αλλοίωσης και μείωσης της μνήμης μας. Ο Τσίπρας διεκδικεί ως ιστορική του ενδοχώρα το κίνημα των Αγανακτισμένων. Ορθά το κάνει. Αυτή την κοινωνική δυσφορία των μεσαίων στρωμάτων εργαλειοποίησε και πολιτικοποίησε μέχρι να καταλάβει την εξουσία και ματαίως ίσως, αλλά επίμονα, αυτή προσπαθεί να εκφράσει κάθε στιγμή. Μόνο που προσπαθεί να θολώσει το ίδιο το ιστορικό υλικό του 2011. Την αυθεντική, δηλαδή, ριζοσπαστικοποίηση των Αγανακτισμένων, το αντιδημοκρατικό τους πάθος που τους μετέτρεπε κάθε μέρα που περνούσε εκείνη την αρχή καλοκαιριού του 2011 από νοικοκυραίους της αγωνίας σε υπέρμαχους των δραστικών λύσεων, της δραχμής, της άμεσης χρεοκοπίας, ενός εμφυλίου που θα εκκαθάριζε τους κακούς που πούλησαν την πατρίδα, τους ανθέλληνες, τους μπουτάρηδες του ακραίου κέντρου που είναι νεοφιλελεύθερο και συνεπώς φασιστικό, σύμφωνα με τις θλιβερές και αστήρικτες εκείνες θεωρίες.
Πάνω απ’ όλα όμως αυτό που πρέπει να ξεχαστεί είναι η βία. Η ωμή, σκληρή και ταπεινωτική βία που ασκήθηκε τότε, συμβολικά και πρακτικά. Αυτή που βλέπουμε σε αυτήν τη φωτογραφία από τον Ιούνιο του 2011 στο Σύνταγμα, όταν σουρούπωνε και μαζεύονταν οι Αγανακτισμένοι με την ευλογία των ΜΜΕ και της αντιπολίτευσης (και της ΝΔ διακριτικά συμπεριλαμβανομένης) και άρχιζε η τελετή της μούτζας στη δημοκρατία. Τα πανό λένε πολλά: ισπανικές σημαίες από το αδελφό κίνημα των indignados, ελικόπτερα για να σωθούν οι κυβερνώντες μετά τη λυτρωτική χρεοκοπία, ελληνικές σημαίες βεβαίως, μια αργεντίνικη ως τόπος του συλλογικού μας αυθεντικού προορισμού και σταθερή αναφορά στους απανταχού οραματιστές μιας αλτέρνατιβ ζωής χωρίς πολυτέλειες, ενοποίηση της Χούντας με τη δημοκρατία αφού η πρώτη «δεν τελείωσε το ’73», χρυσά δόντια που παίρνουν οι τραπεζίτες και ξανά ελικόπτερα και ουστ. Μα πάνω απ’ όλα, κρεμάλες. Δεσπόζουσες κρεμάλες σε ρεαλιστικό μέγεθος, με χοντρό δοκάρι από ικρίωμα της εκδίκησης και του διχασμού. Δηλαδή, της κανονικότητας της χώρας μας. Από τότε έως και τώρα. Κανονικότητα της κρεμάλας, λοιπόν, και εξαναγκασμός στη λήθη.
↑ Συγκέντρωση Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, 19/6/2011
8°
