Οι «πούστηδες», που τους έδωσε το «δικαίωμα» να κάνουν παρέλαση. Οι «Οβροί», που τους κάνει μουσείο κι όλο μιλάει για εκείνη τη «συγγνώμη» που ποτέ δεν εξέφρασε δημόσια η Θεσσαλονίκη, για τις περιουσίες που τους έκλεψε μετά τον Β’ Παγκόσμιο. Ή όσα συνέβησαν κατά τις «ηρωικές μέρες» του βορειοελλαδίτικου δοσιλογισμού, που φρόντισε να «οικειοποιηθεί» τα αλλότρια. Ο «Τουρκόσπορος» φίλος του Κεμάλ, ο «σκατοκουλτουριάρης» που δεν αφήνει τις χορωδίες να ψάλλουν απολυτίκια στο Φεστιβάλ των Δημητρίων, το «σκουλήκι» που γουστάρει Σκοπιανούς, ο «πορνόγερος που όλα τα έχει, οι γκόμενες τον μάραναν», ο «προδότης» της Θεσσαλονίκης που τολμά την πόλη που «δεν θα την πάρουνε ποτέ τη Γη των Βελόπουλων» να της αλλάζει πρόσωπο και χαρακτήρα. Αλλά «κάποτε θα δει, δεν θα του περάσει έτσι».
Ναι, χρόνια τώρα την περίμενα αυτήν την «πράξη», από την πρώτη μέρα που ο Μπουτάρης κέρδισε τον Δήμο, όλο εκείνο το θλιβερό κομμάτι της με συγκεκριμένο πρόσημο «αντιμπουταρικής» Θεσσαλονίκης, συνασπισμένο, ομοούσιο και αδιαίρετο, άρχισε να βάλει εναντίον του. Η λεκτική βία είναι πάντα το ξεκίνημα, η δολοφονία του χαρακτήρα το επόμενο στάδιο. Ύστερα ακολουθεί αυτό που όλοι είδαμε: η Θεσσαλονίκη των τραμπούκων ακροδεξιών, των «τα κόκαλα των προγόνων μας, που ήρθες εδώ να τα εμπαίξεις, παλιοαλκοόλα», ο προπηλακισμός, η βία, το νταηλίκι. Γιατί δύσκολα παραδίδεται και παραδέχεται η σκοταδόψυχη και «μαύρη» Θεσσαλονίκη πως έφτανε ένας και μόνο και μόνος απέναντί τους «μπάρμπα-Γιάννης» να τους στείλει στον διάολο όλους αυτούς που για χρόνια εμπόδισαν την πόλη να σηκώσει κεφάλι. Άνθιμος, Ψωμιάδης, Παπαγεωργόπουλος, χουλιγκάνια, που ειδικά αυτήν την εποχή, και αφού είναι γνωστός «κιτρινιάρης αρειανός», άρα και «αντιΠΑΟΚ, ο κωλόγερος», επιβάλλουν τον «νόμο και την τάξη». Αντράκλες με την «κοράκλα» αγκαλιά να μπολιάζουν από την κούνια στο μικρό παιδί το μίσος και την «ορθοδοξία», αυτό δηλαδή που πρέπει και θα πει «Σαλονίκη σε λέω»: μια φοβική πόλη, προπύργιο εσωστρέφειας και «εθνικοφροσύνης» α λα Γκοτζαμάνη.
Ο «καργιόλης με τα τατού», για όσους ξέρουν από «γνήσια» Θεσσαλονίκη, ήταν θέμα χρόνου να πάθει αυτό που έπαθε. Μόνο που ο Μπουτάρης, για όσους τον γνωρίζουν προσωπικά, είναι πολύ «σκληρός για να πεθάνει». Παρά τις αστοχίες των κατά καιρούς δηλώσεών του, μα πάντα όμως έτσι είναι με τους αλέγρους ανθρώπους κι όχι επαγγελματίες πολιτικούς, λένε αυτό που νιώθουν και δεν υπολογίζουν ούτε ψηφαλάκια, ούτε δημόσιες σχέσεις με «σωματεία», το σύμβολο της κοσμόπολης, ούτε θα γονατίσει, ούτε θα λακίσει. Ειδικά που η περιπέτεια με τον προπηλακισμό του δείχνει να τελείωσε, ευτυχώς χωρίς να θρηνήσουμε κάτι χειρότερο από μώλωπες, νομίζω πως το «έργο» τώρα αρχίζει. Γιατί στον Μπουτάρη παίζεται το ένα και μοναδικό στοίχημα της πόλης: μπροστά.
10°
