Σε όλες τις ιστορικές πορείες, σε όλες τις διαδικασίες παρακμής πολιτισμών και κοινωνιών υπάρχει πάντοτε μία κρίσιμη, καθοριστική στιγμή. Είναι εκείνη η στιγμή που η ιστορία αμφιταλαντεύεται αναποφάσιστη. Είναι τότε που η κοινωνία αισθάνεται πως δεν αντέχει πλέον άλλο να διαλογίζεται βασανιστικά προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα βαδίσει προς την καταστροφή και την διάλυση ή αν θα επιστρέψει στο δρόμο της προόδου και της σωτηρίας και γι’ αυτό επισπεύδει την απόφασή της, στηριγμένη, πολλές φορές, και σε κάποιο τυχαίο γεγονός. Μία τέτοια στιγμή έζησε και η ελληνική κοινωνία στις 12 Δεκεμβρίου του 1975, όταν στον πιο κρίσιμο αναβαθμό της, στον συμβολικό, κρίθηκε οριστικά η πορεία της για τα επόμενα 50 ή και 100 χρόνια. Εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή η ζυγαριά έγειρε αστραπιαία προς την κατεύθυνση της παρακμής και της διάλυσης. Ένα προχθεσινό γεγονός ήρθε απλά να μας θυμίσει αυτή την μοιραία ημερομηνία.
Το Δεκέμβριο του 1975 η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε μία κρίσιμη μεταβατική κατάσταση. Μετά την πτώση της δικτατορίας αναζητούσε τον δρόμο που θα έπαιρνε, την πορεία που θα ακολουθούσε για τις επόμενες δεκαετίες. Όλα ήταν ρευστά και υπό επανεξέταση. Εκείνη λοιπόν την κρίσιμη στιγμή πάρθηκε μία απόφαση που η συμβολική σημασία της ήταν τεράστια διότι ουσιαστικά σήμανε την στροφή της χώρας προς την ανομία, την αναξιοκρατία και τον παρασιτισμό. Προς ό,τι δηλαδή ζούμε σήμερα σε πλήρη έκταση.
Τι συνέβη λοιπόν στις 12 Δεκεμβρίου 1975; Πολύ απλά, την αποφράδα εκείνη ημέρα, ο Πατριάρχης του Ολυμπιακού ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος υπέπεσε σε ένα πολύ μεγάλο σφάλμα, ιστορικών διαστάσεων. Ένα σφάλμα που έστειλε στον αμφιταλαντευόμενο και αναποφάσιστο ελληνικό λαό ένα τραγικά λανθασμένο συμβολικό μήνυμα το οποίο είχε δυσμενείς συνέπειες και επιπτώσεις πολύ πέρα από τον χώρο του αθλητικού παιγνίου που λέγεται ποδόσφαιρο. Γιατί το ποδόσφαιρο όπως και κάθε αθλοπαιδιά δεν είναι παρά ένας συμβολισμός σχετικά με τη ζωή. Είναι μία προγύμανση των ψυχών για τον αγώνα της επιβίωσης. Οι άνθρωποι διαμορφώνουν τις αξίες τους και τα πρότυπα της συμπεριφοράς τους κατά κύριο λόγο στο πεδίο του συμβολικού και μόνο στην συνέχεια τα υιοθετούν, τα εισάγουν και τα εφαρμόζουν στην πραγματική ζωή και στην βιοτική μέριμνα.
Την τραγική εκείνη ημέρα, λοιπόν, προφανώς μη αντιλαμβανόμενος τις ολέθριες συνέπειες που η πράξη του θα είχε στο πεδίο του συμβολικού και στον κώδικα των αξιών της ελληνικής κοινωνίας, ο Γεώργιος Ανδριανόπουλος πρόεδρος του Ολυμπιακού, δείχνοντας μία ακατανόητη μεγαλοψυχία έριξε την αποφασιστική ψήφο ώστε να μην υποβιβαστεί ο Παναθηναϊκός στη Β΄ εθνική κατηγορία εξ αιτίας της αποδεδειγμένης απόπειρας δωροδοκίας δύο (ή μάλλον τριών) παικτών του Ηρακλή τον περασμένο Μάιο εν όψει του επικείμενου τότε τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος μεταξύ των δύο ομάδων. Ήταν κάτι που έγινε γνωστό και ως «υπόθεση των λουλουδιών». Ο Παναθηναϊκός βέβαια το είχε ξανακάνει αυτό επανειλημμένα και στο παρελθόν. Αυτό ήταν κοινό μυστικό, πλην όμως στην διάρκεια τουλάχιστον της δικτατορίας είχε δύο πολύ ισχυρούς οπαδούς οι οποίοι τον προστάτευαν από κάθε κακοτυχία: τον Πατακό και τον Ασλανίδη. Ήταν ο γνωστός προδιδακτορικός παράγοντας, εχθρός του Ασλανίδη, ο οποίος επανήλθε στον σύλλογο μετά την πτώση της δικτατορίας και ήθελε να δρέψει και αυτός δάφνες γρήγορα και εύκολα και έτσι υπέπεσε στο σφάλμα της «υποθέσεως των λουλουδιών».
Το αποτέλεσμα της τραγικής αυτής απόφασης στο ποδόσφαιρο είναι γνωστό. Μετά από λίγα χρόνια ο Παναθηναϊκός πάλι το ξαναέκανε (πάλι με τον Ηρακλή) και πάλι δεν τιμωρήθηκε ενώ στην συνέχεια τα σκάνδαλα και οι παραβιάσεις των νόμων έρχονταν σαν χιονοστιβάδα χωρίς ποτέ να υπάρξει κάποια τιμωρία (Ινδιάνοι ομογενείς, πιστόλια κλπ). Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η αφορμή που συζητάμε τώρα αυτό το μοιραίο γεγονός του 1975, είναι κάτι που συνέβη μόλις προχθές και απλά επικυρώνει την παρακμή του ελληνικού ποδοσφαίρου: και πάλι με την ακατανόητη ψήφο του Ολυμπιακού ο συνεταιρισμός των ΠΑΕ και προκειμένου να μην υποβιβαστεί η πτωχευμένη ΠΑΕ Παναθηναϊκός, άλλαξε τον σχετικό κανονισμό. (Καθόλου τυχαία βέβαια, ο συγκεκριμένος σύλλογος και η συγκεκριμένη ΠΑΕ που είναι το κατ’ εξοχήν αθλητικό απόστημα της λούμπεν αστικής τάξης της χώρας βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία της κοινωνικής ασυδοσίας και της ηθικής αναλγησίας).
Όμως η σημασία όλων των παραπάνω κάθε άλλο παρά είναι αμιγώς ποδοσφαιρική. Οι επιπτώσεις τους ξεπερνούν κατά πολύ τα στενά πλαίσια του αθλητισμού, και ειδικά του οπαδικού. Αφορούν τους μηχανισμούς διαμόρφωσης του αξιακού κώδικα της κοινωνίας. Εκεί στην πιο κρίσιμη στιγμή του 1975 συνέβη αυτό το υψηλά συμβολικό γεγονός το οποίο ανεπαίσθητα και αθόρυβα βρήκε δίοδο στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων της εποχής ως ένα μήνυμα με πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο. Και ποιο ήταν αυτό; Πολύ απλά ότι στην χώρα ετούτη κανείς δεν πληρώνει για τα κρίματά του. Κανένα αδίκημα δεν τιμωρείται και όλα επιτρέπονται. (Ειδικά μάλιστα αν ανήκεις ή αν εκπροσωπείς τον beau monde, της λούμπεν αστικής τάξης του παρασιτισμού, του μεταπρατισμού και του παρακράτους). Αυτό ήτανε το μήνυμα που έλαβαν τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας εκείνη την κρίσιμη αποφασιστική στιγμή. Την ίδια στιγμή δηλαδή που στεκόντουσαν στο σταυροδρόμι της ζωής αναλογιζόμενα ποια κατεύθυνση θα πρέπει να τραβήξουν.
Λαμβάνοντας λοιπόν το συγκεκριμένο συμβολικό μήνυμα, ότι δηλαδή η ανηθικότητα αντί να κολάζεται και να τιμωρείται, απαλλάσσεται αλλά και επικροτείται, αφού στον παραβάτη επιδαψιλεύονται επιπλέον και οι δάφνες της μεγάλης εθνικής αξίας που λέγεται «μαγκιά», έκαναν και αυτοί την επιλογή τους αναλόγως και ακολούθησαν έκτοτε έναν συγκεκριμένο δρόμο. Ο οποίος οδήγησε την εν συνόλω ελληνική κοινωνία στην οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και αισθητική στάθμη στην οποία βρίσκεται σήμερα. Και η προχθεσινή απόφαση της συνεταιριστικής εταιρείας των ΠΑΕ δεν ήταν παρά ένα οδόσημο, ένα υπομνηστικό συμβάν για να μας θυμίζει από πού ξεκινήσαμε και πού καταλήξαμε, σε αυτήν την ολέθρια πορεία των τελευταίων σαράντα τριών ετών.
17°
