Με πολύ μεγάλη χαρά –όχι βέβαια τόσο μεγάλη όσο η πολιτική σκέψη του Γιάννη του Πλούταρχου, αλλά παρ' όλα αυτά αρκετά μεγάλη–, θέλω να δώσω όσο πιο πολλά μπράβο μπορώ σε εκείνους τους Άντρες οι οποίοι, ως γνήσια αρσενικά, φροντίζουν να πλακώνουν τακτικά στο ξύλο τις συντρόφους-γυναίκες-ερωμένες τους με αποτέλεσμα, όπως διαβάζω, η μία στις τρεις γυναίκες να έχει πέσει θύμα κακοποίησης. Η αλήθεια είναι πως το ποσοστό μού φαίνεται εξαιρετικά μεγάλο, αλλά και 1 στις 5 να είναι, πάλι το αβίαστο συμπέρασμα είναι πως ο Ανδρισμός των Ελλήνων βρίσκεται στην καλύτερή του φάση και πλέον με ασφάλεια μπορεί κανείς να συμπεράνει πως η ουσία με την οποία μας ψεκάζουν δεν είναι άλλη από την τεστοστερόνη και μπράβο τους.
Η έκθεση σε αέρια τεστοστερόνης είναι ευεργετική όχι μόνο στη μάχη κατά των γυναικών, αλλά και σε όλες τις μάχες που καλείται να δώσει ένας πραγματικός Άνδρας
Επειδή, όμως, υπάρχουν και εκείνοι οι συμπολίτες μου οι οποίοι διαβάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας δεν θα νιώθουν να τους κατακλύζει η ίδια χαρά και υπερηφάνεια, πρέπει να πω –και νομίζω πως οι ψηφοφόροι της Χρυσής της Αυγής θα συμφωνήσουν μαζί μου– πως είναι αναντικατάστατο το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν πλακώνεις στο ξύλο κάποιον που: 1) είναι πιο αδύναμος από σένα και δεν μπορεί να αντισταθεί 2) έχεις επιλέξει για σύντροφο. Η ικανοποίηση, μάλιστα, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν ξέρεις πως υπάρχουν πολλοί συμπολίτες σου οι οποίοι –χωρίς να σκάσουν ούτε ένα τόσο δα γελάκι– θα υποστηρίξουν πως το ξύλο δεν το ρίχνεις επειδή είσαι ένα κομπλεξικό μισογύνικο φασιστικό σκουλήκι, αλλά επειδή είσαι θύμα της οικονομικής της κρίσης.
Εννοείται πως όσοι ρίχνουν την ευθύνη για το βαρύ αντρικό χέρι στην οικονομική κρίση έχουν απόλυτο δίκιο, καθώς αυτή είναι που φταίει και για τις κακοποιημένες γυναίκες και για τους τραμπουκισμένους ομοφυλόφιλους και για τους μαχαιρωμένους μετανάστες και γενικά για όλων των ειδών τους φασίστες που θέλουν να κρεμάσουν, να κάψουν και να εκτελέσουν με όλους τους δυνατούς τρόπους όποιον δεν συμφωνεί με την απόλυτη αλήθεια τους. Για να μην τα πολυλογώ, η κρίση ευθύνεται για όλες τις συμπεριφορές που κάποιοι επιπόλαιοι χαρακτηρίζουν «αντικοινωνικές», ξεχνώντας πως είναι αποδεκτές από τόσους πολλούς συμπολίτες μας που κοντεύουν να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής.
Ένα θύμα της κρίσης εξηγεί σε ένα άλλο πως είναι η οικονομική συγκυρία που ευθύνεται για τα δύο πλευρά της που σε λίγο θα σπάσουν
Είμαι σίγουρος –σα να τους ακούω ήδη και μπράβο μου– πως κάποιοι λαπάδες μπορεί να υποστηρίξουν πως ο μισογύνης, ο φασίστας, ο ρατσιστής και ο κομπλεξικός φαίνονται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες και όχι από τη συμπεριφορά τους όταν όλα τους πάνε καλά. Μπορεί επίσης να υποστηρίξουν πως αν είναι η οικονομική κρίση που φταίει για τον ξυλοδαρμό των γυναικών, δεν θα υπήρχαν άντρες οι οποίοι, ενώ έχουν οικονομική άνεση, επιβεβαιώνουν τον ανδρισμό τους, το εγώ τους και άλλα προβληματικά τους στοιχεία με τον πιο απλό και εύκολο τρόπο που είναι η επίθεση σε κάποιον που δυσκολεύεται να αντισταθεί. Αυτά φυσικά είναι ανοησίες στις οποίες δεν πρέπει να δίνετε καμία σημασία, καθώς όσοι είμαστε καλόπιστοι καταλαβαίνουμε πως όλοι αυτοί που πλακώνουν στο ξύλο γυναίκες θα ήταν υπέροχοι άνθρωποι, αν δεν ήταν καθάρματα.
«...μωρό μου, ξέρεις πως είμαι καλός άνθρωπος και πως αν δεν με είχαν απολύσει δεν θα είχα καμία ανάγκη να ξεσπάσω
Για το τέλος άφησα ένα σπουδαίο πνευματικό άνθρωπο, ένα μεγάλο καλλιτέχνη και κυρίως έναν τεράστιο πολιτικό διανοητή. Θα έχετε ήδη καταλάβει πως μιλάω για τον Γιάννη τον Πλούταρχο, τον τραγουδιστή που έδωσε άλλο νόημα στην κατηγορία τραγούδια γλυκανάλατης κλιμακτηριακής ευαισθησίας. Ο σπουδαίος πισταδόρος, αφού αναγνώρισε πως έχουμε χούντα, αφού ομολόγησε πως δεν του λένε τίποτα οι όροι τραμπούκος και κουκουλοφόρος, αφού αποκάλυψε πως οι Έλληνες δεν φταίνε σε τίποτα και για όλα φταίνε οι ξένοι και αφού παραδέχτηκε την αδυναμία του να καταλάβει τι χειρότερο θα μπορούσαν να κάνουν «τα ακραία κόμματα», δήλωσε με τη σιγουριά ενός φτασμένου φιλοσόφου: «στα τρία χρόνια διαπιστώνω ότι η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα μη εφαρμόσιμο από τον άνθρωπο».
Με δεδομένο το είδος των ανθρώπων που συναντά στον καθρέφτη του και κατά την άσκηση του επαγγέλματός του, είναι εύκολο κανείς να συμπεράνει το ορθόν της φράσης του και να συμφωνήσει με το καλύτερο παιδί του ελληνικού του πενταγράμμου. Όσο για τα τρία χρόνια για τα οποία μιλάει, δεν είναι –όπως μπορεί να ισχυριστούν οι εχθροί του λαϊκού τραγουδιού– μια αναφορά στην πνευματική του ηλικία. Είναι μια γενναία επίθεση στα χρόνια που οι δουλειές δεν πάνε τόσο καλά όσο πήγαιναν την περίοδο κατά την οποία ΑΥΤΟΙ (ξέρετε ποιους εννοώ) «κορόιδεψαν τον Έλληνα με ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο». Γιάννη Πλούταρχε, σ’ ευχαριστούμε που ανοίγοντας το στόμα μάς άνοιξες τα μάτια και μπράβο σου!
Ο Γιάννης ο Πλούταρχος ενώ ερμηνεύει τη νέα του επιτυχία «Το Καλύτερο Ναζί»
12°
