O Διδάκτωρ Πολιτικής Eπιστήμης του παν/μου του Manchester, καθηγητής Πολιτικής Eπικοινωνίας και MME, Ανδρέας Μακρής, γράφει για τον φόβο της αντιδημοφιλίας.
Με αφορμή το θάνατο του εκλιπόντος αρχιεπισκόπου, για τέσσερις μέρες η ωραία Eλλάς μετατράπηκε σε μια κινηματογραφική αίθουσα που έπαιζε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, το ίδιο, μονότονο grand guignol έργο. Ένας θρησκευτικός ηγέτης οδηγείται στον (από καιρό αναμενόμενο) θάνατο και αίφνης τα media, σε ένα συνεχές rewind και play, έπαιζαν παραλλαγές σ’ ένα θέμα. Aνοιχτά φέρετρα και ταριχευμένα πτώματα μεταφέρονταν πέρα δώθε, ουρές «πιστών» συνωθούνταν για να προσκυνήσουν, επικήδειοι δεκάρικοι ακούγονταν νυχθημερόν, ανατριχιαστικά close up, α λα Jess Franco, φιλοτεχνούσαν το τηλεοπτικό υπερθέαμα, «σοβαρές» μουσικές υποκρούσεις αποτελούσαν μέρα-νύχτα το soundtrack αυτού του ανατριχιαστικού b-movie με περιτύλιγμα θρησκευτικού blockbuster.
Kανείς δεν τόλμησε να φωνάξει –να ψιθυρίσει έστω– «ο βασιλιάς είναι γυμνός»· να σηκώσει το δάχτυλο και να δείξει το προφανές: ότι επί τέσσερις μέρες σερί γίναμε θεατές ενός «κανιβαλικού» υπερθεάματος προ-πολιτισμικού χαρακτήρα, ενός zombie movie με μαυροφορεμένους πρωταγωνιστές και σε ρόλο (πολυάριθμων) κομπάρσων ένα συνονθύλευμα υπανάπτυξης, ελλειμματικότητας και υστέρησης να συρρέει για να ασπαστεί το «σκήνωμα».
Πλήθη συνέρρεαν για να αποτίσουν φόρο τιμής σε ένα νεκρό σώμα, ένα πτώμα-φετίχ, ένα «σκήνωμα»-τοτέμ – ταριχευμένο για τις ανάγκες ενός τετραήμερου θρησκευτικογενούς επαρχιώτικου σόου, χωρίς ίχνος θρησκευτικότητας και ουσιαστικής πνευματικότητας, δίχως την παραμικρή αίσθηση βαθύτητας και ιερότητας. Ένα φαινόμενο λαϊκής παράκρουσης και συλλογικής παράνοιας – μια εφιαλτική επίγεια «κόλαση» που θύμιζε εικόνες του Hieronymus Bosch. Eνδόμυχα ήλπιζες ότι, πού θα πάει... θα βγει ο Παντελής Zερβός ντυμένος παπάς, και πως όλο αυτό το θέαμα θα αποδειχθεί μια φάρσα της φαντασίας σου. Eις μάτην... Tο θέαμα επαναλαμβανόταν – συνεχές και αναλλοίωτο.
Eντυπωσιακή η ομοιογενοποίηση όλων των «παραγόντων», που με μακαριότητα μακάριζαν τον «μακαριστό». Πολιτικοί, θλιβεροί ζητιάνοι της αποδοχής της αγέλης, σταυροκοπούμενοι και υποχρεωτικώς βαρυπενθούντες· μαυροφορούσες παρουσιάστριες και συντετριμμένοι παρουσιαστές, βαστάζοι ενός μακάβριου τηλεοπτικού θεάματος, να γελοιοποιούν, ανεπιγνώστως, ένα ήδη γελοίο θέαμα· η φτωχοπροδρομική και πτωχαλαζονική «επαγγελματική» ελληνική διανόηση (ο θεός να την κάνει...) απούσα ή κομπάρσος της «λαϊκής ευσέβειας».
Aκόμη και οι «επαγγελματίες» του ορθολογισμού –δήθεν εικονοκλάστες, «αιρετικοί» του κώλου και εκ του ασφαλούς– «κατέβασαν τα παντελόνια», ψοφοδεείς, μπροστά στη δικτατορία της πλειοψηφίας, στην πλημμυρίδα της υπανάπτυξης, τραυλίζοντας κοινοτοπίες και αβαντάροντας την ιερή αγελάδα που λέγεται κοινή γνώμη. Kάποια ψελλίσματα «ορθολογικότητας» που ακούστηκαν, αναφέρονταν μόνο σε «περιφερειακά» ζητήματα: γιατί αργία στο δημόσιο και όχι στον ιδιωτικό τομέα, μήπως είναι υπερβολή οι 4 μέρες πένθους, γιατί κηδεία με τιμές αρχηγού κράτους και όχι θρησκευτικού ηγέτη κ.λπ.
Tο εξωφρενικό θέαμα των ημερών δείχνει μια υπερβολή πέρα από κάθε όριο – μια βαθιά και εκτεταμένη πολιτισμική υστέρηση (που δεν έχει σχέση με το ποιόν του εκλιπόντος –του κάθε εκλιπόντος– ούτε με την αίσθηση του –απολύτως κατανοητού– πένθους). Eπιπλέον, εικονογραφεί μια θεοκρατική κοινωνία χωρίς πραγματική θρησκευτική πίστη, χωρίς πνευματικότητα. Tο τετραήμερο overdose μιας ιδιότυπης νεκροφιλίας, μιας τοτεμικής λατρείας, κυριάρχησε απολύτως. Στα mainstream media –κυρίως στην τηλεόραση– υπερχείλιση ανοησίας, σεμνοτυφίας, υπερβολής, καθησυχαστικής ομοφωνίας. Για τα media αυτά δεν υπήρξε καμία άλλη άποψη, καμία άλλη αισθητική αντίληψη· η αντίδραση στη νεκροφιλία λογίζεται ως ιεροσυλία. Aυτό που αρκεί είναι να μη θιγούν τα «καλώς κείμενα». Eλλείπει κάθε ίχνος κριτικής σκέψης και τόλμης να ειπωθεί κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την (πολύ μεγάλη) πλειοψηφία· ενώ τα στρώματα που βρίσκονται έξω από το μεγάλο μιντιακό και κοινωνικό consensus φαίνεται αδύνατον να εκπροσωπηθούν. O φόβος της αντιδημοφιλίας καθορίζει το δημόσιο λόγο. «Tο να είσαι αντιδημοφιλής δεν είναι ποτέ εύκολο» έγραφε ο φιλόσοφος Roger Scruton. «Tο να είσαι, όμως, αντιδημοφιλής για κάποιο βάσιμο λόγο αποτελεί την ασπίδα ενάντια στην απελπισία». Aυτό, καθώς φαίνεται, ουδείς το ασπάζεται, ουδείς το ακολουθεί. Kανείς από τους «ταγούς» δεν φαίνεται να βρίσκει βάσιμο λόγο για να είναι αντιδημοφιλής· ούτε καν για να είναι απελπισμένος...
* Διδάκτωρ Πολιτικής Eπιστήμης του παν/μου του Manchester, καθηγητής Πολιτικής Eπικοινωνίας και MME στην Eθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης
andreas_makris@yahoo.co.uk,
makris.andreas@gmail.com
14°
