Η περασμένη Κυριακή ήταν για μένα –όπως και για 40.000 περίπου ΑΕΚτζήδες που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ– ένα σοκ. Όχι μόνο γιατί η αγαπημένη μου ομάδα πήρε το δρόμο για τη Β Εθνική – και βάλε. Αλλά για πόσο άδοξα και άθλια έπεσε η ομάδα, ύστερα από μια κατηφορική πορεία ετών.
Παρών σε αυτή τη θλιβερή παράσταση στα δημοσιογραφικά θεωρεία, θέλω να καταθέσω κάποιες λεπτομέρειες που σκιάστηκαν από την τελική έφοδο των χούλιγκανς στον αγωνιστικό χώρο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που έδρασαν οι ομάδες αυτές ώστε να διακοπεί το ματς και να την πληρώσουν με ξύλο οι παίκτες και των δύο ομάδων. Δεν είμαι οπαδός της συνωμοσιολογίας, αλλά λες και κινήθηκαν βάσει σχεδίου. Κυρίως, μου έκανε εντύπωση η αφασία τόσο των διοικούντων όσο και της αστυνομίας για ό,τι έγινε. Επιγραμματικά, δεν υπήρξε το παραμικρό σχέδιο αποτροπής της εισβολής των ανεγκέφαλων σε ένα στάδιο, το ΟΑΚΑ, που αποδείχτηκε για πολλοστή φορά ακατάλληλο για κρίσιμα ματς. Κι όμως, τα σημάδια έδειχναν πού πήγαινε το πράγμα.
Κατ’ αρχάς, η καταδικαστική εισβολή των «αγανακτισμένων» οπαδών ήταν η δεύτερη, στο 87΄ του αγώνα. Είχε προηγηθεί άλλη μία, οκτώ λεπτά πριν σε ανύποπτη φάση, σε ένα κόρνερ που είχε κερδίσει ο Πανθρακικός. Και τότε έγινε ένα ντου από περιορισμένο αριθμό ανεξέλεγκτων, που όμως αποτράπηκε με έναν απίστευτο τρόπο: όλοι οι φίλαθλοι είχαν σηκωθεί και τους φώναζαν το σύνθημα «πόσο μ..., πόσο μ....! Η παρέμβαση ήταν καταλυτική. Οι χούλιγκανς έκαναν πίσ, αλλά όχι για πολύ. Έδειχναν αποφασισμένοι να μη λήξει το ματς. Μεσολάβησαν οκτώ κρίσιμα λεπτά, που έγιναν τα εξής:
Από τη θύρα μεταξύ των επισήμων και της «θύρας 21», στο βόρειο πέταλο του γηπέδου άρχισαν να μπαίνουν ανενόχλητοι καμιά διακοσαριά χούλιγκανς. Σημειωτέον ότι στο σημείο αυτό υπάρχει πρόσβαση στον αγωνιστικό χώρο, αφού μπορεί κάποιος να ξεπεράσει το εμπόδιο της προστατευτικής τάφρου. Παράλληλα, από το νότιο πέταλο μπαίνουν κάμποσοι ακόμα, που ανενόχλητοι διασχίσουν τον αγωνιστικό χώρο και ενώνονται με τους «βόρειους». Αυτό για ικανό διάστημα, ενώ το παιχνίδι συνεχιζόταν και η υποτιθέμενη ασφάλεια του γηπέδου-καμιά εικοσαριά άνδρες με κίτρινες στολές – απλώς παρακολουθούσαν τις κινήσεις αυτές. Αναρωτιέμαι: Δεν τα έβλεπαν αυτά οι διοικούντες ώστε να σπεύσουν να πιέσουν για να βγουν όλοι έξω από τον αγωνιστικό χώρο; Δεν τα είδε ο διαιτητής που αποφάσισε να συνεχιστεί το παιχνίδι, μετά την πρώτη διακοπή, με αποτέλεσμα όταν μπήκε το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη να γίνει το εφιαλτικό «ντου»; Δεν πήρε χαμπάρι η αστυνομία που βρισκόταν σε κατάσταση ημι-επιφυλακής, αλλά πίσω από τις κερκίδες, έξω από το ΟΑΚΑ, κάτω από το νότιο πέταλο;
Ανικανότητα πρόβλεψης, ανεπάρκεια, μικροϋπολογισμοί κάποιων διοικούντων για την επόμενη μέρα της ΑΕΚ; Ό,τι και να ήταν, αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχε Plan B –που είναι και της μόδας– για την αποτροπή του χειρότερου σεναρίου που τελικά βιώσαμε. Ένα τόσο κρίσιμο ματς σε μια οριακή στιγμή για την ΑΕΚ αφέθηκε στην τύχη του, με αποτέλεσμα οι θερμοκέφαλοι «πόσο μ... είσαστε» να διαλύσουν τα πάντα. Το θέαμα στη συνέχεια ήταν θλιβερό, κυρίως για χιλιάδες οπαδούς που επέλεξαν να πάρουν και τα μικρά τους παιδιά μαζί.
Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα κουβαλάει πολλή ασχήμια, χρόνια τώρα. Στην ΑΕΚ η ασχήμια συνοδεύτηκε από μια παρακμιακή πορεία που οδήγησε στην καταστροφή την ομάδα. Μπορεί η ΑΕΚ να αναγεννηθεί από την καταστροφή – αν και όχι σίγουρα. Μακάρι όμως να ήταν η αφετηρία για να μπει ένα φρένο στον κατήφορο του ποδοσφαίρου μας, συνολικά. Τώρα που συζητούμε πολλά στην Ελλάδα της βαθιάς κρίσης, ας βάλουμε στην ατζέντα και τις λυτρωτικές αλλαγές που χρόνια τις γαρνίρουμε με παχιά λόγια, αλλά μέχρι εκεί. Δείτε τι είπε ο υφυπουργός Αθλητισμού Γ. Ιωαννίδης για το ηλεκτρονικό εισιτήριο στα γήπεδα – ένα μέτρο που χρόνια τώρα το ψειρίζουν αλλά αντιδρούν, λέει, οι ΠΑΕ. «Ο λόγος που δεν εφαρμόζεται αυτό είναι ότι πολλές ομάδες αντιδρούν γιατί δεν τις συμφέρει ως προς τη φοροδιαφυγή, καθώς θα πρέπει το δηλώνουν το πραγματικό αριθμό εισιτηρίων» λέει ανερυθρίαστα ο υφυπουργός εν έτει 2013! Γι αυτό, σας λέει, άστε το...
13°
