Τελευταίες βουτιές

Ο χρόνος και οι αποστάσεις μίκρυναν, η Ντόχα κάποτε ήταν γράμμα 20 ημερών ταχυδρομείο, τώρα απέχει 2 fb status μακριά. Ένα πουλί στέκεται πάνω σε μια πινακίδα οδικής κυκλοφορίας και πίσω της η πόλη σε ένα γεωμετρικό μοτίβο από άχαρους μοντέρνους ουρανοξύστες. Μια φίλη ανεβάζει φωτογραφίες από το Κατάρ. Δεν πήγε για διακοπές, ποιος πάει για διακοπές στο Κατάρ; Πήγε για δουλειά, πριν ​3 εβδομάδες, πολιτικός μηχανικός, μάζεψε τη ζωή της σε 2 βαλίτσες και έφυγε, ποιος πάει για δουλειά στο Κατάρ; Όποιος την χρειάζεται και την ψάχνει και τολμάει. Θα μείνει ένα δύο χρόνια, όσο χρειαστεί, δεν έχει ημερομηνία επιστροφής. Άφησε πολλά για να πάρει «λίγα». Η Τ. ζει το δικό της «τσάι στην Σαχάρα» σε μια έρημο αρκετά πιο ανατολικά.

Φέτος ο Αύγουστος ήταν 2 μήνες, μπήκε νωρίς, από τις αρχές Ιουλίου, μα πού πήγαν όλοι; Στο φανάρι έχει κόκκινο, είμαι σταματημένος, 10μισι χωρίς φεγγάρι και ο δρόμος είναι άδειος, το θερμόμετρο στους 29 κελσίου, δεν είναι η ζέστη που αδειάζει την πόλη, είναι οι διακοπές από την απογοήτευση. Φέτος αυτοί που μπορούσαν την κοπάνησαν από τις αρχές Ιουλίου, και οι υπόλοιποι άφησαν την απογοήτευσή τους πίσω για να φύγουν 10 μέρες τον Αύγουστο, φέτος στις διακοπές δεν φορτίσ​αμε μπαταρίες, συνεχίσαμε να ρουφάμε ενέργεια όση απομένει στους συσσωρευτές, μαραθώνιος ίσα να βγάλουμε τη χρονιά. Στην καντίνα ανάμεσα σε μπίρες και βουτιές αντί για Bill Murray και Φοίβο Δεληβοριά και Σώτη Τριανταφύλλου και Nadine Shah, μιλάμε για πολιτική και πολιτική και πάλι πολιτική. Η χώρα ζει ακόμα στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, Στάλιν, Χίτλερ, μετράμε εκατόμβες νεκρών για πολιτικό παιχνίδι. Τα χρόνια εδώ περνάνε κολλημένα. Ναι αλλά και η Σώτη πια μιλάει για πολιτική. Να και η Nadine Shah χωμένη στους στίχους του «Holiday destination» τουιτάρει πολιτική, ότι «Treating refugees as the problem IS the problem». Μήπως τελικά όντως η πολιτική θα καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο;

Οι διακοπές είναι η φωτογραφία της ανισότητας. Αυτοί που μπορούν 2-3 μήνες, αυτοί που μπορούν 6-8 μέρες, αυτοί που δεν έχουν ούτε για τσιγάρα. Βγαίνουμε στο δρόμο ξανά. Διακοπές τέλος. Μα ποιος ​περιμένει το φθινόπωρο; Κάθε καλοκαίρι στην πόλη είναι στοιχειωμένο, φλογισμένη άσφαλτος, γκρι πολυκατοικίες, εξαντλημένα βήματα, μπλε φωσφορίζον στην Έβγα της γειτονιάς, ζαλισμένες ιδρωμένες αγκαλιές, βλέμματα κρυμμένα μέσα από αυτοκίνητα με κλειστά παράθυρα και aircondition, να χαμογελούν στον ξεχωριστό κόσμο τους 2 ερωτευμένοι στη στάση (κάποτε ήμασταν εμείς εκεί στη θέση τους), στα ηχεία το «Crazy diamond» των Pink Floyd κάθε καλοκαιρινό δειλινό στο μπαράκι στη Ροδινή καθώς βυθίζεται ο ήλιος στη θάλασσα, η αντίστροφη μέτρηση για διακοπές, τα αλμυρά φιλιά, οι αναλαμπές και ο βόμβος σε μια χαλασμένη νέον επιγραφή, οι ταινίες σε μεγάλα τεντωμένα σεντόνια, η καύλα της Λιβανού και του Ρέτσου στους Απέναντι, όλα αυτά που είναι εκεί έξω και χάνεσαι μαζί τους.

Κάθε Σεπτέμβρη με τον Κ. λέγαμε για τις διακοπές που θα έκανε την επόμενη χρονιά, να κατόρθωνε να κλείσει το μαγαζί μια εβδομάδα να πάνε με τη γυναίκα του να ξεκουραστούν σε ένα νησί όπως έκαναν παλαιότερα. Φέτος δεν έχει μαγαζί, το έκλεισε, δεν έβγαινε πια, οι φόροι, τα έξοδα, οι ζημιές, τώρα οι μέρες το καλοκαίρι κυλάνε σαν τρένα σε τροχιές εκτός αστικού πεδίου, από τις 12 ώρες στην δουλειά στις 12 ώρες στην απουσία της, φέτος δεν συζητάμε για τις διακοπές, αλλά για μια μόνιμη δουλειά που ψάχνει να βρει. Προσπαθεί. Όλα είναι εμπόδιο, και τίποτα δεν είναι. Όλα αλλάζουν. Ο φόβος δίνει τη θέση του στην τόλμη για πρόοδο μόνο όταν προσπαθείς.  

Στο σακίδιο της επιστροφής πετάω λέξεις τα βιβλία των διακοπών, ουράνιο τόξο για τον Ρεμπώ, crash, σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, η απατεώνισσα, νεαρό άσπρο ελάφι, και στο χέρι για το καράβι επανάληψη ο χνουδωτός απεσταλμένος, το πιο αλλοπαρμένο, εύστροφο, τρελό, να σου χυθεί το μυαλό, μα πώς το φαντάστηκε αυτό, ξεκούδουνο βιβλίο με διηγήματα που έκατσε. Πάντα βάζεις περισσότερα βιβλία από αυτά που προλαβαίνεις να διαβάσεις. Πάντα θέλεις περισσότερα από αυτά που μπορείς. Και πάντα πρέπει να βρίσκεις χρόνο να διακόψεις για λίγο. Κάθε καλοκαίρι το απολαμβάνεις στο τέλος του. Όταν φεύγει. Τηλέφωνα που έγραψες και υπόσχεσαι να πάρεις μετά την επιστροφή και σβήνουν στην πρώτη βροχή. Οι διακοπές μας είναι ένα δένδρο στο νησί, πάνω από την ταβέρνα, το δένδρο μας, η σκιά μας, για 7-10 ημέρες ο χρόνος μας σταματά την καθημερινότητα και κάνει διακοπές. Αν προλάβεις, στο ρεύμα για Αθήνα και φτάσεις στην Πάχη ακριβώς την ανατολή, ο ήλιος βγαίνει και πιάνει όλο τον δρόμο μπροστά σου τεράστιος πορτοκαλένιος και οδηγάς προς τα πάνω του να βυθιστείς μέσα του, και μετά φεύγει ψηλά, και εσύ συνεχίζεις το ταξίδι. Καλό φθινόπωρο.