Γιατί πιστεύω στην Αναγέννηση και όχι στην παλινόρθωση; Για τέσσερις λόγους:
1. Νέο πολιτικό στίγμα. Το μεταρρυθμιστικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα μειοψηφικό, με ευρεία πλειοψηφία του λαϊκίστικου στοιχείου. Ακόμα και στην περίοδο διακυβέρνησης του Κ. Σημίτη ο παραπάνω συσχετισμός δυνάμεων ήταν μια υπαρκτή πραγματικότητα. Το σημείο ρήξης ήταν στην περίοδο 2000-2002, όταν η χώρα επιτύγχανε τον ιστορικό στόχο της εισόδου στην Ευρωζώνη. Αυτό το μεγάλο εγχείρημα προϋπέθετε την εφαρμογή ενός «πακέτου Σρέντερ» για την Ελλάδα. Η εφαρμογή του πακέτου αυτού στη Γερμανία (που τότε έπιανε οριακά τα κριτήρια εισόδου στην Ευρωζώνη) με την μεταρρυθμιστική τόλμη των σοσιαλδημοκρατών και μετά με την συμφωνία των χριστιανοδημοκρατών, απογείωσε την Γερμανική οικονομία. Στην Ελλάδα, η ισχυρή αντίδραση των λαϊκίστικων δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς (βλέπε, μεταξύ άλλων, Ασφαλιστικό Γιαννίτση) έβαλε τα θεμέλια για την οριστική υπονόμευση των οικονομικών προοπτικών της χώρας μέσα στην Ευρωζώνη.
2. Έχουμε υπερβεί το δίπολο Αριστερά-Δεξιά. Βασικό στοιχείο της τρέχουσας πολιτικής ανάλυσης όλου του πολιτικού φάσματος είναι το ιστορικό δίπολο αριστερά-δεξιά. Η ανάλυση αυτή παραβλέπει τρία κρίσιμα στοιχεία. Πρώτον, ότι με την έναρξη του νέου κύκλου μετασχηματισμών στους οποίους εισέρχεται η παγκοσμιοποίηση, το πολιτικό ζητούμενο για τις αναπτυγμένες κοινωνίες δεν είναι η εσωτερική πόλωση και η αντιπαράθεση με τον εσωτερικό αντίπαλο, αλλά η συγκέντρωση πολιτικών δυνάμεων στο «κέντρο», ούτως ώστε να ενεργοποιηθεί επαρκής δύναμη πυρός για την προστασία των εθνικών και οικονομικών συμφερόντων της κάθε χώρας. Δεύτερον, ότι η χώρα κινήθηκε οπό της δημιουργίας του Ελληνικού κράτους στον διακομματικό αστερισμό του πελατειακού κρατισμού με ελάχιστα κύματα προόδου και εκσυγχρονισμού. Τρίτον, η χώρα έχει υποστεί μια κολοσιαία οικονομική και κοινωνική ζημιά, στην περίοδο 2009-2017, ακριβώς λόγω της πλήρους έλλειψης πολιτικής κουλτούρας συναινέσεων, με ευθύνη όλων και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ
3. Το τελευταίο παράθυρο ευκαιρίας για την χώρα είναι μέχρι το 2030. Όποιος έχει στοιχειώδη γνώση των οικονομικών μεγεθών της χώρας γνωρίζει ότι οι προοπτικές είναι δραματικές. Η προϊούσα γήρανση του πληθυσμού είναι η χειρότερη στην Ευρώπη. Όλοι οι διεθνείς οργανισμοί προβλέπουν ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ περίπου 1,5% μέχρι το 2060, ακριβώς λόγω της έλλειψης εργατικού δυναμικού. Το πρόβλημα θα γίνει ανυπέρβλητο με τα πλεονάσματα του 3,5% (και στο 1,5% στην περίοδο 2022-2060), που έσπευσε να υπογράψει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να εξασφαλίσει την παραμονή της στην εξουσία. Το απαιτούμενο Αναπτυξιακό Σοκ που χρειάζεται η χώρα στην περίοδο μέχρι το 2030 προϋποθέτει επενδύσεις 100 δισ. ευρώ και βαθιές μεταρρυθμίσεις, που συνεχώς αναβάλλονται τόσο από την Δεξιά όσο και από την Αριστερά.
4. Καθαρός στόχος-καθαρό μήνυμα. Μετεκλογικά, οι ανάγκες άσκησης λαϊκίστικης πολιτικής θα οδηγήσουν, νομοτελειακά, στη συγχώνευση της ΔΗΣΥ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό καταγράφεται στην σημερινή αντί-ΣΥΡΙΖΑ ρητορεία και στην πολιτική συμφωνία σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τον κρατισμό και την πελατειακή λογική (ΟΑΣΘ, σκουπίδια, πλεόνασμα). Νέα πρόσωπα και νέες, βαθειά διαφορετικές, ιδέες δεν μπορεί να καρπίσουν σε ένα πολιτικό έδαφος σαν κι αυτό. Νέα πρόσωπα και νέες ιδέες χρειάζονται καθαρότητα στόχων και ιδεών και όχι θολά ομοσπονδιακά σχήματα και προσπάθεια να ισορροπήσουμε με όλους ξανά Η μακρόχρονη κωλυσιεργία και οι κυρίαρχες προσωπικές επιδιώξεις των ίδιων πρωταγωνιστών θα οδηγήσουν ξανά σε μια σύνθεση στον ελάχιστο παρονομαστή (όπως έγινε στο συνέδριο της ΔΗΣΥ). Το θετικό στοιχείο από μια τέτοια εξέλιξη θα είναι η οριοθέτηση του πλέγματος της λαϊκίστικης αριστεράς, με όλες τις αποχρώσεις, στο νέο πολιτικό σκηνικό. Η νομοτέλεια αυτή θα λειτουργήσει απελευθερωτικά για τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας, οι οποίες οφείλουν να συγκροτήσουν τον Μεταρρυθμιστικό Προοδευτικό Πόλο του πολιτικού συστήματος.
Το πολιτικό ζητούμενο για την Ελλάδα, μετά το κλείσιμο της περιόδου της Μεταπολίτευσης, που οριοθετείται με το τέλος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι η δημιουργία ενός νέου προοδευτικού κόμματος, το οποίο θα κινείται στο πολιτικό κέντρο και θα αναλάβει τον ρόλο του καταλύτη για την αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος της χώρας. Αυτός ο νέος φορέας θα θέσει την ατζέντα του 21ου αιώνα για την χώρα. Έξοδο από την κρίση, προϋποθέσεις παραγωγής πλούτου και δικαιοσύνη, με ειλικρίνεια και λόγο εκσυγχρονιστικό και λαϊκό. Το κρίσιμο στοιχείο στην λειτουργία του Προοδευτικού Κέντρου θα είναι η επιδίωξη συναινέσεων στη βάση του πολιτικού του προγράμματος, και όχι μοιράσματος υπουργείων, το οποίο εξ ορισμού θα εξυπηρετεί όσο το δυνατόν ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού και δεν θα αναφέρεται μόνο στην κομματική πελατεία της Αριστεράς και της Δεξιάς, όπως παραδοσιακά συμβαίνει μέχρι σήμερα (η προτεινόμενη λύση του Ασφαλιστικού αποτελεί ένα κορυφαίο παράδειγμα της νέας προσέγγισης).
Η θέση της Ώρας Αποφάσεων είναι ότι ο βασικός κορμός των πολιτικών δυνάμεων της προόδου και των μεγάλων μεταρρυθμίσεων δεν έχουν, σε αυτή την ιστορική συγκυρία, καμία κοινή βάση με τις λαϊκίστικες προσεγγίσεις αριστεράς και δεξιάς.
Η Ελλάδα θα ξαναχτιστεί από τις νέες γενιές της παραγωγής και της προόδου, στη βάση ενός νέου και εξωστρεφούς οικονομικού μοντέλου, που θα φέρει την Ελλάδα στην πρωτοπορία των δυναμικών χωρών του πλανήτη.
Οι πολιτικές εξελίξεις θα αποδείξουν τον ρεαλισμό των διαφορετικών απόψεων. Η ουσία είναι πάντως ότι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός προοδευτικού - μεταρρυθμιστικού φορέα είναι η πολιτική συνεννόηση όλων των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που δεν έχουν την πολυτέλεια να εμφανιστούν διχασμένες την κρίσιμη αυτή στιγμή. Που δεν δικαιούνται για ακόμη μια φορά να θολώσουν το μήνυμα και να ισορροπήσουν στο τίποτα στο όνομα μιας επίπλαστης ενότητας, προς όφελος διαφόρων αρχηγών κομμάτων και κομματιδίων. Απαιτείται κοινό σχέδιο, προτάσεις για όλα τα ανοιχτά ζητήματα και κοινή δράση.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
15°
