Ήρκεσε μία πετρούλα στη βαλτωμένη λίμνη της ελληνικής Κεντροαριστεράς για να προκαλέσει ομόκεντρα παλιρροϊκά κύματα. Η πετρούλα βεβαίως ήταν το περίφημο πια άρθρο του Αλέξη Τσίπρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Επειδή στη μικρή βαλκανική μας κοινότητα η πολιτική ενδύεται το μανδύα των «Ιερών και Οσίων», πολλοί εκ του ΠΑΣΟΚ, όσοι δεν έχουν μεταναστεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ, το εναπομείναν παρεάκι του ΚΙΔΗΣΟ και ορισμένες αγιοποιημένες μορφές της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας, επιτέθηκαν σφοδρώς κατά του παγίως αλληθωρίζοντα προς το κεντροαριστερό χώρο Αλέξη Τσίπρα. Τον κατηγορούν ότι «σκυλεύει» την ιστορία του Ανδρέα. «Ύβρις» αναφώνησε η Φώφη Γεννηματά. Μόνο που η προσωπική ιστορία του Ανδρέα Τσίπρα ή του Αλέξη Παπανδρέου είναι πολύ παλαιά για να αιφνιδιάζονται (;) οι «κληρονόμοι του στέμματος». Όχι όλοι, για να εξηγούμεθα. Είναι και εκείνοι, οι συνεπείς, οι οποίοι δεν «προσκύνησαν» ούτε την Κουμουνδούρου ούτε και το Μαξίμου για μία θέση στην… ΕΡΤ ή κάπου αλλού τέλος πάντων.
Η μικρή αυτή περιπέτεια ενός κειμένου είναι άλλη μία ένδειξη του τι ακριβώς συμβαίνει στον πολυπατημένο στίβο της Κεντροαριστεράς. Άλλωστε είναι και αυτή η απολύτως ακριβής ρήση του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: «Ο Αλέξης Τσίπρας εξουδετέρωσε το ΠΑΣΟΚ και κατόπιν πήρε τη θέση του. Αυτός είναι ο πραγματικός γιoς του Ανδρέα Παπανδρέου». Είναι αλήθεια πως ο «κόκκινος Ντάνι» είχε ενίοτε εκρηκτικές εκλάμψεις ακριβείας. Όσο και εάν η ρήση του πληγώνει τους άλλους δύο πολιτικούς γιους του Ανδρέα. Τον Λαλιώτη κατ’ αρχή και τον Γιώργο Παπανδρέου στη συνέχεια. Με αυτή την ιεράρχηση.
Αυτά ως προς την πολιτική «νεκροτομή», διότι περί αυτού πρόκειται. Ως προς την ουσία των διαδικασιών που ακολουθούνται στην Κεντροαριστερά εσχάτως, αξίζει τον κόπο να σταθεί κανείς στις αφανείς πλην όμως πυκνές σε ουσία και ανταλλαγή απόψεων διεργασίες που έλαβαν χώρα το τελευταίο διάστημα με επίκεντρο τους ομόκεντρους μηχανισμούς του «Βαθέος» εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ.
Η συζήτηση
Η κουβέντα είχε ανάψει γύρω από το τραπέζι που είχε στρωθεί σε έναν ειδυλλιακό για τέτοιου είδους συζητήσεις χώρο. Σε γνωστό στέκι εμβληματικού αθλητικού συλλόγου της Αττικής. Παρόντες μόνον 25 άτομα, διαλεχτά όλα τους, αλλά με διαρκείς τηλεφωνικές επαφές, ακόμη και συνακροάσεις προκειμένου να διασφαλίζεται η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση. Το αντικείμενο της συζήτησης αφορούσε το μείζον ζήτημα της Κεντροαριστεράς. «Ποιον θα ψηφίσουμε για πρόεδρο». Στην παρέα εκπροσωπήθηκαν όλες οι ιστορικές δυναμικές. Για να ακριβολογούμε, όλοι οι μηχανισμοί που λειτούργησαν σε διάφορα κοινωνικά επίπεδα. Από του «Γεωργικούς» και την πρώην «ΠΑΣΕΓΕΣ» έως τους «Δολιανίτες» (εκ Δολιανών εκπορευόμενοι) και από τους κατά συγκυρία «Σημιτικούς» έως τους καθ’ έξιν «Αντρεϊκούς». Το πόρισμα, στο τέλος του δέκατου γύρου ανταλλαγής επιχειρημάτων, ήταν σαφές. Υπό τις παρούσες συνθήκες η ομήγυρης απεφάνθη πως οι μηχανισμοί θα φροντίσουν ώστε να «Ψηφίσουμε το τίποτε για να μην επιλέξουμε τώρα κάτι». Δηλαδή, θα υπερψηφιστεί η Φώφη. Το σκεπτικό είναι ξεκάθαρο. Στη φάση που διανύει η Κεντροαριστερά, οι μηχανισμοί δεν βρίσκουν το λόγο να προκριθεί ένα άτομο που θα μπορούσε να «τραβήξει» την παράταξη. Αυτή η επιλογή θα γίνει σε δεύτερη φάση. Τώρα το μείζον αφορά τη διόγκωση της επιρροής του ΠΑΣΟΚ στο νέο σχήμα (ένα διψήφιο ποσοστό αλλά και ένα εννιαράκι θα ήταν αρκετό) κατέληξαν οι συνομιλητές. Επίσης πρέπει να αποφευχθεί μία πολυδιάσπαση. Η Φώφη δεν αποτελεί κίνδυνο για κανέναν. Ο Γιώργος, ο Βενιζέλος, ο Ραγκούσης, ο Καμίνης, όλοι, ακόμη και ο Φλωρίδης, δεν αισθάνονται να απειλούνται από την κυρία Γεννηματά. Σε δεύτερο χρόνο και όταν οι συνθήκες ξεκαθαρίσουν τότε, ναι, μπορεί να επιλεγεί ένα άλλο άτομο. Περιέργως πώς, αυτή η θέση περί Φώφης συμπίπτει απόλυτα και με τη βεβαιότητα που εξέφρασε πολύ πρόσφατα, σε κατ’ ιδίαν κουβέντα στα βόρεια προάστια, πολύ γνωστός επιχειρηματίας ο οποίος διατηρεί παραδοσιακές σχέσεις οικογενειακών δεσμών με την οικογένεια Γεννηματά. Δηλαδή πως η Φώφη θα επιλεγεί ως πρόεδρος του χώρου. Είναι αυτός ο επιχειρηματίας ο οποίος έχει πει την ιστορική κουβέντα «Η Όλγα είναι ανιψιά μου αλλά η Φώφη κόρη μου». Για εκείνους που δεν κατανοούν την πολιτική διασύνδεση αρκεί να αναφερθεί το όνομα του συνδετικού κρίκου. Μιλτιάδης Παπαϊωάνου.
Ο Κώστας Λαλιώτης και οι λίγοι συνομιλητές του δεν τρέφουν πολλές αυταπάτες. Υπάρχει η αίσθηση ότι μετά τις επόμενες εκλογές ο υφιστάμενος κεντροαριστερός χώρος θα είναι δύσκολο σε πρώτη φάση να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία. Κατά πάσα πιθανότητα οι αριθμοί δεν θα επαρκούν για το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ανταποκριθεί στο σχηματισμό κυβέρνησης ευρύτερου φάσματος με τη ΝΔ. Η χώρα θα προχωρήσει και σε δεύτερο γύρο εκλογών με απλή αναλογική αυτή τη φορά. Μετά τη δεύτερη κάλπη το πολιτικό σύστημα θα αναγκαστεί να προβεί σε συνέργιες. Μία εξ αυτών, η σημαντικότερη για την επιρροή της Κεντροαριστεράς, θα είναι η συνέργια με το ηττημένο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το κομμάτι δεν θα προέρχεται από το περίφημο 5% του βασικού πυρήνα της Κουμουνδούρου. Αλλά από το ευρύτερο, εκείνο που μετακινήθηκε προς την Κουμουνδούρου από το 2012 έως το 2015. Δηλαδή το τμήμα του «Βαθέος» ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη λογική επιχειρεί να εξυπηρετήσει το σκεπτικό που θέλει το νέο σχήμα της Κεντροαριστεράς να τοποθετείται ευδιάκριτα μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Κουμουνδούρου, γνωρίζοντας πως το σημερινό Μαξίμου διατηρεί σχέσεις καλής γειτονίας με τον παραδοσιακό Καραμανλισμό. Τώρα μιλάμε για δεξαμενές ψηφοφόρων, για να μην παρεξηγούμεθα. Στο Μαξίμου ο υφιστάμενος (ή υπό διαμόρφωση) αυτός συσχετισμός δυνάμεων έχει αναλυθεί επανειλημμένως και πάντως η ακτινογράφηση των δυνατοτήτων συνέργειας έχει αρχίσει εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να συγγράψει πόνημα επί τη επετείω της 3ης του Σεπτέμβρη αποσκοπεί ακριβώς στο διεμβολισμό του παραδοσιακού χώρου του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο θα έκανε και ο Μιτεράν (και ο Ανδρέας) σε ανάλογες συγκυρίες ορμώμενοι από τη λογική των ευρύτερων μετώπων. Ο Αλέξης Τσίπρας απλώς ξέρει πως οι ευρωπαίοι συνομιλητές του των κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών έχουν καταλήξει πως ο σημερινός πρωθυπουργός θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της εκσυγχρονισμένης ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας (μετά Κέντρου). Μένει να αντιληφθεί κανείς πώς θα λειτουργήσει ο άλλος κρίσιμος πυλώνας τους συστήματος: της Κεντροδεξιάς. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία (τραυματική όντως) η οποία θα μας απασχολήσει σε δεύτερο χρόνο.
«Μέχρι τότε, η Φώφη είναι μία ισορροπημένη λύση, άκρως μεταβατική, αρκούντως ανώδυνη, επαρκώς άοσμη και κυρίως πολιτικά ουδέτερη. Ό,τι πρέπει για την περίσταση» καταλήγουν οι μηχανισμοί του «Βαθέος». «Μετά βλέπουμε. Διότι αλλιώς στην παρούσα φάση θα έπρεπε να αλληλοσφαγιασθούμε. Αντιλαμβάνεται ο καθένας πως δεν μας παίρνει» συμπλήρωσαν οι συνδαιτυμόνες του μυστικού δείπνου. Άλλωστε, τι είχαμε τι χάσαμε!
9°
