Στο τέλος όλα γίνονται υπόθεση αναλογιών. Ακόμα κι αν ο ένας είναι κυβερνητικός εκπρόσωπος, άρα θεωρητικά ο λόγος του ξεφεύγει από την υπογραφή του και ενδύεται το κύρος του κορυφαίου θεσμικού οργάνου της εκτελεστικής εξουσίας. Γιατί υπάρχει μία προϋπόθεση να ισχύσει η θεωρία - ο εκπρόσωπος να έχει πάντα αντίληψη και του προσωπικού του μεγέθους.
Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος μπορεί στο μέλλον να γίνει μεγάλος και τρανός. Ούτε η ηλικία του ούτε το αποτύπωμά του στα δημόσια πράγματα του δίνουν το δικαίωμα να χρωματίζει τον λόγο του με προσωπικό ύφος, όταν αναμετράται δημοσίως με προσωπικότητες που έχουν μέγεθος που τον υπερβαίνει. Σε αυτές τις περιπτώσεις οφείλει να προφυλάσσσει τον εαυτό του και να υπηρετεί την πολιτική του θέση με υφολογική ουδετερότητα και αμιγώς πολιτικά επιχειρήματα. Διαφορετικά το αποτέλεσμα γίνεται γκροτέσκο και ο ίδιος εκτίθεται.
Ας πάει να ρωτήσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λίγα πράγματα για την ιστορία του «αξιότιμου κύριου καθηγητή Τσακυράκη» πριν χρησιμοποιήσει εναντίον του τη γλώσσα της δίκης προθέσεων, των νομικίστικων ακροβατισμών, της χοντροκομμένης ειρωνείας, και του, αν είναι δυνατόν, επιστημονικού διδακτισμού προς έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να είχε υπάρξει καθηγητής του.΄Ισως καταλάβει ότι η χαώδης διαφορά μεγεθών θα έπρεπε να τον κάνει πιο συνεσταλμένο, χωρίς ασφαλώς να αφαιρεθεί κάτι από τη δυνατότητά του να εκφράσει την κυβερνητική πολιτική επί του θέματος. Επέλεξε όμως τη μονομαχία.
Ας ρωτήσει, ας πούμε, τον Νίκο Μανιό τι σημαίνει Σταύρος Τσακυράκης, γραμματέας του Ρήγα στην περίοδο της δικτατορίας. Ας μάθει από πρώτο χέρι για τους αγώνες του, πραγματικούς αγώνες Δημοκρατίας και όχι αμφιθεάτρων, με τεράστιο προσωπικό κόστος που κατέβαλε ολόκληρο χωρίς ποτέ να ξανακάνει μνεία για αυτο. Ας ρωτήσει τι σήμαινε το όνομα του Τσακυράκη για τη Δημοκρατία μας της Μεταπολίτευσης από την εποχή ακόμα που ο ίδιος ήταν αγέννητος. Ας πληροφορηθεί γύρω του για το επιστημονικό κύρος, την ακαδημαική καταξίωση, την κοινωνική ακτινοβολία, την πρωτοφανή αγάπη των φοιτητών του, τις μάχες του για τα Δικαιώματα σε Ελλάδα και Ευρώπη, τις συγκρούσεις του με τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, τις επιτυχίες του στο Ευρωπαικό Δικαστήριο.
Πριν σηκώσει το δάκτυλο να δώσει μαθήματα Συνταγματικού Δικαίου στον καθηγητή του, πριν αποφανθεί ως πολιτικάντης ότι η επιστημονική διαφωνία του Τσακυράκη είναι προϊόν μικροκομματικών κινήτρων (γιατί μόνο τέτοιες έχει στον ορίζοντά του ο ίδιος), πριν προλάβει να εγκλωβίσει μία τέτοιου διαμετρήματος προσωπική διαδρομή στην απόφασή του καθηγητή να εκτεθεί με ένα κόμμα μετά τα 60 του, ας γυρίσει λίγο να κοιτάξει τι σημαίνει Τζανακόπουλος. Όχι κυβερνητικός αξιωματούχος, αλλά πολίτης. Και πόσα ψωμιά έχει να φάει ακόμα για να μη φαντάζει η απόφασή του να αντιπαρατεθεί προσωπικά με τον Σταύρο Τσακυράκη ως μια άδοξη, ασύμμετρη αυθάδεια ενός νεαρού. Γιατί οι αναλογίες είναι ακριβώς αυτές.
12°
