Τι μας έχει συμβεί και το μίσος έχει γίνει κανονικότητα;

Στην Ελλάδα του 2017 προοδευτικό είναι να απαξιώνεις τους πολιτικούς αντιπάλους ακόμα και τη μέρα του πένθους. Νέοι άνθρωποι πόσταραν φωτογραφίες κοροϊδευτικές με τον πατέρα και το γιο την ημέρα του θανάτου του πατέρα. Τι ξέρουν οι σημερινοί νέοι για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη εκτός του ότι ήταν αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και πατέρας του σημερινού αρχηγού της; Ξέρουν κάτι ακόμα πέραν του ότι εκπροσωπούσε τη δεξιά παράταξη; Η νέα γενιά «αριστερών» (τι σημαίνει πια αυτό δύσκολο να πεις) τα βάζουν με τη δεξιά της δεκαετίας του ’80. 

Ήταν ο Κ. Μητσοτάκης εκπρόσωπος της θρησκόληπτης, αντικομουνιστικής, εθνικιστικής δεξιάς ή κεντροδεξιός πολιτικός που συνομίλησε πολιτικά με τους αριστερούς ηγέτες της γενιάς του; Δεν είναι τυχαίο που ο Μανώλης Γλέζος, από τους τελευταίους εναπομείναντες της γενιάς εκείνης, τίμησε τον πολιτικό του αντίπαλο και συνομιλητή επισκεπτόμενος την οικογένειά του με ένα γαρίφαλο στο χέρι. Δεν μπορείς να πεις το ίδιο για τη διακυβέρνηση και το πολιτικό ήθος άλλων δεξιών πολιτικών. Για παράδειγμα, για τον Κώστα Καραμανλή δεν υπήρξε αντιδεξιό μένος στο διαδίκτυο. Και η δεξιά του Πάνου Καμμένου; Αυτή η γνήσια ενσάρκωση της θρησκόληπτης, εθνικιστικής δεξιάς; Γιατί δεν εξεγείρονται με το συντηρητισμό της λαϊκής δεξιάς που τώρα μας κυβερνάει οι προοδευτικοί άνθρωποι; Οι ίδιοι που νοιάζονται για τα δικαιώματα, για το ρατσισμό, για τους πρόσφυγες, για την ισότητα ανάμεσα στα φύλα; Γιατί δεν μαίνονται οι νέοι που γαλουχούνται στα αριστερά ιδανικά απέναντι σε αυτούς τους δεξιούς;

Ίσως δεν το καταλάβαιναν τότε οι πολίτες και ψηφοφόροι εκείνης της εποχής, τώρα όμως, μετά από 7 χρόνια που έχουμε μάθει στον τραμπουκισμό ως μέσο πολιτικής αντιπαράθεσης, στο λόγο της μισαλλοδοξίας και του καφενειακού μίσους όπως ακόμα εκφράζεται στο φεϊσμπουκικό λόγο του υπουργού Πολάκη, τώρα ξεχωρίζει ένα άλλο ήθος στους πολιτικούς της γενιάς εκείνης. Και προσωπικά στον Κ. Μητσοτάκη οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε τον πολιτικό πολιτισμό που τον διέκρινε. 

Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Γιατί, τελικά, δεν έχει σημασία ποιος ήταν ο Κ. Μητσοτάκης, ποια είναι η γνώμη του ενός και ποια η γνώμη του άλλου, τι διαλέγει κάποιος να κρατήσει και πού να εστιάσει. Όπως δεν έχει σημασία τι πιστεύει κανείς για τον Λ. Παπαδήμο, για τον Γ. Στουρνάρα, για τον Α. Τσίπρα. Δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ. Για κάποιους έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό στη χώρα και για άλλους είναι ευεργέτες. Μπορούμε, ωστόσο, να ζητάμε να σκάσουν βόμβες στα πόδια τους; Στην προσωπική μας ζωή, όταν αντιπαθούμε κάποιον ή και τον μισούμε, γίνεται να χαιρόμαστε που πέθανε; Είναι εντάξει να ευχόμαστε να πεθάνει; Μπορεί μια κοινωνία να σταθεί έτσι, να επιβιώσει; 

Τα δύο τελευταία χρόνια το προηγούμενο εμφυλιοπολεμικό κλίμα φαινόταν να έχει ησυχάσει, μέσα σε μια εβδομάδα όμως ο λόγος του μίσους πλημμύρισε ξανά το διαδίκτυο. Κι αν παρακολουθείς το Facebook δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς, τι μας έχει συμβεί και έχουμε περάσει τη γραμμή. Στους ποταμούς σχολίων κάτω από ποστ, με την ανωνυμία που εξασφαλίζουν τα σόσιαλ μίντια, oι περσόνες κανονικών ανθρώπων μοιράζουν ξανά ψόφα και κατάρες. Με μια ευκολία που δεν μπορείς να την καταλάβεις. Ανέξοδα. Χωρίς αιδώ και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Στην ευκολία του enter, ημιδημόσια - ημιιδιωτικά είναι εντάξει να σκάνε τα σκάγια, να μοιράζεις καταδίκες, κρεμάλες, θανάτους.

Aν παρακολουθείς το Facebook δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς: Τι μας έχει συμβεί και το μίσος έχει γίνει κανονικότητα;