Με τη μαζική δολοφονία στο Μάντσεστερ διαπίστωσα πως ο αριθμός των ανθρώπων που με ακατανόητη προθυμία προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις μαζικές δολοφονίες (κυρίως όταν ο δράστης είναι κάποιος φανατικός ισλαμιστής, αλλά όχι μόνο) έχει μάλλον μειωθεί. Δεν ξέρω αν είναι επειδή έχουν καταλάβει την ανοησία των επιχειρημάτων τους ή αν είναι επειδή κατάλαβαν ότι τους έχουμε καταλάβει. Όποιος και να είναι ο λόγος, η πέμπτη φάλαγγα της τρομοκρατίας όσο πάει και εξασθενεί. Είναι όλο και λιγότεροι οι θανατολάγνοι συμπατριώτες μας που, αφού παραστήσουν οτι συγκινούνται από τα θύματα των φανατικών σίριαλ κίλερ, δεν ξεχνούν να πουν την αιματοστολισμένη παπαριά τους που συνήθως πάει κάπως έτσι: «ναι, αλλα και οι χώρες της Δύσης εμπλέκονται σε πολέμους στις μουσουλμανικές χώρες». Μια μπούρδα τόσο μεγάλη, όσο μεγάλη είναι η συχνότητα με την οποία αποδεικνύεται πως οι δράστες τρομοκρατικών επιθέσεων έχουν τόση σχέση με τις εμπόλεμες ζώνες του μουσουλμανικού κόσμου όση εγώ με τη Σινασσό που γεννήθηκε η γιαγιά μου. Μπορεί, αν συγκεντρωθώ, να καταφέρω να τη δείξω στον χάρτη αλλά μέχρι εκεί.
Το μόνο στο οποίο έχουν δίκιο οι πεμπτοφαλαγγίτες της τρομοκρατίας είναι η ευθύνη του καπιταλισμού. Όντως, ο καπιταλισμός είναι η βασική αιτία των δολοφονικών τρομοκρατικών επιθέσεων. Γιατί ο καπιταλισμός είναι ο στόχος των τρομοκρατών. Και ακόμα κι ένας απολογητής τους (ή μάλλον, κυρίως αυτός) μπορεί να καταλάβει το γιατί.
Ο καπιταλισμός μπορεί να έχει χίλια δυό κουσούρια, αλλά είναι το μοναδικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα το οποίο όχι απλώς επιτρέπει αλλά απαιτεί ελευθερία για να λειτουργήσει. Σε αντίθεση με όλα τα άλλα συστήματα, ο μοναδικός τρόπος να αναπτυχθεί και να επιβληθεί ο καπιταλισμός είναι η ελευθερία του ατόμου. Και η πολιτική του και η οικονομική του ελευθερία. Έτσι κι αλλιώς, όπως εύκολα μπορούν να σας εξηγήσουν όσοι έζησαν σε καθεστώτα της αρεσκείας του Αλέκση του Τσίπρα, δύσκολα η μία μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Η καπιταλιστική Δύση μπορεί να είναι γεμάτη ελαττώματα, αλλά έχει και εκείνο το μοναδικό προτέρημα που είναι απολύτως απαραίτητο για την ελπίδα ότι τα ελαττώματα της μπορεί να ξεπεραστούν: Ελευθερία. Ελευθερία στην άποψη, ελευθερία στην κίνηση, ελευθερία στο σεξ, ελευθερία που ενοχλεί τους μουλάδες όλων των ειδών και όλων των θρησκειών, ελευθερία που δεν μπορεί παρά να είναι ο πραγματικός εχθρός του κάθε φανατικού.
Γιατί ο στόχος των δολοφόνων του Μάντσεστερ, των δολοφόνων του Παρισιού, των δολοφόνων της Νέας Υόρκης, των δολοφόνων της Μαδρίτης και του Βερολίνου και όλων των πόλεων στις οποίες έχουν δράσει οι τρομοκράτες, δεν είναι η θρησκεία. Δεν είναι οι χριστιανοί αυτοί που ενοχλούν τους ακραίους φανατικούς του Ισλάμ. Γι αυτό άλλωστε και συχνά πυκνά ανάμεσα στα θύματα των μαζικών δολοφονιών είναι και μουσουλμάνοι. Ο πραγματικός στόχος των τρομοκρατών είναι οι άνθρωποι που ζουν στην καπιταλιστική Δύση ή που θέλουν να ζήσουν όπως ζουν οι άνθρωποι στην καπιταλιστική Δύση. Είναι οι άνθρωποι που ακούν όποια μουσική θέλουν, διαβάζουν ό,τι θέλουν, βλέπουν όποιες ταινίες θέλουν, ντύνονται όπως θέλουν, γαμιούνται με όποιον θέλουν και καταναλώνουν όπως θέλουν. Και όσο χαζά κι αν ντύνονται ή αν γαμιούνται ή αν καταναλώνουν οι άνθρωποι της καπιταλιστικής Δύσης, τουλάχιστον το κάνουν όπως και με όποιον γουστάρουν (κάποιες χώρες στην ανατολή της Δύσης μπορεί να αποτελούν εξαίρεση, αλλά έτσι συμβαίνει με τους κανόνες, έχουν και εξαιρέσεις). Κι αυτό είναι δύσκολο να το ανεχτούν οι φανατικοί κάθε θρησκείας. Οι φανατικοί του χριστιανισμού υποχρεώθηκαν να το ανεχτούν. Δεν ήταν εύκολο, χρειάστηκαν αιώνες να περάσουν και πολλές μάγισσες να καούν ζωντανές, αλλά έγινε. Και θα ξαναγίνει. Γιατί για κάθε έναν που γοητεύεται από την υπόσχεση του παραδείσου υπάρχουν χιλιάδες που γοητεύονται από την πραγματικότητα της ελευθερίας. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Το ξέρω πως δεν έχω κανένα κύρος και πως ο λόγος μου είναι μάλλον ασήμαντος αλλά - επειδή δεν έχω και τίποτα να χάσω - θα ήθελα να παρακαλέσω τους συναδέλφους που ασχολούνται με τα τρομοκρατικά χτυπήματα να αποφεύγουν τις ακόλουθες φράσεις:
Αθώα θύματα: Είναι ένας επιπόλαιος πλεονασμός που υπονοεί πως υπάρχουν θύματα εγκληματικών ενεργειών που είναι ένοχα και αξίζουν να πεθάνουν. Οι μόνοι που δικαιολογούνται (κι αυτοί ίσως, γιατι μιλάμε για εγκλήματα) να χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη φράση είναι οι υπέρμαχοι της θανατικής ποινής. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία δικαιολογία και πρέπει να αποφεύγουν τη χρήση της.
Άνανδρη επίθεση: Καταλαβαίνω πως κάποιοι μεγαλώσαμε τον προηγούμενο αιώνα, όπου οτιδήποτε δεν ήταν ανδρικό ήταν κακό, αλλά ίσως να πρέπει συμβιβαστούμε με τον χρόνο που περνάει και να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει απάντηση στην ερώτηση: Αν ήταν ανδρική η επίθεση στους πιτσιρικάδες που πήγαν στη συναυλία της Γκράντε, πώς ακριβώς θα ήταν και γιατί θα ήταν καλύτερη?
Μοναχικός Λύκος: Να κι ένα κλισέ για το οποίο δεν φταίνε οι δημοσιογράφοι αλλά οι αναλυτές των μυστικών υπηρεσιών. Η ανάγκη τους να βρουν καταφύγιο σε λογοτεχνοφανείς παπαριές είναι σεβαστή, αλλά καλό είναι να μην χρησιμοποιούμε γοητευτικές περιγραφές για να περιγράψουμε ημιπαράφρονες εγκληματίες
15°
