Μέσα στην αναμπουμπούλα της κρίσης βλέπουμε όλο και πιο συχνά τους λύκους να ντύνονται αρνάκια. Εμφανίζεται η βιομηχανία να υπερασπίζεται τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, οι υπέρμαχοι της πλήρους ιδιωτικοποίησης να παλεύουν για το συμφέρον των δημόσιων επιχειρήσεων. Και ενώ η επιχειρηματικότητα είναι απαραίτητο στοιχείο της οικονομίας και της κοινωνίας μας, η υποκρισία δεν είναι.
Αυτές τις ημέρες βιώνουμε ακόμη ένα επεισόδιο της παρωδίας αυτής. Η ευρωπαϊκή και η ελληνική βιομηχανία ισχυρίζεται ότι η κλιματική μας πολιτική βλάπτει τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η κλιματική αλλαγή απειλεί την βιολογική, κοινωνική και οικονομική μας ύπαρξή. Το φαινόμενο εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμός παρά την κρίση. Ήδη αισθανόμαστε τις επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος στην αλλαγή των εποχών και την εντατικοποίηση των ακραίων καιρικών φαινομένων. Η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα ανακοίνωσε τον Νοέμβρη ότι με τους ρυθμούς που εξελίσσεται σήμερα η κλιματική αλλαγή, ο κόσμος μας μπορεί να έχει γίνει αβίωτος ήδη το 2060, όταν τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα θα είναι 47 χρονών.
Για να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο αυτό παίρνουμε μέτρα ενάντια στους κλιματικούς ρύπους. Η προφανής λύση ήταν η επιβολή φόρου άνθρακα στις βιομηχανίες που ρυπαίνουν. Τα βιομηχανικά λόμπι αντέδρασαν και κατάφεραν να θεσπιστεί ένα περίπλοκο χρηματιστήριο ρύπων αντί φόρου. Το χρηματιστήριο ρύπων είναι πλέον στην ουσία η κλιματική μας πολιτική. Για να λειτουργήσει βέλτιστα η τιμή του άνθρακα έπρεπε να είναι στα 30 ευρώ. Χάρη στις χαριστικές ρυθμίσεις προς τη βιομηχανία, η τιμή αυτή βρέθηκε σήμερα στα 4 ευρώ. Αν δεν αυξηθεί, η Ευρώπη δεν θα έχει και ο κόσμος δεν θα αποκτήσει αντίδοτο στην κλιματική αλλαγή. Είναι σαν να οδεύουμε προς την αυτοκτονία προκειμένου λίγες βιομηχανίες να βγάλουν τα τελευταία τους κέρδη.
Για να αποφευχθεί αυτό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητά να καθυστερήσει τη διάθεση στην αγορά άνθρακα κάποιων δικαιωμάτων ρύπων προκειμένου να αυξηθεί η ζήτηση και η τιμή να αποκατασταθεί περίπου στο επίπεδο που ήταν ένα μόλις χρόνο πριν, τον Μάρτιο του 2012. Την Τρίτη ψηφίζουμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τη σχετική πρόταση της Επιτροπής. Είναι μία κρίσιμη ψηφοφορία διότι τα βιομηχανικά λόμπι και οι υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων κινούν γη και ουρανό για να αποτρέψουν την υπερψήφιση. Στην αντίθετη πλευρά, η γενική γραμματέας Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων (ETUC) Μπερναντέτ Σεγκόλ δήλωσε την πλήρη στήριξή της στην υπερψήφιση της πρότασης.
Στην Ελλάδα ο ΣΕΒ και οι υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων μας λένε ότι η απόφαση θα πλήξει τους συμπολίτες μας, αφού το κόστος για τη ΔΕΗ μετακυλύεται προς εμάς.
Καταρχήν, το κόστος δεν υποχρεώνονται να το πληρώνουν οι πολίτες αλλά ο ιδιώτης που οραματίζονται οι υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων ότι θα ελέγχει την ιδιωτική ΔΕΗ. Αντίστοιχα κόστη θα πληρώνουν και άλλοι βιομήχανοι. Δεν είναι οι πολίτες που τους ενδιαφέρουν, αλλά τα υπερκέρδη τους.
Κατά δεύτερο, η ιδιωτική ΔΕΗ που θέλουν οι υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων και οι άλλες βιομηχανίες θα αγοράζουν δικαιώματα ρύπων από την ελληνική κυβέρνηση. Υπολογίζονται σε 6 δισ. τα κέρδη του κράτους τα επόμενα 7 κρίσιμα χρόνια, κατά περίπου 3 δισ. αυξημένα εάν υπερψηφιστεί η πρόταση. Προϋπολογισμένα έσοδα του κράτους που αν δεν υπάρξουν, η τρόικα θα μας ζητά και πάλι νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Έσοδα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ανακούφιση των μη προνομιούχων συμπολιτών μας.
Κατά τρίτο, είναι απαράδεκτη η επιβάρυνση των συμπολιτών μας που πλήττονται περισσότερο από την κρίση και ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων με αυξήσεις στα τιμολόγια. Είναι απαραίτητη η ενίσχυση και η επέκταση του κοινωνικού τιμολογίου και το κράτος πρέπει να χρησιμοποιήσει για αυτό το σκοπό τα έσοδα των 6 δισ. ευρώ.
Να τελειώνουμε, λοιπόν, με τις μεταμφιέσεις των λύκων σε αρνάκια και ας είμαστε όλοι ειλικρινείς στο δημόσιο διάλογο.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
15°
