«Ποιοι είναι αυτοί που “έλουν να τελειώσουν με το ΠΑΣΟΚ και η χαρά δεν τους αφήνει να κρυφτούν;”. Είναι η σημερινή ηγετική ομάδα, είναι ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος;
Αναδείξαμε πολλές φορές και δε νομίζω ότι είναι κρυφό πως όλο το προηγούμενο διάστημα, άνθρωποι που δυστυχώς κινούνται και στον κύκλο του προέδρου, με δημόσιες τοποθετήσεις τους και διάφορα άρθρα, μίλησαν καθαρά για το τέλος του ΠΑΣΟΚ.
«Ποιοι είναι αυτοί που “έλουν να τελειώσουν με το ΠΑΣΟΚ και η χαρά δεν τους αφήνει να κρυφτούν;”. Είναι η σημερινή ηγετική ομάδα, είναι ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος;
Αναδείξαμε πολλές φορές και δε νομίζω ότι είναι κρυφό πως όλο το προηγούμενο διάστημα, άνθρωποι που δυστυχώς κινούνται και στον κύκλο του προέδρου, με δημόσιες τοποθετήσεις τους και διάφορα άρθρα, μίλησαν καθαρά για το τέλος του ΠΑΣΟΚ.
Γνωριζόμαστε χρόνια και γνωρίζουμε πολύ καλά πράγματα και καταστάσεις για να θεωρήσω ότι η αναφορά του κ. Δατσέρη για “το ΠΑΣΟΚ της φούσκας της μεταπολίτευσης” ήταν τυχαία! Πόσο τυχαία ήταν η αναφορά του κ. Σιακαντάρη, που διορίστηκε στο ΙΣΤΑΜΕ, ότι αυτό το Συνέδριο πρέπει να είναι το τελευταίο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και να προχωρήσουμε στη σύσταση νέου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα!»
*Από τη συνέντευξη του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου στην «Ελευθεροτυπία» (10-02-2013) στο δημοσιογράφο Γιάννη Καμπουράκη
Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ απασχολεί πολύ λιγότερους απ’ όσους κανονικά θα έπρεπε. Γι’ αυτή την αδιαφορία της κοινωνίας δεν είναι άμοιρες πολλές από τις πολιτικές που αυτό το κόμμα εφάρμοσε και στις οποίες πολλές φορές έχω αναφερθεί. Φταίνε όμως και όλοι αυτοί που σήμερα, μετά τα όσα έχουν συμβεί, όταν ακούν κάποιους να υποστηρίζουν ιδέες διαφορετικές απ’ αυτές που οι ίδιοι έχουν, αναζητούν ταπεινά κίνητρα.
Όλοι αυτοί που δεν μπορούν να φανταστούν πως κάποιος μπορεί να έχει δικές του απόψεις, οι οποίες να μην εντάσσονται σε καμία υστεροβουλία και τις οποίες δεν τις υπερκαθορίζει κάποιο σκοτεινό κέντρο. Αυτοί που το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι οι εξελίξεις στην κοινωνία και το πρώτο οι εξελίξεις στους μηχανισμούς.
Αν το ΠΑΣΟΚ στο συνέδριό του αναλωθεί σε κινήσεις που θα αφορούν τους συσχετισμούς στους μηχανισμούς, θα οδηγηθεί στο τελευταίο του συνέδριο, είτε το προτείνει είτε δεν το προτείνει ο Δατσέρης ή ο Σιακαντάρης. Αυτό όμως θα πρέπει να είναι το πρώτο συνέδριο αυτού του κόμματος, όπου οι σύνεδροί του οφείλουν να συγκρουσθούν για αξίες και όχι για αξιώματα. Αν φυσικά θέλουν τα αξιώματά τους να έχουν κάποια αξία.
Αυτοί που μιλούν για έξοδο από την κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που αυτή η κυβέρνηση με τα πολλά ελαττώματά της καλείται να ολοκληρώσει το έργο εξόδου από την κρίση, έργο που το σκηνοθέτησε το ΠΑΣΟΚ, αυτοί που λένε πως το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε τις ιδέες του, οφείλουν να μάθουν πως ο ανορθολογισμός και η πολιτικάντικη κουτοπονηριά είναι καλές ιδεολογίες για τις δυνάμεις της αντίδρασης και της συντήρησης, όχι όμως και της αριστεράς.
Οι σύνεδροι, τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι υπερήφανοι γι’ αυτό το κόμμα, το οποίο παρά τα βαρίδια του κρατισμού και του λαϊκισμού που το ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα, κατόρθωσε τρία μείζονα επιτεύγματα.
Πρώτον, άνοιξε τους θεσμούς της δημόσιας εξουσίας και της κοινωνίας σ’ όλους τους πολίτες και πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τον διαχωρισμό των Ελλήνων σε «εθνικόφρονες και μιάσματα», ενώ ταυτόχρονα με το ΕΣΥ δημιούργησε τις πρώτες δομές κοινωνικής πρόνοιας.
Δεύτερον, κατόρθωσε να εντάξει τη χώρα (και την Κύπρο) στον σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών κρατών, ενώ δημιούργησε σύγχρονες υποδομές, αναδιάρθρωσε εν μέρει τη σχέση κράτους-πολίτη (ΑΣΕΠ) και συνέχισε την οικοδόμηση θεσμών κοινωνικού κράτους (βοήθεια στο σπίτι, ολοήμερο σχολείο κ.λπ.).
Και τρίτον οι άνθρωποι που ακόμη είναι ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι περήφανοι γιατί οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν όλα τα Μνημόνια, αν και ήξεραν πως η υπερψήφισή τους θα οδηγούσε το κόμμα στη σημερινή του αποψίλωση και σε πολλούς απ’ αυτούς θα στοίχιζε την επανεκλογή. Τα ψήφισαν, αν και ήξεραν πως ήσαν τρισάθλιες προτάσεις, αλλά ταυτόχρονα γνώριζαν πως η διακοπή της χρηματοδότησης θα οδηγούσε τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή. Το ίδιο το ήξεραν και το ξέρουν και όλοι αυτοί που δεν ψήφισαν κανένα μνημόνιο και ακόμη περισσότερο αυτοί που ψήφισαν μερικά για να κάνουν τους ήρωες μετά, όταν ήταν σίγουρο πως κάποιοι άλλοι θα τα ψηφίσουν.
Ανέφερα παραπάνω τρεις λόγους για τους οποίους το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι υπερήφανο. Θα αναφέρω όμως και έναν τέταρτο λόγο, λόγω του οποίου η συνέχιση της ζωής αυτού του κόμματος, με αυτό ή με άλλο όνομα, είναι απαραίτητη. Το ΠΑΣΟΚ από το ’74 –παρ’ όλες τις εθνικο-λαϊκιστικές του αναφορές– ήταν το πρώτο κόμμα που μίλησε στην Ελλάδα για την αξία του κράτους πρόνοιας. Το έκανε την ίδια στιγμή που η υπόλοιπη κομμουνιστογενής ή μη Αριστερά αντιλαμβάνονταν το κράτος πρόνοιας ως εργαλείο ή δεκανίκι του καπιταλισμού. Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο ελληνικό κόμμα, που έστω με στρεβλό τρόπο μίλησε για την προτεραιότητα του κράτους πρόνοιας. Αυτό καλείται και σήμερα να συζητήσει στο συνέδριό του. Πώς δηλαδή μετά το Μνημόνιο θα προωθηθεί σ’ αυτήν εδώ τη χώρα το κεντρικό πρόταγμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Το πρόταγμα του κράτους υπηρεσιών, που ιστορικά έχει καταγραφεί ως εκείνη η κοινωνική πρόταση η οποία έχει δημιουργήσει τον μέχρι σήμερα «καλύτερο δυνατό κόσμο».
Στο ΠΑΣΟΚ, ακόμη και σήμερα, όταν μερικοί μιλούν για προδοσία ως τέτοια εννοούν ό,τι καλύτερο έχει κάνει αυτό το κόμμα για τη χώρα και όταν μιλούν για τις «ιδέες» του εννοούν ό,τι πιο αναχρονιστικό έχει προσφέρει στη χώρα. Οι σύνεδροι, οι φίλοι και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ οφείλουν να συζητήσουν για το πώς θα δημιουργήσουν τη σύγχρονη ελληνική σοσιαλδημοκρατία και όχι για το πώς θα αναπαράγουν τη μιζέρια του ιδεολογήματος «προδώσαμε τις ιδέες μας». Να μιλήσουν για την ανάγκη να σημάνει το ρολόι του ορθολογισμού την ώρα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.
Σ’ αυτήν την προσπάθεια δεν πρέπει να λείψει ο Αλέκος Παπαδόπουλος με τον Καποδίστρια, που πρώτος μίλησε για τη δημοσιονομική κρίση, ο Ηλίας Μόσιαλος που κατέθεσε μια γνήσια σοσιαλδημοκρατική πρόταση για τη λειτουργία των αναγκαίων δημόσιων μέσων επικοινωνίας, ο Τάσος Γιαννίτσης που με το ασφαλιστικό και με το ανυπέρβλητο ήθος του δίδαξε πολιτική συμπεριφορά, η Άννα Διαμαντοπούλου που με το νόμο για τα ΑΕΙ συγκρούστηκε με τον πανεπιστημιακό λαϊκισμό, ο Γιάννης Ραγκούσης που με το νόμο του για την ιθαγένεια επιχείρησε να εντάξει τη χώρα μας στα πολιτισμένα κράτη, ο Γιώργος Φλωρίδης που με το ήθος του συγκρούστηκε με κατεστημένα συμφέροντα και πολλοί άλλοι ακόμη.
Πάνω απ’ όλα, όμως, δεν πρέπει να λείψει ο Κώστας Σημίτης. Εδώ γι’ ευνόητους λόγους δεν βάζω κανένα «που»... Το αν όμως θα συμμετάσχουν, αυτό εξαρτάται αφενός από το αν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να τους ακούσει και αφετέρου από το αν οι ίδιοι θα προτάξουν τον μείζονα στόχο που είναι η συγκρότηση του μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού πόλου. Για όλους αυτούς τους λόγους αυτός ο χώρος είναι αναγκαίο να συνεχίσει να υπάρχει, όχι όμως όπως υπάρχει τώρα.
Υ.Γ. Το παρόν άρθρο διέπεται μόνο από ιδέες και οποιαδήποτε ένταξή του σε σκοπιμότητες ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
18°
