Ο κομματικός μηχανισμός "ζεσταίνει τις μηχανές", παρά το γεγονός ότι οι πρόωρες κάλπες αποτελούν το πλέον ανεπιθύμητο σενάριο στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος
Παρόλο που τα στελέχη και οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ ξορκίζουν σε κάθε δημόσια δήλωση τους τις πρόωρες εκλογές, η αλήθεια είναι ότι στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος η συζήτηση έχει ανοίξει για τα καλά.
Το σενάριο των υπό πίεση εκλογών αξιολογείται από Κουμουνδούρου και Μαξίμου ως ανεπιθύμητο μεν, αλλά πιθανό, ενώ ακόμα κι αν καταφέρει η κυβέρνηση να περάσει τον «κάβο» στην παρούσα φάση, ο Γολγοθάς της υλοποίησης νέων μέτρων, καθώς και οι αστάθμητοι παράγοντες (εσωτερικοί ή διεθνείς), κάνουν την απειλή της πρόωρης κάλπης να φαίνεται ante portas διαρκώς.
Σε αυτό το πλαίσιο και συνυπολογίζοντας ότι από εδώ και πέρα δεν υπάρχει λίστα σε περίπτωση εκλογών, αλλά μόνο η μάχη του σταυρού, ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται για κάθε ενδεχόμενο.
Κάποια από τα πρωτοκλασάτα στελέχη, που δεν επιθυμούν να πιαστούν στον ύπνο από τυχόν δυσάρεστες εξελίξεις, κινητοποιούν τους συμμάχους τους στα «μεσαία» όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκουν νέους συσχετισμούς και πραγματοποιούν ηγετικές εμφανίσεις στις τάσεις τους.
Επιπλέον επιχειρούν να συσπειρώσουν το ακροατήριο του κόμματος είτε με ζυμώσεις σε επιμέρους ομάδες είτε διοργανώνοντας δημόσιες εκδηλώσεις προεκλογικού χαρακτήρα και καταγραφής δυνάμεων.
Και βέβαια μόνο αδικαιολόγητη δεν είναι αυτή η κινητικότητα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αφού τα ενδεχόμενα μιας πολύ δύσκολης συμφωνίας ή της αδυναμίας της κυβέρνησης να οικειοποιηθεί τα αποτελέσματά της δεν αποκλείονται από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη ως απίθανα.
Καινούργια δυσβάσταχτα μέτρα στη Βουλή και μάλιστα χωρίς ανταλλάγματα που να αποδίδουν δημοσιονομικά και επικοινωνιακά δεν θα είναι πολιτικά διαχειρίσιμα, αγωνιούν στελέχη της Κουμουνδούρου και του Μαξίμου.
Την ίδια ώρα έχει διαρραγεί η σχέση εμπιστοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ με πολλά κομμάτια του εκλογικού παζλ, δεν έχει καταφέρει να έλξει νέες δυνάμεις από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, οι αντιδράσεις των κοινωνικών ομάδων στην εφαρμοζόμενη πολιτική πληθαίνουν, ενώ την οργή των πολιτών για τη συνεχιζόμενη σκληρή λιτότητα κεφαλαιοποιούν άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Σε μια τέτοια πολιτική συγκυρία και με τη διαφαινόμενη, κατά την αντιπολίτευση, αβελτηρία της κυβέρνησης να υλοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ώστε να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, όσο κι αν το ξορκίζει ο ΣΥΡΙΖΑ το ενδεχόμενο των πολιτικών εξελίξεων στο άμεσο μέλλον δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Λαμβάνοντας δεν υπόψιν τη δημοσκοπική κάμψη του κυβερνώντος κόμματος, αρκετοί από τους σημερινούς πρωταγωνιστές θα μείνουν εκτός πολιτικού παιχνιδιού, προφανώς επιφορτιζόμενοι μερίδια ευθύνης που ενδεχομένως και να μην τους αντιστοιχούν.
Επιπλέον στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές πραγματοποιηθούν, ο ανταγωνισμός θα είναι ισχυρός. Οι έδρες, ως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, θα είναι λιγότερες για τον ΣΥΡΙΖΑ, η πιθανότητα διεύρυνσης των ψηφοδελτίων με υποψηφίους από όμορους πολιτικούς χώρους είναι ανοιχτή, ενώ ήδη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει ζητήσει την επιστροφή κάποιων ευρωβουλευτών ώστε να δώσουν την μάχη στις εκλογικές τους περιφέρειες.
Έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι τα επιτελεία κάποιων στελεχών όχι μόνο προετοιμάζονται για αυτή τη μάχη, αλλά πρωτίστως επιχειρούν και ένα ξεκαθάρισμα στο εσωτερικό του κόμματος. Θα περίμενε δε κανείς να πρόκειται για ξεκαθάρισμα μεταξύ των διαφορετικών τάσεων. Τουναντίον, αυτό που επιχειρείται τη δεδομένη στιγμή είναι ανακατατάξεις μεταξύ «ομοτασικών» και δημιουργία νέων συσχετισμών, υπό την αγωνία ότι το καράβι στο μέλλον δεν θα τους χωράει όλους.
Πάντως, εκτός περιορισμένων εξαιρέσεων, οι τρεις βασικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ομονοούν στο ότι αν παραδοθεί τώρα η κυβέρνηση θα είναι πολιτική αυτοκτονία.
Όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανόν θα χάσει σημαντικό μέρος της κοινοβουλευτικής του δύναμης, όσο γιατί εξασθενώντας η «κόλλα» της κυβερνησιμότητας, οι ρωγμές στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος δεν αποκλείεται να ξαναγίνουν ρήγματα.
Όντας κόμμα πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας ο ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση αρνητικών εξελίξεων, είναι ζητούμενο –και για τους εντός του κόμματος ακόμη– εάν θα καταφέρει να αποφύγει κραδασμούς και ισχυρές αναταράξεις, με ίσως και απρόβλεπτες συνέπειες για τη συνοχή και την ενότητά του.
Τέλος, το βέβαιο είναι ότι οι ημέρες που ακολουθούν είναι εξαιρετικά κρίσιμες (για μια ακόμη φορά) για το μέλλον της χώρας, για την πολιτική ισορροπία του τόπου, αλλά και για το κόμμα, που σε μια δεδομένη χρονική στιγμή εξέφρασε (επιτυχημένα ή όχι η ιστορία θα το κρίνει) τη βούληση των πολιτών για μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, κυβερνώσα αριστερά.
12°
