Οι αποτρόπαιες εικόνες των μελανιασμένων και πρησμένων από τo ξύλo ληστών (τρομοκρατών;) από το Βελβεντό της Κοζάνης επισκίασαν κάθε άλλη επικαιρότητα την εβδομάδα που μας πέρασε. Και όπως γίνεται σε μόνιμη βάση, οι συνέλληνες (που λέει κι ο Βελόπουλος) χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Σύντομα ακούστηκαν oι δύο προτάσεις ανάμεσα στις οποίες, εμείς οι υπόλοιποι έπρεπε να διαλέξουμε. Η πρώτη συνοψίζεται στην φράση: «Καλά κάνανε και τα πλακώσανε τα καλόπαιδα! Και λίγες φάγανε». Η δεύτερη, στο «Κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας! (σ.σ. η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα στον κόσμο, εν έτει 2013, που αποκαλεί άτομα 24 χρονών «παιδιά») δεν δικαιούσαστε να τα συλλαμβάνετε επειδή μάχονται για ένα καλύτερο αύριο!»
Αυτά τα δύο. Και όλοι εμείς στη μέση να επιλέγουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι. Όποιος δεν υιοθετήσει τυφλά μία από τις δύο εκδοχές είναι «αναρχοκουμμουνιστής» και «εραστής της ανομίας» ή «Φασίστας» και «χρυσαυγίτης». Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω: Ο Έλληνας είναι οπαδός. Και η βία καταδικάζεται ανάλογα με το ποιος την ασκεί. Ποιος ρίχνει τις μάπες, ποιος τρώει τις μπούφλες. Όταν τα καρούμπαλα είναι στα κεφάλια των «δικών μας» (τεσπά, αυτών που θεωρούμε «δικούς μας») πρόκειται για «φασιστική βία» (φασίστας= αυτός που διαφωνεί με τις απόψεις μας). Όταν όμως τα μαυρισμένα μάτια ανήκουν στους «άλλους» πρόκειται για «δικαιολογημένη, νόμιμη άμυνα».
Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα βλέπαμε αυτή τη λογική να επικρατεί περισσότερο σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (μαζί με αφορισμούς του στυλ «Βία δεν είναι το κάψιμο της Αθήνας, βία είναι η αύξηση στα εισιτήρια του τραμ κ.ο.κ.). Μετά το Βελβεντό όμως, είναι πια ξεκάθαρο πως έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος και στους «απέναντι». Κι ο θεός να βάλει το χέρι του…
Ό,τι συνέβη στο –παγκοσμίως διάσημο πλέον– χωριουδάκι της Κοζάνης έχει δύο διαστάσεις. Καταρχήν, πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία της Αστυνομίας που κατόρθωσε να εξουδετερώσει τέσσερις οπλισμένους ληστές –κατά πάσα πιθανότητα επικίνδυνους τρομοκράτες– απελευθερώνοντας μάλιστα κι έναν όμηρο χωρίς να πέσει ούτε μια πιστολιά. Αυτό είναι προφανώς κάτι απόλυτα θετικό. Παράλληλα, όμως, έχουμε τον άγριο ξυλοδαρμό τριών κρατουμένων. Των οποίων μάλιστα οι φωτογραφίες-πειστήρια του ξυλοδαρμού δημοσιοποιήθηκαν σε χρόνο dt. Αν τελικά αποδειχθεί πως οι κρατούμενοι κακοποιήθηκαν (ειδικά οι Μπουρζούκος-Μιχαηλίδης πρέπει να φάγανε πολύ ξύλο) μετά τη σύλληψή τους θα έχουμε να κάνουμε με μια στιγμή ντροπής για τη χώρα. Κάθε συλληφθείς απολαμβάνει συγκεκριμένα δικαιώματα. Ακόμη και αν αποτελεί κλώνο του Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Τέλος, πολλά ακούστηκαν για τους ηθικούς αυτουργούς, για αυτούς που ουσιαστικά «όπλισαν» τους (φερόμενους ως) τρομοκράτες. Κατά τα ειωθότα, κάποιοι κατηγόρησαν το «απεχθές μνημόνιο» και την άτιμη «κενωνία». Άλλοι μίλησαν για τη «βαρεμάρα που δέρνει τα καλοθρεμμένα παιδιά των Βου Που». Για μένα, βασικοί υπεύθυνοι είναι όλοι αυτοί (πολιτικοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές, «καταραμένοι» συγγραφείς, μπλόγκερς κ.λπ.) οι οποίοι, τα τελευταία χρόνια, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, καλούν τους «νέους» να «πάρουν τα καλάσνικοφ». Αυτό ακριβώς έκαναν οι ληστές του Βελβεντού. Υπάκουσαν.
Είναι πραγματικά αστείο. Η κάθε ψωνισμένη τηλεπερσόνα (ή Facebook/ Twitter περσόνα) μπορεί να αποδειχτεί πιο επικίνδυνη για την κοινωνική ειρήνη από τον πιο πεπειραμένο ινστρούχτορα του «Μαύρου μπλοκ». Όχι φυσικά στο όνομα του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, αλλά στο όνομα μερικών παραπάνω ψήφων, πωλήσεων cd ή βιβλίων, ή και κάποιων εκατοντάδων «like»…
Το πρόβλημα δεν είναι στην ποιότητα της δημοκρατίας και στους θεσμούς, αλλά στην εφαρμογή των νόμων που έχει θεσπίσει η δημοκρατία και στον διάχυτο λαϊκισμό μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού μας συστήματος
