Είμαστε εξοικειωμένοι ως λαός με την τέχνη του κλεφτοπολέμου. Τόσο που ακόμα και οι ηγέτες (κυβέρνηση, συνδικαλιστές, κόμματα) καταφεύγουν σε ανάλογες τακτικές παρά το ότι είναι θεωρητικά οι ισχυροί παράγοντες του συστήματος. Το έχουμε δει να συμβαίνει με κραυγαλέο τρόπο επί Σημίτη, όταν η αστυνομία … ξεφούσκωνε λάστιχα. Το βλέπουμε και τώρα, στα πρόσφατα συμβάντα με την απεργιακή κινητοποίηση στο Αττικό Μετρό, την απίστευτη ταλαιπωρία όλων όσων δεν μπορούσαν να αποφύγουν την Αθήνα αυτές τις ημέρες και την τελική κατάληξη της υπόθεσης με την επιστράτευση των εργαζομένων. Το εθνικό μας διαζύγιο με τη λογική επισφραγίστηκε.
Αλλά ας δούμε το ρόλο της κάθε πλευράς ξεκινώντας από την κυβέρνηση. Ύστερα από αρκετές ημέρες επίκλησης στη νομιμότητα –δεδομένου ότι η απεργία ήταν καταφανώς παράνομη– αποφάσισε να … παρανομήσει και η ίδια! Σίγουρα το να επιστρατεύονται εργαζόμενοι χωρίς να υφίστανται οι προϋποθέσεις του σχετικού νόμου περί επιστράτευσης δεν μπορεί να συμβαίνει σε κράτος του… ευρωπαϊκού κεκτημένου, για να επαναφέρω έναν όρο που έντονα ακούγαμε πριν μερικά χρόνια από τους πολιτικούς ηγέτες. Γιατί; Γιατί προφανώς δεν είμαστε τέτοιο κράτος.
Επιπλέον, είναι αδιανόητο πως ύστερα από 2½ χρόνια αποτυχίας της αδιέξοδης πολιτικής της δήθεν εσωτερικής υποτίμησης, που στην ουσία είναι εσωτερική φτωχοποίηση δίχως τέλος, η νέα τρικομματική κυβέρνηση υπό την ηγεσία της ΝΔ συνεχίζει απτόητη την καταστροφική τακτική των οριζόντιων περικοπών και της υπερφορολόγησης, χωρίς κανένα σχέδιο και όραμα αναστροφής της ελεύθερης πτώσης. Πώς ακριβώς περιμένει να την αντιμετωπίσουν με όρους λογικής οι πολίτες;
Το θέατρο του κυβερνητικού παραλόγου ολοκληρώνεται με τις απίστευτης μικρότητας ανακοινώσεις των άλλων δυο κυβερνητικών εταίρων. Το ΠΑΣΟΚ ξαφνικά ανακάλυψε την ανάγκη εξαιρέσεων στο ενιαίο μισθολόγιο, ένα θεσμό που μόλις πριν λίγο καιρό ψήφισαν και πρόβαλαν ως μεγάλη μεταρρύθμιση! Από κοντά και η ΔΗΜΑΡ μουρμούρισε κάτι μισόλογα στον ίδιο πάνω/κάτω τόνο.
Όμως το σωματείο των εργαζομένων του Μετρό επέλεξε απέναντι στην κακή τρόικα εσωτερικού να πάρει το ρόλο άσχημου. Αποφάσισε να προκαλέσει όλη την ελληνική κοινωνία! Πόση εγωπάθεια μπορεί να διακρίνει ένα συνδικάτο όταν ζητά τα μέλη του να εξαιρεθούν από όλους τους άλλους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα, λες και είναι παιδιά ενός ανώτερου θεού; Πόσο μικρόνοες μπορεί να είναι όταν αδιαφορούν για την ανυπολόγιστη βλάβη που προκαλούν στους δοκιμαζόμενους συμπολίτες τους, μεταξύ των οποίων εκατομμύρια άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι με σοβαρά οικονομικά προβλήματα; Πόσο θρασείς μπορεί να είναι όταν εμφανώς παρανομούν διακινδυνεύοντας να απολυθούν αν μη τι άλλο ένεκα της παράνομης κινητοποίησής τους, στοιχηματίζοντας ότι κανείς δεν θα τολμήσει να κλείσει το Μετρό για ένα τετράμηνο μέχρι να εκπαιδευτούν οι αντικαταστάτες τους;
Μα και πόσο ψεύτες είναι όταν έχουν το θράσος να μιλούν για… κερδοφορία αποσιωπώντας τα ιλιγγιώδη ποσά που απορροφούν από τα κρατικά έσοδα κάθε χρόνο; Πόσο τέλος διεφθαρμένοι μπορεί να είναι όταν αποσιωπούν την εκρηκτική αύξηση που επέφερε στο πλήθος των εργαζόμενων στην εταιρεία η λαίλαπα των πολιτικών διορισμών, στους οποίους οι Στυλιανίδης/Σουφλιάς/Σαμαράς/Ντινόπουλος κατά το 2008-2009 φέρονται να πρωτοστάτησαν; Γιατί άραγε δεν τολμούν να πουν ότι το διάστημα εκείνο, αντί της κάλυψης των κενών της τάξης του 10% που υπήρχε σε ειδικευμένα στελέχη, αυξήθηκε κατά 30-40% το προσωπικό με ανειδίκευτους ή διοικητικούς, εκτινάσσοντας το κόστος και διατηρώντας παρόλα αυτά σημαντικά οργανικά κενά;
Μα θα μου πείτε, τι να κάνουν; Να τα βάλουν με τους συναδέλφους τους; Τους άνευ χαρτοφυλακίου που στοιβάζονται σε γραφεία με παράδοξους τίτλους, όταν δεν υπάρχουν χειριστές και τεχνικοί ώστε να πυκνώνουν τα δρομολόγια τις ώρες αιχμής;
Το σωματείο, αν στοιχειωδώς σεβόταν τον εαυτό του και τους συμπολίτες, θα είχε κινηθεί εντελώς διαφορετικά. Πρώτα από όλα δεν θα σταμάταγε ούτε στιγμή τη λειτουργία του Μετρό, αλλά αντίθετα θα επέλεγε άλλους τρόπους διαμαρτυρίας και συνθήματα όπως τα παρακάτω:
Α) «Περάστε ελεύθερα»: ανοίγοντας τις πόρτες του Μετρό στο κοινό, το σωματείο έχει τον κόσμο στο πλευρό του και ταυτόχρονα περνάει το μήνυμα σε όλη την κοινωνία ως προς τα σοβαρά αιτήματα των εργαζομένων. Στέλνει παράλληλα και ένα ισχυρό μήνυμα στο Υπουργείο των Οικονομικών.
Β) «Ενιαίο και δίκαιο μισθολόγιο για όλους»: Το σωματείο θα έπρεπε να ζητά από μόνο του την ένταξή του στο ενιαίο μισθολόγιο από αλληλεγγύη στους συναδέλφους του σε άλλους κρατικούς φορείς. Παράλληλα, όμως, θα όφειλε να συστρατευτεί μαζί τους ζητώντας ένα δίκαιο και λογικό ενιαίο μισθολόγιο, όχι της ισοπέδωσης και της απόλυτης πτωχοποίησης, αλλά της επιβράβευσης των πλέον εργατικών και ικανών και της κατάργησης άχρηστων φορέων και θέσεων που οι υπόλοιποι πληρώνουμε. Σαφέστατα θα έπρεπε να είναι αναφανδόν υπέρ της απομάκρυνσης των διορισμένων με πολιτικά κριτήρια υπεράριθμων και αχρείαστων διοικητικών προστατεύοντας τη δημόσια συγκοινωνία και τα δικαιώματα τόσο των εργαζομένων όσο και των φορολογούμενων πολιτών.
Γ) «Διαφημιστείτε ελεύθερα»: οι διαφημιστικοί χώροι του Μετρό ξαφνικά αντί για εμπορικές καταχωρήσεις θα μπορούσαν να έχουν γεμίσει έξυπνες αφίσες με δίκαια αιτήματα των πραγματικών εργαζόμενων και παράλληλα να φιλοξενούν ανάλογα αιτήματα άλλων σωματείων εργαζομένων με εξίσου δίκαια αιτήματα, στο πλαίσιο αιτήματος για ένα δίκαιο ενιαίο μισθολόγιο.
Περνώντας στην κυβέρνηση, θα έπρεπε ύστερα από 8 σχεδόν μήνες να έχει πλέον καταστρώσει και παρουσιάσει ολοκληρωμένη πρόταση η οποία να δημιουργεί βάσιμη αισιοδοξία για βελτίωση της κατάστασης. Θα έπρεπε επιπλέον ήδη να έχει ξεκινήσει με τις πιο θεμελιώδεις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ώστε να πνέει πλέον αναπτυξιακός αέρας στην χώρα μας κι όχι ο αέρας της ψευδεπίγραφης προσμονής για τραπεζική ρευστότητα χωρίς ουσία.
Σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την κρίση στο Μετρό στο πλαίσιο της νομιμότητας. Είχε τη χρυσή ευκαιρία στη βάση της παράνομης απεργίας των εργαζομένων να απολύσει με συνοπτικές διαδικασίες όλους τους πλεονάζοντες, αργόμισθους, ανίκανους και επίορκους, ελευθερώνοντας τον οργανισμό και το δημόσιο ταμείο από περιττά βάρη. Μπορούσε επιπλέον να ανακόψει την παράνομη απεργία με ασφαλιστικά μέτρα για αποζημίωση των πολιτών και του οργανισμού από τη ζημιά που η παράνομη απεργία προκαλούσε. Θα έπρεπε επιπλέον ήδη να είχε κινηθεί στην ανεξαρτητοποίηση της διαχείρισης του Μετρό από το κράτος. Τα κράτη οφείλουν να παρέχουν δημόσια δίκτυα προς χρήση από ιδιώτες διαχειριστές υπό διαφανείς και δίκαιους όρους, για την παροχή υπηρεσιών κοινού οφέλους. Σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού η κυβέρνηση, διατηρώντας νησίδες για πολιτική διαφθορά, διορισμούς και εξυπηρετήσεις.
Όμως, όπως είναι φανερό, πώς ακριβώς να τα κάνει όλα αυτά; Πώς άραγε θα μπορούσε η κυβέρνηση να έρθει σε ρήξη με το ίδιο της το παρελθόν; Πώς ακριβώς περιμένουμε οι άνθρωποι που έριξαν το καράβι στα βράχια ξαφνικά να αποκτήσουν ηθικό υπόβαθρο και κοινή λογική ξεχνώντας το στρατό των δικών τους παιδιών; Το αίμα νερό δεν γίνεται.
