Οι εργαζόμενοι στο μετρό, αφού πήραν τις ωραίες τους αυξήσεις –παρότι η άλλοτε κερδοφόρα εταιρία έχει όλο και μεγαλύτερες ζημιές– αποφάσισαν να τιμωρήσουν εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίους. Απεργούν γιατί τα έσοδα από την εμπορική εκμετάλλευση των σταθμών του μετρό θα πηγαίνουν στον κρατικό ΟΑΣΑ αντί της επίσης κρατικής ΣΤΑΣΥ.
Απεργούν γιατί θέλουν να επιβάλουν στον εργοδότη τους, το κράτος, την άποψή τους για το πώς θα λειτουργεί τις επιχειρήσεις του και θα διαχειρίζεται την περιουσία του. Και τη νύφη πληρώνουν οι επιβάτες.
Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ κάνουν στάσεις εργασίας για να προσλάβει η κρατική ραδιοτηλεόραση και άλλους υπαλλήλους και για να βελτιώσουν τις εργασιακές συνθήκες τους. Η ΕΡΤ μαζεύει από την εισφορά και ξοδεύει όσα όλα τα υπόλοιπα κανάλια μαζί και αντί για πρόγραμμα δείχνει εκπομπές της Σεμίνας Διγενή, που γυρίστηκαν σε περασμένες δεκαετίες.
Το μόνο που ενδιαφέρει τη διοίκηση είναι να δουλεύει η κυβερνητική προπαγάνδα, η οποία προσφάτως ανακήρυξε το τέλος της λιτότητας. Κανείς αγωνιστής της ΕΡΤ και κανείς συμπαραστάτης δεν έχει πρόβλημα με την κατάντια των κρατικών καναλιών. Η δουλειά να γίνεται, ώστε να μπορούν οι συνδικαλιστές να έχουν νέες απαιτήσεις.
ΕΡΤ και μετρό έκλειναν παλιότερα από απεργίες στις οποίες συμμετείχαν μόνο λίγες δεκάδες εργαζομένων. Οι υπόλοιποι πληρώνονταν κανονικά. Έτσι είχαν και την πίτα της απεργίας ολόκληρη και το σκύλο των μισθών χορτάτο.
ΕΡΤ και μετρό έχουν στελεχωθεί, κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος, μέσα από προσλήψεις πελατών. Οι πελάτες του παλιού πολιτικού συστήματος μέχρι να προσληφθούν παρακαλούσαν τους πολιτικούς για να πάρουν μια θέση στο δημόσιο. Μόλις την έπαιρναν, εντάσσονταν σε ομάδες συμφερόντων και αποκτούσαν δύναμη. Δύναμη που χρησιμοποιούσαν για να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερα προνόμια.
Το κράτος ήταν προστάτης και αντίπαλος συγχρόνως. Η διαρκής διεκδίκηση των προνομίων γινόταν πάντοτε στο όνομα της κοινωνίας. Δεν πάλευαν για τους εαυτούς τους, έλεγαν, αλλά για εμάς. Για να έχουμε καλύτερες συγκοινωνίες και ποιοτική τηλεόραση. Όπως και οι άλλοι έλεγαν ότι αγωνίζονται για «ρεύμα φθηνό για το λαό». Μόλις όμως έπεφτε το παραδάκι, ξεχνούσαν τις κοινωνικές αναφορές και απολάμβαναν τα προνόμια εις υγείαν των κορόιδων που τα πλήρωναν.
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια κρίσης και με τόσους ανέργους, ορισμένοι συνεχίζουν την αντικοινωνική συμπεριφορά, ακριβώς γιατί δεν ήταν σε θέση να διδαχτούν τίποτε από την περιπέτεια της χώρας. Έχουν διαμορφώσει έναν τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας μέσα από την κατοχύρωση των προνομίων τους και αδυνατούν να δουν την υπόλοιπη κοινωνία και τις ανάγκες της.
Στον αντίποδα των απεργών του μετρό και της ΕΡΤ βρίσκονται χιλιάδες εργαζόμενοι που αγωνιούν για την επιβίωση των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι εργαζόμενοι στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, οι οποίοι δίνουν μάχη να τον κρατήσουν ανοιχτό, δουλεύοντας για μήνες απλήρωτοι. Θέλουν να σώσουν την εργασία τους – όχι μόνο για τον βιοπορισμό τους.
Εκεί που οι δημοσιογράφοι απεργούσαν τελετουργικά κάθε μήνα, αδιαφορώντας για τη βιωσιμότητα των μέσων στα οποία εργάζονταν, τώρα υπάρχουν δημοσιογράφοι που δουλεύουν απλήρωτοι διεκδικώντας το αγαθό της εργασίας. Δεν το κάνουν για τον εργοδότη, ούτε επειδή είναι κορόιδα.
Ας αντιπαραβάλουμε τους προνομιούχους απεργούς της φαλιρισμένης πελατειακής Ελλάδας –που μισούν τη δουλειά τους και την κοινωνία– με τους παραγωγικούς Έλληνες που αγωνίζονται να ζήσουν και να δημιουργήσουν. Τότε θα δούμε να σχηματίζεται ο διχασμός ελληνικής κρίσης, με τις νοοτροπίες που κρατούν τη χώρα εγκλωβισμένη και εκείνες που μπορούν να την πάνε μπροστά.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
