Στον χαρακτήρα και τους στόχους της νέας πρωτοβουλίας τους για τη δημιουργία ενός ενωμένου, μεγάλου προοδευτικού κινήματος αναφέρθηκαν ο Γιάννης Ραγκούσης, η Άννα Διαμαντοπούλου και ο Γιώργος Φλωρίδης, στην πρώτη κοινή εκδήλωση που οργάνωσαν σήμερα στη Θεσσαλονίκη, στην αίθουσα "Αιμίλιος Ριάδης" της ΔΕΘ.
Ο Δημήτρης Κατσαντώνης, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που ήταν, όμως, στο πάνελ ως εκπρόσωπος της Κίνησης "Σύγχρονοι Δημοκράτες", είπε ότι υπάρχουν δύο αντιλήψεις για τη δημιουργία της μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης.
Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου, εκδότης του περιοδικού "Μεταρρύθμιση" και επικεφαλής της Επιτροπής Διαλόγου του Ποταμιού ζήτησε να μην επαναληφθούν τα σφάλματα προηγούμενων προσπαθειών που απέτυχαν, όπως η κίνηση των "58" και η "Ελιά".
«Να προχωρήσουμε όλοι μαζί, αλλά για πού; Μακριά από τον κρατισμό, μακριά από τον παλαιοκομματισμό, μακριά από τον λαϊκισμό. Ότι άλλο να το δούμε και να το προχωρήσουμε μαζί, για να γίνει η Ελλάδα μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα», τόνισε ο βουλευτής από Το Ποτάμι Γρηγόρης Ψαριανός και πρόσθεσε: «Σας στέλνω και τους χαιρετισμούς του Σταύρου Θεοδωράκη, ο οποίος δεν μπόρεσε να έρθει, αλλά θα είμαστε μαζί σε αυτή τη διαδικασία και θα προσπαθήσουμε να είμαστε και με άλλους μαζί αλλά να ξέρουμε για πού πάμε».
Την πρόταση να πραγματοποιηθεί μέχρι το καλοκαίρι το συνέδριο για τη δημιουργία μιας ισχυρής κεντροαριστεράς, διατύπωσε ο Τάσος Δαρτσινός, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, σημειώνοντας πως η πρόταση αυτή είναι ανοιχτή.
Ο Βασίλης Καπτανγιάννης, από την Κίνηση "Μεταρρύθμιση για την Αριστερά", της οποίας ηγείται ο Σπύρος Λυκούδης, είπε ότι καλωσορίζει κάθε κίνηση η οποία έχει στόχο την ενιαία πολιτική έκφραση του χώρου.
Ο Τάκης Αναστόπουλος από τις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, που συμμετέχουν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, είπε ότι παρακολουθούν με ενδιαφέρον την πρωτοβουλία των τριών (Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης).
Σημεία ομιλίας Άννας Διαμαντοπούλου
Που βρισκόμαστε σήμερα
Είμαστε εδώ γιατί έχουμε όλοι την ίδια αγωνία. Αν υπάρχει λύση ή αν η χώρα είναι καταδικασμένη σε εθνική ήττα που είναι η έξοδος από το ευρώ ή εθνικό ατύχημα;
Υπάρχουν πολιτικές λύσεις οι οποίες δεν μπορεί να ανασυρθούν από τα ιδεολογικά ντουλάπια του προηγούμενου αιώνα ούτε από την επανάληψη παλαιών ρητορικών συνθημάτων και κενών λέξεων.
Είναι ξεπερασμένη έως επικίνδυνη η δημόσια κομματική αντιπαράθεση με όρους που δεν αφορούν την πραγματικότητα και παπαγαλίζουν ιστορίες προηγούμενων δεκαετιών.
Πρέπει να ξεκινήσουμε από δύο πράγματα: Να ορίσουμε το τι θέλουμε και να το πιστέψουμε και να αποδείξουμε ότι έχουμε πλέον αυτογνωσία και των δυνατών και των αδύναμων σημείων μας.
Σε όλη την Ευρώπη ή καλύτερα στο δυτικό κόσμο γίνεται πάλη ιδεών και πολιτικών που πρέπει να απαντήσουν στα ζητήματα του 21ου αιώνα. Η σοσιαλδημοκρατία αλλάζει.
Νέες απαντήσεις πρέπει να δοθούν στην παγκοσμιοποίηση με ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων, στις εξελίξεις της Δ΄ Βιομηχανικής Επανάστασης (που κάνει τη ρομποτική να μειώνει τις θέσεις εργασίες στην Αμερική του Τράμπ και όχι το Μεξικό), στις τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών (προσφυγικό και μετανάστευση), στην τρομοκρατία ως μια νέα μορφή πολέμου που εξελίσσεται στις γειτονιές και όχι στα πεδία μαχών, στο δημογραφικό (που αλλάζει τα δεδομένα του κοινωνικού κράτους ), της πολυπολιτισμικότητας των κοινωνιών ως μία πραγματικότητα καθόλου αυτονόητα αποδεκτή από την πλειοψηφία των πολιτών.
Οι μεγάλες πολιτικές οικογένειες, τα κόμματα του προηγούμενου αιώνα δεν απαντούν πειστικά στις αναζητήσεις των πολιτών και γι΄αυτό κατακρημνίζονται.
Σήμερα οφείλουμε να ομολογήσουμε κυρίως όμως να κατανοήσουμε για να μην επαναλάβουμε, αυτά τα διαχρονικά λάθη που οδήγησαν στην μοιραία κρίση του 2008.
Ευθύνες έχουν όλα τα κόμματα και τα προηγούμενα από αυτά όπως και οι πολιτικοί, όχι όλοι τις ίδιες. Τα κόμματα και η ιστορία τους αξιολογούνται από την ιστορία, οι άνθρωποι, όχι πάντα, αξιολογούνται σε παρόντα χρόνο Είναι σημαντικό με νηφαλιότητα να σταματήσουμε να τρώμε τις σάρκες μας.
ΣΗΜΕΡΑ ΑΚΟΜΑ παλεύουμε με τις αγκυλώσεις του παρελθόντος:
- Το ότι ανέβηκε ο ΦΠΑ από το 18% στο 24%, ρίχνοντας το σύνολο της οικονομίας σε ύφεση, ήταν μία λάθος επιλογή!
- Το ότι παραμένουν κλειστά επαγγέλματα σήμερα είναι μία λάθος επιλογή!
- Το ότι παραμένουν οι φόροι υπέρ τρίτων που μπλοκάρουν την οικονομία είναι μία αδιανόητη επιλογή!
- Το ότι δεν έχει γίνει ακόμα αξιολόγηση υπαλλήλων είναι μία απολύτως αναξιοκρατική απόφαση που καταδικάζει τους άξιους.
- Ακόμα παλεύουμε για το ενιαίο μισθολόγιο…
- Ακόμα η καθημερινή κρατική διαφθορά είναι απρόσβλητη
Ακόμα σήμερα το σύστημα παράγει συνταξιούχους 45 ετών και η χώρα δαπανά 8 δις το χρόνο για πρόωρες συντάξεις τη στιγμή που οι νέοι της χώρας παλεύουν με 300 ευρώ μηνιάτικο.
- Ακόμα σήμερα φορείς όπως ο ΟΑΕΕ απαιτεί να πληρώνεται για κάτι που δεν έχει ανταπόδοση.
ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΛΑΘΟΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ, ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΤΙΘΕΜΕΝΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.
Εμείς όχι οι άλλοι για εμάς. Στον εφιάλτη που ζούμε ο δράκος και ο πρίγκιπας είμαστε εμείς.
Η έξοδος από την κρίση δεν θέλει ένα μεσσία νέο, όμορφο, γοητευτικό. Θέλουμε μία πρόταση πειστική μέσα από πολλή δουλειά , γνώση, εμπειρία , βαθειά αυτοκριτική και αναγνώριση λαθών και φρέσκα μυαλά που κατέχουν τις ιδιαιτερότητες μιας εποχής που τρέχει.
Τί όραμα δίνουμε
Θέλουμε μία χώρα με ειρήνη και δικαιοσύνη που να παράγει εθνικό πλούτο και δουλειές για όλους.
Τι πρέπει να γίνει - πως πρέπει να γίνει - ποιοί μπορούν να το κάνουν;
Ο προοδευτικός χώρος με ιστορία και εξέλιξη ενός αιώνα στη χώρα έχει ένα ιστορικό χρέος να σηκώσει πάλι τη χώρα.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ! ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΧΙΛΙΟΕΙΠΩΜΕΝΗ ΛΕΞΗ?
Προοδευτικό σήμερα είναι το αληθινό!
Προοδευτικό σήμερα είναι το δίκαιο!
Προοδευτικό στη σημερινή Ελλάδα με δεδομένες τις υποχρεώσεις της χώρας είναι:
ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Το Προοδευτικό στίγμα σήμερα δίνεται από τέσσερις λέξεις κλειδιά τα τέσσερα (4) Α :
Ανακούφιση των αδύναμων
Ανάκαμψη της οικονομίας
Ανόρθωση θεσμών και δομών για να μην συμβεί κάτι ξανά τέτοιο αντίστοιχο
Αυτοπεποίθηση εθνική και προσωπική
Η Ελλάδα και η Ευρώπη
Α) Ο θανάσιμος κίνδυνος για τη χώρα είναι η έξοδος από το ευρώ και κατά συνέπεια από την Ευρώπη, το αντι-ευρώ ρεύμα φουσκώνει ως αποτέλεσμα εσωτερικής αναξιοπιστίας και εξωτερικού δογματισμού. Ως αποτέλεσμα του αισθήματος «εθνικής προσβολής» και συνεχούς οικονομικής κατάρρευσης η αυτοπεποίθηση και η αξιοπρέπεια σε ένα έθνος είναι στοιχεία για την εξέλιξη του όπως η δουλειά και η δημιουργία. Χρόνια τώρα διαπραγματευόμαστε παραγράφους των προγραμμάτων που μας φέρνουν οι άλλοι. Το να καταθέσουμε δικό μας πρόγραμμα με τον ρεαλισμό των περιορισμών και τη γνώση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας είναι το στοίχημα για την απελευθέρωση του λαού μας από την μιζέρια και το αίσθημα υποταγής.
Η ατζέντα μας πρέπει να αφορά αλλαγές στην Ευρώπη όπως η κοινή φορολογία για τις επιχειρήσεις ο τραπεζικός φόρος για τις τραπεζικές συναλλαγές για το ταμείο προσφύγων αλλά και αλλαγή του σχεδίου διαπραγμάτευσης μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Συνθήκης.
Το χρέος είναι μη βιώσιμο και ανασταλτικός παράγοντας στις επενδύσεις. Η πρόταση πρέπει να αφορά νέας μορφής διαπραγμάτευση με τα 19 Κοινοβούλια, μελέτη αποπληρωμής του χρέους για κάθε χώρα χωριστά και συνολική πρόταση με δεκαετή περίοδο χάριτος. Η κοινοβουλευτική διπλωματία είναι ένα εργαλείο που δεν δοκιμάσαμε.
Β) Παραγωγή:
• Χρηματοδότηση πέρα από το τραπεζικό σύστημα.
• Πάταξη της γραφειοκρατίας εφαρμογή της αρχής εμπιστοσύνη και ποινή.
• Ειδική αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη των επιχειρήσεων για την ταχύτητα των επιχειρήσεων όπως συμβαίνει σε 7 χώρες της Ευρώπης.
Γ) Νέα Γενιά: Στη χώρα υπάρχει ρητορική υπέρ των νέων και πολιτική εναντίον των νέων.
• Κάθε μορφή πλεονάσματος πρέπει να διανέμεται υπέρ των νέων.
• Το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να αλλάξει βαθειά με πρώτο και κυρίαρχο στόχο την εξασφάλιση των σημερινών γενεών με παραδοχή 1,5% ανάπτυξη.
• Πολιτικές για το παιδί (δημογραφικό – φτώχεια).
• Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση είναι εξίσου σημαντική για το έθνος για την αποφυγή της χρεοκοπίας
Δ) Υψηλή τεχνολογία παντού με στόχο η σημερινή Ελλάδα με το τεράστιο επιστημονικό της προσωπικό να μπει μέσα στις 5 χώρες της Ευρώπης μέχρι το 2025 (το πέτυχε η Εσθονία).
Ε) Αξιολόγηση και αξιοκρατία σε φορείς και πρόσωπα με σαφή κίνητρα ανταμοιβή και ποινή.
Χρειαζόμαστε επειγόντως εθνική αυτοπεποίθηση και δημιουργία
Σε όλα αυτά χρειάζονται ΝΕΟΙ. Οι νέοι που δεν έχουν πολιτικό χώρο να εκφραστούν να δράσουν να διακριθούν κυρίως να εμπνευστούν και να εμπνεύσουν
Η όσμωση γενιών και ιδεών θα φτιάξει το πυρηνικό αεροπλανοφόρο απο το οποίο θα απογειωθεί η νέα γενιά μαχητικών που είναι Οι Νέοι μας.
Η τοποθέτηση του Γιάννη Ραγκούση
Καταρχήν, μιλώντας για μια νέα, ενωμένη και μεγάλη προοδευτική παράταξη, στην πραγματικότητα μιλούμε για να γεννηθεί και να προκύψει κάτι που σήμερα δεν υπάρχει.
Και μάλιστα να γεννηθεί, την πιο δύσκολη στιγμή για τον προοδευτικό χώρο.
Μιλούμε για να γεννηθεί μία αληθινή πολιτική ελπίδα.
Για να έχουν οι προοδευτικοί πολίτες κάτι με την καρδιά τους να ψηφίσουν.
Νέα παράταξη γεννιέται όταν υπάρχει ανάγκη, όταν υπάρχει κενό.
Όταν επομένως συντρέχουν δύο προϋποθέσεις :
1η προϋπόθεση, η κοινωνική : Νέα παράταξη γεννιέται, όταν υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις, όταν υπάρχουν άνθρωποι, που νιώθουν απροστάτευτοι.
Που νιώθουν ότι δεν έχουν κάποιους να τους εκπροσωπούν.
Υπάρχουν τέτοιες κοινωνικές δυνάμεις, τέτοιοι άνθρωποι ;
Περισσότεροι από ποτέ.
Ποιοι είναι ;
Είναι οι νέοι, οι άνεργοι, οι Έλληνες που παράγουν και δημιουργούν.
Με δύο λέξεις είναι οι παραγωγικές ηλικίες.
Οι παραγωγικές ηλικίες είναι σήμερα απροστάτευτες.
Αντιμετωπίζουν υπαρξιακό κίνδυνο.
Αυτό ποιοι το πιστοποιούν πρώτοι;
Οι συνταξιούχοι, που σπεύδουν να χαρίσουν την πενιχρή τους σύνταξη στα παιδιά και στα εγγόνια τους.
2η προϋπόθεση η πολιτική : Νέα παράταξη γεννιέται, όταν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις και πολιτικά πρόσωπα αποφασισμένα κι αξιόπιστα.
Άρα ικανά να συνάψουν ένα νέο συμβόλαιο εμπιστοσύνης με τις κοινωνικές δυνάμεις που αναζητούν εκπροσώπηση.
Τις κοινωνικές δυνάμεις που χρειάζονται προστασία.
Μία νέα προοδευτική παράταξη για το πολιτικό και κομματικό σύστημα μπορεί να σημαίνει το τίποτα ή τα πάντα.
Για να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για το πολιτικό σύστημα πρέπει να σημαίνει κάτι σημαντικό για τον πολίτη και το μέλλον του.
Πρέπει να σημαίνει κάτι σημαντικό για :
-τον Φίλιππο που ειναι άνεργος πτυχιούχος πληροφορικής και στέλνει τα βιογραφικά του στο εξωτερικό περιμένοντας με αγωνία μια απάντηση κάθε βράδυ στο μειλ του.
-την Αγγελική που είναι άνεργη πολιτική επιστήμονας και δουλεύει σερβιτόρα.
-τον Αντώνη που είναι ερευνητής και θα ήθελε να μπορεί κι αυτός να κάνει τις ιδέες του πράξη, όπως ο Ιακώβ που είναι Έλληνας γεωπόνος και μέλος της εβραϊκής κοινότητας στη ΘΣΝ και είχε την ευκαιρία να εφεύρει το άσπορο καρπούζι. Αλλά για το Ισραήλ.
-τον Τάκη που έχει τρία παιδιά, υπηρετεί στις ένοπλες δυνάμεις και τα βράδια δουλεύει ντελιβεράς.
Κατά συνέπεια αγαπητές φίλες και φίλοι, νέα παράταξη θα γεννηθεί νομοτελειακά ως ιστορική αναγκαιότητα.
Οχι ως πολιτική επιθυμία.
Υπάρχει μεγάλο ιστορικό και πολιτικό κενό εκπροσώπησης ιδίως των παραγωγικών ηλικιών.
Στο σημείο αυτό θέλω με έμφαση να τονίσω ότι :
Θα πρέπει να είναι νέα όχι μόνον επειδή όπως λένε οι έρευνες, το επιζητούν οι πολίτες;
Οχι.
Στην πραγματικότητα πρέπει να είναι νέα διότι :
Πρώτον : η σύστασή της συνιστά μία ιστορική αυτοκριτική.
Μία ιστορική αυτοκριτική στην πράξη, όχι στα λόγια.
Από κόμματα, στελέχη και πρόσωπα, που άλλο λιγότερο κι άλλο περισσότερο οφείλουν αυτήν την αυτοκριτική στους πολίτες και ειδικά στις νέες γενιές.
Πλέον αξία έχουν μόνον οι πράξεις, καθόλου τα λόγια.
Οι πολίτες δεν ακούν πια τι λέμε, μόνο κοιτούν τι κάνουμε.
Δεύτερον : Νέα, διότι πρέπει να είναι και διαφορετική για να είναι και αντισυστημική.
Αντισυστημική, γιατί το μεταπολιτευτικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο, αναχρονιστικό.
Γεμάτο κατεστημένα, εμπόδιο για να παραχθεί πρόοδος.
Σύστημα στην Ελλάδα είναι οι 3 "ισμοι" που μας χρεοκόπησαν.
Οι ίδιοι 3 "ισμοί" που μας καθήλωσαν στη χρεοκοπία και τα μνημόνια.
Και οι 3 "ισμοι" αυτοί είναι : ο κρατισμός, ο λαϊκισμός, ο παλαιοκομματισμός.
Το Νέο και διαφορετικό λοιπόν στην Ελλάδα μπορεί να υπάρξει μόνον ως αντισυστημικό.
Φίλες και φίλοι,
Προοδευτικό είναι αυτό που αντιστρέφει τις προτεραιότητες.
Προοδευτικό είναι αυτό που ανατρέπει τους ορισμούς.
Προοδευτικό είναι αυτό που αλλάζει τους πρωταγωνιστές
Ζούμε σε μια εποχή που όλα αλλάζουν.
Προοδευτικό είναι το παραγωγικό.
Προοδευτικό είναι αυτό που προστατεύει τις παραγωγικές ηλικίες.
Προοδευτικά κόμματα είναι μόνον αυτά που υποστηρίζουν με συνέπεια πολιτικές που μετατρέπουν την Ελλάδα από καταναλωτή σε παραγωγό.
Αυτή ειναι η μεγάλη ανατρεπτική αλλαγή πορείας για την Ελλάδα.
Μόνον έτσι μπορούμε να βγούμε από την κρίση.
Με επιμονή, ριζοσπαστισμό κι αυστηρότητα.
Προοδευτική είναι η πολιτική που βάζει μπροστά την παραγωγή.
Η πολιτική που δίνει προτεραιότητα στους Έλληνες που παράγουν και δημιουργούν.
Η παραγωγή έχει μια κρίσιμη, στενή οικονομική έννοια.
Πράγματι, προοδευτικό δεν είναι όταν μοιράζεις το πλεόνασμα στην κατανάλωση και στις εισαγωγές κι όχι στις παραγωγικές ηλικίες.
Το προοδευτικό παράγει εξαγωγές, δεν καταναλώνει εισαγωγές.
Ανεκτίμητης ιστορικής κι εθνικής αξίας προοδευτικό είναι ό,τι παράγει μέσα παραγωγής.
Αυτό που δεν παράγει μόνο ντομάτες αλλά παράγει σπόρο ντομάτας.
Δεν παράγει μόνο προϊόντα κι υπηρεσίες αλλά παράγει το νέο λογισμικό, τη ρομποτική τεχνολογία για τα μηχανήματα που παράγουν τα τελικά προϊόντα.
Όμως η παραγωγή έχει ευρύτερη έννοια ως προοδευτική αξία.
Προοδευτικό είναι αυτό που παράγει νέα γνώση, νέες ιδέες, νέο - σύγχρονο πολιτισμό.
Προοδευτικό είναι το εθνικό, είναι το αληθές, είναι το δίκαιο.
Προοδευτικό είναι αυτό που παράγει μέλλον, δεν καταναλώνει παρελθόν.
Φίλες και φίλοι,
Προοδευτικό είναι ό,τι δίνει διέξοδο στα αδιέξοδα των παραγωγικών ηλικιών κι όχι στο άγχος των σημερινών βουλευτών για την επανεκλογή τους.
Προοδευτικό είναι ότι δίνει προτεραιότητα στην επιστροφή των πολιτών κι όχι στην επιστροφή των στελεχών.
Προοδευτικό είναι ότι ενώνει δυνάμεις για να γίνει η επικονίαση και να γεννηθεί το νέο.
Προφανώς είναι μεγάλη αναγκαιότητα η ενότητα.
Όμως πρώτη προτεραιότητα είναι η ενότητα με τους προοδευτικούς πολίτες.
Η ενότητα με τις παραγωγικές ηλικίες για να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση.
Αυτή είναι η μεγάλη προτεραιότητα.
Οχι η ενότητα των ηγετικών στελεχών και των βουλευτών για την τρίτη θέση.
Για τη διατήρηση ή την ανάκτηση των βουλευτικών εδρών.
Προτεραιότητα είναι η ενότητα προοδευτικών πολιτών κι όχι η ενότητα στελεχών.
Με μία καθαρή φράση :
Να αλλάξουμε για να ενωθούμε.
Όχι να ενωθούμε για να μην αλλάξουμε.
Εμείς,
δεν θέλουμε να γίνουμε,
θέλουμε να αλλάξουμε.
Δεν θέλουμε να γίνουμε συνιστώσα της κρίσης του προοδευτικού χώρου.
Θέλουμε να αλλάξουμε τον προοδευτικό χώρο.
Εμείς θέλουμε να αποδομήσουμε τους δημαγωγούς.
Γι'αυτό κάνουν μεγάλο ιστορικό λάθος όσες και όσοι νομίζουν ότι το πολιτικό δίλημμα στον προοδευτικό χώρο είναι ή εμείς ή η Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Το πολιτικό δίλημμα είναι ή ο ΣΥΡΙΖΑ ή μία νέα, μεγάλη κι ενωμένη προοδευτική παράταξη.
Αυτό είναι το πολιτικό δίλημμα :
ή ΣΥΡΙΖΑ ή εμείς.
ή ΣΥΡΙΖΑ ή πρόοδος.
Όμως εκτός από το πολιτικό δίλημμα υπάρχει κάτι βαθύτερο, κάτι σοβαρότερο.
Εκτός από το πολιτικό δίλημμα υπάρχει η ιστορική ανάγκη.
Ιστορική ανάγκη για τους πολίτες.
Για την Ελληνίδα και τον Έλληνα, το νέο, μεγάλο και προοδευτικό δεν είναι απλώς το αντίθετο του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.
Η νέα μεγάλη κι ενωμένη προοδευτική παράταξη δεν είναι το αντίθετο των δύο.
Είναι το αντίθετο του δύω.
Είναι το ανατέλλω.
Σας ευχαριστώ.
Παρέμβαση Γώργου Φλωρίδη
Πήραμε αυτήν την πρωτοβουλία κι ενώσαμε τις δυνάμεις μας -σ’ έναν χώρο που παραδοσιακά δεν φημίζεται για την αγάπη του στις συμπράξεις- για να συμβάλλουμε οργανωμένα και μεθοδικά στις αλλαγές που επιτακτικά χρειάζεται η χώρα μας στην πιο δύσκολη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της. Σε μια στιγμή που έρχεται αντιμέτωπη με ιστορικές -κυριολεκτικά- προκλήσεις που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο για την τύχη της.
Σε μια τέτοια στιγμή κανείς δεν μπορεί να είναι αδρανής, ιδίως όσοι από εμάς -κι αναφέρομαι και σε πολλούς από εσάς- έχουν τη δυνατότητα, τη διάθεση και την ανάγκη να βοηθήσουν.
Πάει πολύς καιρός που παρακολουθούμε την αδράνεια και τις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ -της χειρότερης και πλέον ανίκανης που έχει να επιδείξει η νεώτερη ιστορία μας- να διαλύουν τη χώρα μας και τους ανθρώπους της. Κι από την άλλη, την αντιπολίτευση να μην τολμά, να μην ιεραρχεί σωστά, να μην διαμορφώνει μια πειστική και συνολική πρόταση για την επόμενη μέρα. Βλέπουμε ένα πολιτικό σκηνικό που ακροβατεί ανάμεσα στον λαϊκισμό, τον νέας κοπής εθνικισμό, τον συντηρητισμό και, παραδόξως, την έλλειψη πολιτικότητας. Βλέπουμε κόμματα και πρόσωπα ανήμπορα ή απρόθυμα να αντιληφθούν τα πραγματικά προβλήματα και την έκτασή τους, να βάλουν προτεραιότητες, να τολμήσουν. Σε αυτό δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Όχι, δεν τα ξέρουμε όλα, δεν είμαστε μόνοι, ούτε αρκούμε εμείς οι τρεις. Αυτό που κάνουμε είναι πως ενώνουμε με θάρρος τις δικές μας δυνάμεις δημιουργώντας έναν πυρήνα που συμπληρώνεται και πλουτίζεται από πολλά άλλα πρόσωπα. Πρόσωπα κάθε ηλικίας, με γνώσεις, επαγγελματική εμπειρία, ιστορία στην ενασχόληση με τα κοινά, επιστημονική κατάρτιση και ειλικρινή διάθεση συμμετοχής. Πρόσωπα νέα σε ηλικία αλλά και μεγαλύτερα, καθώς όλοι πια ξέρουμε πως το ηλικιακά νέο δεν είναι απαραιτήτως σύμφυτο με τη φρεσκάδα και πως οι τολμηρές προτάσεις και η αποφασιστική δράση συχνά προέρχονται από πρόσωπα με εμπειρία. Στόχος μας είναι να συνθέσουμε την εμπειρία που αποκτήθηκε στη διαδρομή μας κι ενισχύθηκε μέσα από τις θέσεις που είχαμε την τύχη να υπηρετήσουμε, με τη γνώση, τις ιδέες, την επάρκεια και την τόλμη άλλων ανθρώπων που βλέπουν τη χώρα να καταστρέφεται, δεν ικανοποιούνται με τη σημερινή κυβέρνηση ή τις λοιπές διαθέσιμες πολιτικές επιλογές, θέλουν να προσφέρουν αντί να παραμένουν παθητικοί θεατές μιας εθνικής κατάρρευσης και αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλο χαμένο χρόνο.
Δεν θέλουμε να μιλήσουμε μόνον. Θέλουμε να ακούσουμε, να ζυμωθούμε, να ερευνήσουμε. Να αναδείξουμε τις καλές πρακτικές, να μάθουμε από όσα λειτούργησαν στις μέρες της κρίσης παρά τη συγκυρία, να συνθέσουμε αυτές τις απόψεις σ’ένα σχέδιο συνεκτικό, που θα υπηρετεί τις ανάγκες της εποχής. Να βγούμε στον κόσμο της παραγωγής και της εργασίας, να κάνουμε τις δικές του διεκδικήσεις μέρος αυτής της στρατηγικής, να τις κάνουμε κομμάτι του σχεδίου που χρειάζεται η χώρα.
Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι η αρχή, τα πρώτα βήματα για να δημιουργηθεί ένας εκτεταμένος πυρήνας που θα μεγαλώνει. Εδώ δεν χωρούν μεγάλα "εγώ", ούτε έχουν θέση αρχηγισμοί και μικροπολιτικές τακτικές. Δεν είμαστε "εμείς και οι άλλοι", όπως κάποιοι θέλουν να ισχυριστούν. Δεν είμαστε "επάνω", βάζοντας τον κόσμο αυτού του χώρου "κάτω" και κοιτάζοντας αφ΄υψηλού. Είμαστε μαζί, συνδιαμορφωτές. Δεν είμαστε, επίσης, απέναντι στα κόμματα, έτσι "για να είμαστε απέναντι", από γινάτι. Πιστεύουμε πως με τις πρακτικές και τις επιλογές τους έχουν απομακρυνθεί από τα πραγματικά ζητήματα, νοιάζονται περισσότερο για την διάσωσή τους και λιγότερο για την πολιτική, ενώ απομακρύνουν τον όλο και πιο δυσκολεμένο κόσμο.
Η στιγμή ζητά να μάθουμε από όλα αυτά. Να συνθέσουμε. Να σχεδιάσουμε. Να εντάξουμε στην πολιτική διαδικασία και καινούργιους ανθρώπους, όχι μόνον τους γνωστούς "ημέτερους". Τον πραγματικό κόσμο για τον οποίο η συμμετοχή είναι πια συνθήκη επιβίωσης κι όχι πολυτέλεια. Και να ξεφύγουμε από τα νέα στεγανά. Στη δημόσια συζήτηση υπάρχουν πολλές αναφορές και μεγάλη σύγχυση για την έννοια του "άφθαρτου". Εμφανίζονται ως "άφθαρτοι" άνθρωποι που δεν ανέλαβαν ποτέ δημόσιες ευθύνες. Όμως αληθινά "άφθαρτος" είναι εκείνος που τιμήθηκε με δημόσια αξιώματα και τα τίμησε υπηρετώντας με εντιμότητα το δημόσιο συμφέρον. Εκείνος που συγκρούστηκε με κάθε λογής συμφέροντα και υλοποίησε μεταρρυθμίσεις για τη διαφάνεια στον δημόσιο βίο. Εκείνος που όταν παρέδωσε τη θέση που κατείχε, τιμήθηκε με την αναγνώριση των συμπολιτών του. Ο άλλος, εκείνος που δεν κατείχε ποτέ δημόσια θέση ώστε να αξιολογηθεί, είναι απλώς "αδοκίμαστος". Πριν από δύο χρόνια, ο ελληνικός λαός επέλεξε να αναθέσει τη χώρα στους "αδοκίμαστους" που κάποιοι τους θεώρησαν "άφθαρτους" εξ ορισμού. Και σήμερα, ο λογαριασμός που πληρώνουμε για τους "αδοκίμαστους" είναι δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Όσο για το "άφθαρτοι", ας το αφήσουμε.
Σήμερα είναι ώρα να τολμήσουμε με όχημα το προοδευτικό κίνημα. Το προοδευτικό κίνημα έχει μακρά ιστορία και έχει συνδέσει την προσφορά του με τις πιο σημαντικές εθνικές, δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις της σύγχρονης Ελλάδας. Στο πρόσφατο μεταπολιτευτικό παρελθόν έβαλε την πολιτική του σφραγίδα σε άλματα δημοκρατικής εξέλιξης και κοινωνικής ανόδου, ταυτόχρονα όμως έκανε και σοβαρά λάθη που έθρεψαν τις παθογένειες που οδήγησαν στην κατάρρευση.
Για να προχωρήσουμε, θα πρέπει η ιστορία των κατακτήσεων αλλά και των λαθών να κατανοηθεί, να αφομοιωθεί και να γίνει πολιτικό μάθημα για όλους μας. Τα στρατηγικά λάθη του προοδευτικού κινήματος και της παράταξής μας, αυτά που καθόρισαν αρνητικά την φυσιογνωμία της, έγιναν όταν παρασύρθηκε αυταπατώμενη και πλειοδότησε αμέριμνα στον λαϊκισμό -κυρίως προ κρίσης-, όπως και στις συγκυρίες εκείνες που οδηγήθηκε αφελώς σε οικειοποίηση πολιτικών του συντηρητισμού.
Το τίμημα αυτών των λαθών πληρώθηκε με υπερβολικό κόστος στην πρόσφατη περίοδο της κρίσης, με ουσιαστικό αποτέλεσμα τη διάλυση και τον κατακερματισμό της παράταξης. Είναι, όμως, αναγκαίο να μην σταθούμε τόσο στο αποτέλεσμα, όσο στις αιτίες που το καθόρισαν -δηλαδή στις λαϊκιστικές και συντηρητικές παρεκκλίσεις μας. Γιατί μόνο έτσι θα ξανακτιστεί στέρεο προοδευτικό κίνημα.
Σήμερα το μέγα ζητούμενο είναι να τραβήξουμε μια νέα διαχωριστική γραμμή τόσο απέναντι στον χρεοκοπημένο λαϊκισμό, που κύριος εκφραστής του σήμερα είναι ο απερχόμενος ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στον πάγιο και απελπιστικά στάσιμο συντηρητισμό της επισπεύδουσας ΝΔ. Ταυτόχρονα, επείγει να συνδιαμορφώσουμε το προοδευτικό κίνημα, ως τον άλλο ισχυρό πόλο του νέου πολιτικού συστήματος.
Το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι το δικό μας Εθνικό Σχέδιο Αλλαγών για να υπερβούμε την κρίση και την επιτροπεία της χώρας. Η βασική του ύλη υπάρχει. Είναι οι ιδεολογικές, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αξίες της προοδευτικής πρότασης, αυτές που επιβεβαίωσαν την επάρκεια και τη χρησιμότητα τους διαχρονικά, αλλά επίσης εξελίχθηκαν και ανανεώθηκαν μέσα από την καταλυτική εμπειρία της κρίσης.
Ιδεολογικά, η νέα προοδευτική πρόταση είναι αυτή της ευθύνης, του μέτρου και της σύνθεσης. Στηρίζεται στην αλήθεια κι όχι στην πρόσκαιρη ικανοποίηση της αυταπάτης. Διορθώνει πρώτα απ’ όλα τον εαυτό της και μετά απαιτεί απ’ τους άλλους. Έτσι, μόνον, αποκτά ιδεολογική ηγεμονία έναντι των άλλων.
Ανανεώνει και ενισχύει τον πατριωτισμό, σταθερά στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής οικογένειας. Επαναφέρει στο επίκεντρο ξεχασμένες και υποβαθμισμένες έννοιες, όπως ο λιτός βίος, η κοπιώδης εργασία και η παραγωγική στροφή, κι αντιδιαστέλλεται ριζικά προς τον αχαλίνωτο «προοδευτισμό» της εποχής της αμεριμνησίας και της ψεύτικης ευμάρειας.
Πολιτικά, η νέα προοδευτική πρόταση έχει στον πυρήνα της τη διεύρυνση και το βάθεμα της Δημοκρατίας. Ζητήματα όπως η θεσμική ολοκλήρωση, οι κανόνες για όλους, η κοινωνική ενημέρωση, η ενεργοποίηση και η συμμετοχή. Προτάσσει τη συστηματική εφαρμογή των διακριτών θεσμικών ρόλων πολιτικής, επιχειρηματικότητας και μέσων μαζικής ενημέρωσης, ως έμπρακτη στάση καταπολέμησης της διαπλοκής και διαφθοράς. Βασικό της όραμα είναι η συστηματική οικοδόμηση ενός σύγχρονου αντιπαρασιτικού, επιτελικού Κράτους.
Οικονομικά, η νέα προοδευτική πρόταση αλλάζει τις σχέσεις μεταξύ διανομής και παραγωγής. Δεν υπάρχει μέλλον για την μεταπτωχευτική Ελλάδα χωρίς συστηματική εθνική στροφή προς μια νέα ελληνική παραγωγή. Γι΄αυτό απαιτούνται επενδύσεις με επιχειρηματικό προσανατολισμό τόσο για την παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων όσο και για την ανταγωνιστική κάλυψη των αναγκών της εγχώριας ζήτησης.
Κοινωνικά, η νέα προοδευτική πρόταση τοποθετεί την έννοια της διανομής και των μεταβιβάσεων σε μια στέρεη βάση για τους πραγματικά έχοντες οικονομική ανάγκη και κοινωνική στήριξη. Χρειάζεται ένα νέο Κοινωνικό Κράτος που θα αποκαταστήσει την κοινωνική πολιτική στις πραγματικές της διαστάσεις, διαχωρίζοντάς την από την πελατειακή πολιτική των περασμένων ετών.
Όμως, το προοδευτικό κίνημα για να προχωρήσει ως ανανεωμένος και διακριτός πόλος δεν αρκεί να ξεπερνά τις ιστορικές και προσωπικές αντιδικίες και να συμπαρατάσσεται ως πρόσθεση κομματιδίων και πολιτικών παραγόντων, όπως κάνει μέχρι σήμερα. Χρειάζεται το μεγάλο άλμα του Νέου και Ενιαίου Φορέα που θα συνδιαμορφώσει ο κόσμος της παράταξης. Του φορέα που θα μπορεί να γονιμοποιήσει τις καινοτόμες ιδέες και τις διαφορετικές πολιτικές που προκύπτουν για τον προοδευτικό χώρο μέσα από την κρίση. Έχουμε μείνει απελπιστικά πίσω και τα μικρά βήματα δεν φτάνουν. Αφομοιώνονται από το αντίπαλο δίπολο του λαϊκισμού – συντηρητισμού, που σήμερα κυριαρχεί πολιτικά και κομματικά. Οι συνάξεις ιστορικών στελεχών χωρίς την αυτοκριτική για το παρελθόν δεν οδηγούν σε κανένα μέλλον.
Γι’ αυτό πήραμε την πρωτοβουλία να θέσουμε το αίτημα του νέου φορέα του προοδευτικού κινήματος, που είναι αίτημα της κοινωνίας του χώρου, στην ίδια του την βάση: στον προοδευτικό κόσμο. Όσοι υποστηρίξαμε αυτήν την πρωτοβουλία είμαστε διαρκείς δέκτες αυτού του επιτακτικού αιτήματος στα επτά χρόνια της κρίσης, εξαιτίας της διάλυσης και του κατακερματισμού που επήλθε στο χώρο.
Τώρα πιστεύουμε ότι είναι η ώρα των αποφάσεων. Ο λαϊκισμός απέτυχε, η συντήρηση δεν πείθει, η προοδευτική πρόταση μπορεί να επανέλθει στο προσκήνιο. Χρειάζεται, όμως, έναν καινούργιο πολιτικό και οργανωτικό χώρο, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς συμφωνίες και συνδιαλλαγές κορυφής που θυμίζουν βαθύ παρελθόν και, κυρίως, χωρίς αποστάσεις από τον κόσμο της παράταξης που, απογοητευμένος, γίνεται αντικείμενο χειραγώγησης και εκμετάλλευσης από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Τα κόμματα δημιουργούνται για να υπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον όπως το αντιλαμβάνονται οι συντελεστές τους -κι εμείς ξέρουμε ότι οι προοδευτικοί πολίτες που έχουν μια μακρά διαδρομή και εμπειρία που θα συνδυαστεί με την καινοτόμο σκέψη και δράση των νέων είναι αυτοί που μπολιάζουν την επόμενη μέρα. Ένας νέος μεγάλος φορέας είναι απαραίτητος για να αποτελέσει τον άλλο πόλο του πολιτικού συστήματος, όχι επειδή μαζευτήκαμε πολλοί παλιοί και καινούργιοι, αλλά επειδή έχουμε να πούμε κάτι συγκλονιστικό, ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας.
Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία για να επανέλθει ο προοδευτικός χώρος στο προσκήνιο, αρκεί να το συνειδητοποιήσει και να το θέλει καθολικά ο ίδιος, κι όχι κάποιοι μεμονωμένοι δήθεν εκπρόσωποί του. Και η παρουσία σας σήμερα είναι ακριβώς αυτή που πιστοποιεί τι είναι να προσκαλείς τους πρώην και τι είναι να προσκαλείς την κοινωνία.
Μεϊμάρογλου: Η ώρα των αποφάσεων
Η ομιλία του Γιάννη Μεϊμάρογλου, μέλους της Επιτροπής Διαλόγου του Ποταμιού:
Φίλες και φίλοι, γεια σας,
Χαίρομαι που στη σημερινή μας συνάντηση, ανάμεσα σε όλους εσάς που μας τιμάτε με την παρουσία σας, έσφιξα με συγκίνηση το χέρι τόσων παλιών φίλων και συντρόφων από τα ωραία χρόνια της αριστεράς, από τα χρόνια της ωραίας αριστεράς. Και χαίρομαι που είμαστε τόσοι πολλοί που πιστεύουμε στο σημαντικό ρόλο μιας μεγάλης ενωμένης προοδευτικής παράταξης στην εξισορρόπηση του πολιτικού σκηνικού και στην χάραξη της αναπτυξιακής ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Ξεκινώντας μια καινούργια προσπάθεια δεν μπορεί παρά να γυρίσουμε το κεφάλι προς τα πίσω, να αξιοποιήσουμε την πείρα που έχει συσσωρευτεί, να αποφύγουμε τα λάθη που έγιναν.
Κι αυτό χρειάζεται πολύ περισσότερο στην περίπτωσή μας, αφού οι εμπειρίες από προηγούμενες ανάλογες προσπάθειες είναι περισσότερο αρνητικές και τα λάθη πολλά και μεγάλα.
Χρειάζεται βέβαια στις πρωτοβουλίες μας να παίρνουμε υπ’ όψη μας τις συνθήκες μέσα στις οποίες ξεδιπλώνονται. ιδιαίτερα σήμερα που η πρωτοφανής και πολύχρονη κρίση σε συνδυασμό με την εξουσία της «πρώτη φορά αριστερά» έχουν δημιουργήσει ένα νέο, πρωτοφανώς δυσμενές περιβάλλον.
Πολύς λόγος έχει γίνει για τις αιτίες που απέτυχε τελικά η πρωτοβουλία των «58» παρά το μεγάλο ενθουσιασμό και τις προσδοκίες που δημιούργησε όταν εκδηλώθηκε.
Θέλω να αναφερθώ στις πιο βασικές, κατά τη γνώμη μου, αιτίες.
· Η έλλειψη αποφασιστικότητας και διαθεσιμότητας από την πλευρά των προσωπικοτήτων που ηγήθηκαν. Είναι άλλο να μπαίνεις μπροστά για την υλοποίηση ενός σχεδίου και άλλο να το εξαγγέλλεις και να καλείς άλλες δυνάμεις «να τα βρουν» και να υλοποιήσουν το στόχο.
· Η αιώνια και αγιάτρευτη αιτία των μικροκομματικών συμφερόντων και των αρχηγικών βλέψεων. Είναι διαφορετικό πράγμα να έχει κάποιος τη φιλοδοξία να ηγηθεί, και άλλο να μην διανοείται να είναι άλλος αρχηγός.
· Η πιο σημαντική βέβαια αιτία ήταν η έλλειψη πολιτικού στίγματος και σαφούς προσανατολισμού. Είναι πια φανερό ότι τα γενικόλογα συνθήματα – ευχολόγια δεν οδηγούν πουθενά. Είναι ωραίο «να είμαστε όλοι μαζί». Αλλά όλοι μαζί για να πάμε πού; Το «όλοι μαζί» έχει έννοια μόνο όταν μιλάμε για την υλοποίηση ενός συγκεκριμένου σχεδίου εξόδου από την κρίση, όταν μιλάμε για μια αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας, όταν μιλάμε για μια Ελλάδα κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής προοπτικής. Είναι ωραίο το «ενωμένη κεντροαριστερά», αλλά ενωμένη για να κάνει τι; Γιατί κεντροαριστερά είναι και αυτή που διεκδικεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συνδρομή, δυστυχώς, και των Ευρωπαίων σοσιαλιστών.Η χώρα ωστόσο έχει ανάγκη από μια κεντροαριστερά που να προτείνει και να αγωνίζεται για τις μεγάλες αλλαγές και τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για να αλλάξει σελίδα.
· Το συμπέρασμα εξάλλου από την εμπειρία της «Ελιάς» ήταν, για μια ακόμα φορά, ότι η τακτική των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων» δεν έχει προοπτική. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις έβαλαν πλάτη για μια ομολογουμένως καλή εκλογική επίδοση, που δεν έχει επαναληφθεί από τότε, και σε συνέχεια διαλύθηκαν… ησύχως έχοντας εκπληρώσει το ρόλο τους.
Αναλαμβάνοντας αυτή τη νέα πρωτοβουλία που ξεκινάει ουσιαστικά σήμερα, είναι πολύ σπουδαίο να μην επαναλάβουμε τα προηγούμενα σφάλματα. Πολύ περισσότερο που τα αδιέξοδα της χώρας έχουν πολλαπλασιαστεί και η επερχόμενη ακραία πόλωση δεν παρέχει την πολυτέλεια της ατέρμονης συνέχισης ενός διαλόγου χωρίς αποτέλεσμα.
Τα λάθη που προανέφερα μπορούν να αποφευχθούν με πολύ συγκεκριμένους τρόπους:
· Οι αναλαμβάνοντες αυτήν την πρωτοβουλία θα πρέπει να καλέσουν τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις να συμβάλουν στην εκ του μηδενός και σε ισότιμη βάση συνδιαμόρφωση ενός νέου φορέα του προοδευτικού κέντρου.
· Η ανάδειξη του αρχηγού δεν μπορεί να προσυμφωνηθεί ούτε να είναι αποτέλεσμα διαγωνισμού μηχανισμών. Όσοι και όσες εγγραφούν ως μέλη του νέου κόμματος, θα κληθούν να επιλέξουν το νέο ηγέτη μεταξύ των υποψηφίων.
· Το πόρισμα των θέσεων που επεξεργάστηκε η κοινή επιτροπή, ολόκληρου του χώρου, για τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις αποτελεί μια στέρεα πολιτική βάση. Θα πρέπει ωστόσο και το πολιτικό στίγμα να είναι σαφές. Δεν θέλουμε να φτιάξουμε ένα κόμμα που θα προσπαθεί συνεχώς να επιβεβαιώσει με τη μεζούρα τις ίσες αποστάσεις του από τις δυνάμεις του δικομματισμού. Θέλουμε ένα κόμμα που θα μετράει την απόσταση που χωρίζει τη χώρα από την έξοδο από την κρίση και θα αγωνίζεται να την μικρύνει. Αυτό θα καθορίσει τις πολιτικές του και τις συμμαχίες του.
· Και, τέλος, δεν μπορεί να γίνεται πλέον λόγος για «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Οι δημοκρατικές προοδευτικές δυνάμεις της χώρας και οι πολίτες που το επιθυμούν θα συμμετάσχουν στο εγχείρημα σε ισότιμη βάση αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους απέναντι στο μέλλον της χώρας.
Η προσπάθεια για την συγκρότηση του νέου φορέα, αν θέλουμε να στεφθεί από επιτυχία, πρέπει να είναι από όλες τις πλευρές ειλικρινής και να μην στοχεύει, για μια ακόμη φορά, στην αλληλο-επίρριψη των ευθυνών μιας πιθανής αποτυχίας. Ούτε και μπορεί η όποια αντιπαράθεση να γίνεται με όρους φτηνού λαϊκισμού και επικοινωνιακών κόλπων.
Ψάχνουμε γι΄ αυτά που μπορούν να μας ενώσουν σε μια μελλοντική πορεία, και όχι για όσα τυχόν μας χώρισαν στο παρελθόν σε συλλογική ή προσωπική βάση. Ο καθένας έχει την δική του ξεχωριστή πολιτική διαδρομή και δεν μπορούμε να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι όλους όσους υπηρέτησαν την χώρα από διάφορα αξιώματα, παραγνωρίζοντας τις σημαντικές προσπάθειες που έγιναν για την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της. Κάποιοι επιχείρησαν σπουδαίες μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς, την οικονομία, την παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα, τις οποίες αν είχαμε αποδεχθεί και εφαρμόσει θα είχαμε ίσως αποφύγει τη βάσανο των μνημονίων.
Ας σταθούμε αυτή τη φορά στο ύψος των περιστάσεων. Ήρθε η ώρα να πούμε όχι στη μιζέρια των μικρομάγαζων. Η πόρτα το παραδείσου δεν είναι η πόρτα της εισόδου κάθε κόμματος στη Βουλή, αλλά η πόρτα εξόδου της χώρας μας από την κρίση.
Μικροπολιτικές λογικές δεν χωρούν.
Οι πρωτοφανείς συνθήκες της κρίσης έχουν επηρεάσει καταλυτικά τις συνειδήσεις των πολιτών. Ας μην αυταπατώνται οι ηγεσίες ότι τους έχουν στο τσεπάκι τους. Ακόμα και τα κόμματα με τις μεγαλύτερες τσέπες υποχρεώθηκαν να χώσουν βαθιά το χέρι τους μια μέρα για να βρουν ψηφοφόρους.
Το κάλεσμα για την συνδιαμόρφωση του νέου προοδευτικού κινήματος έχει πολλούς παραλήπτες:
· Είναι το Ποτάμι και οι εθελοντές του, που έφεραν μια καινούργια πνοή σε ένα φθαρμένο πολιτικό σύστημα, που βάλθηκαν «να τ’ αλλάξουν όλα χωρίς να γκρεμίσουν τη χώρα», που βλέπουν ότι οι απόψεις και οι προτάσεις τους μπορούν να γίνουν η μαγιά του καινούργιου. Ως επικεφαλής της επιτροπής διαλόγου του Ποταμιού, είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που συνέβαλα, όπως και όλα τα μέλη της επιτροπής μας, στη διαμόρφωση ενός καθαρού μεταρρυθμιστικού λόγου, κι ακόμα που ο επικεφαλής του Ποταμιού και τα στελέχη του κρατάνε σταθερό το μεταρρυθμιστικό τιμόνι, πληρώνοντας βαρύ πολιτικό κόστος. Ο λαϊκισμός, βλέπετε, στον οποίο έχουν διαπαιδαγωγηθεί από χρόνια οι πολίτες – διαπαιδαγώγηση που συνεχίζουν να καλλιεργούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – έχει προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στη χώρα, ανοίγοντας το δρόμο σε παλιούς και νέους Σώρρες.
· Είναι τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και των σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων που στήριξαν την δημοκρατική παράταξή σε δύσκολα χρόνια, που συνέβαλαν στο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Κώστα Σημίτη, που είδαν τις δυνάμεις τους να συνθλίβονται μέσα στην κρίση, που δεν βολεύονται με επικοινωνιακές μετεγγραφές και αλαζονικούς πανηγυρισμούς για μονοψήφια ποσοστά.
· Είναι τα μέλη της ΔΗΜΑΡ, των «ΜΕΤΑρρυθμιστών της αριστεράς» και όλων των πολιτών που πίστεψαν στο όραμα της «κυβερνώσας αριστεράς» και διαψεύστηκαν με τον χειρότερο τρόπο από την ηγεσία τους.
· Πάνω απ’ όλα όμως είναι οι δεκάδες απογοητευμένοι από την πολυδιάσπαση προοδευτικοί πολίτες που βαρέθηκαν να διαλέγουν το μικρότερο κάθε φορά κακό και οδηγήθηκαν στην αποχή και την αποστράτευση. Πιο πολύ βέβαια οι νέοι άνθρωποι που, αν δεν φεύγουν στο εξωτερικό αναγκάζονται να συμφιλιωθούν με την ισοπέδωση, την αναξιοκρατία και τον πέλεκυ της τρομακτικής ανεργίας.
· Και είμαστε και όλοι εμείς, του ’60 οι εκδρομείς, που ανεξάρτητα από την πολιτική διαδρομή του καθενός, το μόνο που διεκδικούμε για περισσότερο από σαράντα χρόνια τώρα είναι το δικαίωμα στο όνειρο μιας μεγάλης ενωμένης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης.
Ήρθε η ώρα των κρίσιμων και υπεύθυνων αποφάσεων για όλους μας!
17°
