«Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω».
Μυθιστόρημα Γ, Γιώργος Σεφέρης
Στην ΕΕ βρεθήκαμε γιατί δεν ήθελαν να κλείσουν την πόρτα στον Πλάτωνα. Υπήρξε ένας Κωνσταντίνος Καρμανλής που κατάλαβε ότι πρέπει να ανήκουμε στη Δύση για να προοδεύσουμε και ένας Ζισκάρ ντ Εσταίν που κατάφερε να πείσει τους ομολόγους του ότι η Ευρώπη πρέπει να επιστρέψει κάτι σ αυτή τη μικρή χώρα με το σπουδαίο παρελθόν και τη μεγάλη προσφορά στον πολιτισμό της ανθρωπότητας.
Στην ευρωζώνη ενταχθήκαμε για γεωπολιτικούς λόγους, επειδή η ευρωπαϊκή ελίτ έκρινε ότι θα πρέπει να μετέχει στον σκληρό πυρήνα το μοναδικό κράτος των Βαλκανίων που αποτελεί μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που τα σύνορά του είναι ευρωπαϊκά σύνορα, που βρίσκεται κοντά στις εντάσεις της Μέσης Ανατολής και κοντά στην Κύπρο, απέναντι από την απρόβλεπτη, πολύχρωμη και διπλωματικά επιθετική μουσουλμανική Τουρκία, που διατηρεί παραδοσιακά καλές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, που μπορεί να παίξει σταθεροποιητικό ρόλο σε μια περιοχή αστάθειας. Υπήρξε ένας Κώστας Σημίτης και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ που έκρινε ότι έχει μικρότερη σημασία η λογιστική και μεγαλύτερη η γεωοικονομία.
Οι προσδοκίες ότι θα λυνόταν το κυπριακό και θα διευθετούνταν οι ελληνοτουρκικές διαφορές για να επιταχυνθεί η ενταξιακή πορεία της Αγκυρας δεν εκπληρώθηκαν και σήμερα παρακολουθούμε την αντίστροφη τροχιά, την απομάκρυνση της Τουρκίας από την ΕΕ και της ΕΕ από την Τουρκία.
Οι άλλες προσδοκίες, ότι η Ελλάδα θα γινόταν ηγέτιδα δύναμη σε ολόκληρη τη νοτιοανατολική Ευρώπη διευκολύνοντας τους αμερικανικούς σχεδιασμούς για την περιοχή, επίσης δεν εκπληρώθηκαν αλλά, αντίθετα, χρειάστηκε το μεγαλύτερο πακέτο διάσωσης που έχει δοθεί ποτέ σε χώρα από διεθνείς θεσμούς για να μην τσακιστούμε στον γκρεμό της χρεοκοπίας.
Όμως, ακόμη και μετά από εννιά χρόνια στην ύφεση και επτά στα μνημόνια η πιο υπερχρεωμένη χώρα της Δύσης εξακολουθεί να υποστηρίζεται από εταίρους και συμμάχους όχι μόνο επειδή στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον οι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας δεν σπάνε εύκολα, αλλά και για τους λόγους που μας θύμισε ο Μπαράκ Ομπάμα με την επίσκεψή του στην Ακρόπολη και με το εγκώμιό του για τον ελληνικό πολιτισμό.
Θύμισε σε ολόκληρο τον κόσμο από πού ερχόμαστε και τι κουβαλάμε, προσπερνώντας βιαστικά το πού βρισκόμαστε σήμερα και το πού πάμε. Είπε με τον δικό του τρόπο ότι έχουν χρέος απέναντί μας για την τεράστια ελληνική κληρονομιά που πλούτισε την παγκόσμια τέχνη, επιστήμη, σκέψη.
Προκαλεί συγκίνηση, προκαλεί και μελαγχολία.
Γιατί όσες ευθύνες και αν καταλογιστούν στους έξω για το λάθος πρόγραμμα προσαρμογής, για το δόγμα Σόιμπλε της ασφυκτικής λιτότητας, για δικές τους καθυστερήσεις και ελλείψεις, δεν μας φταίει κανείς που σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου η είδηση είναι “πεδίο μάχης τα Εξάρχεια”, δεν ξέρει άλλος από εμάς γιατί αστυνομικοί κοιτάζουν απαθείς κουκουλοφόρους να σπάνε και να καίνε δημόσια περιουσία, είναι δικό μας έργο η υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου, δεν φταίει μόνο η λιτότητα για τα χάλια των νοσοκομείων μας, για τους παιδικούς σταθμούς που δεν αρκούν, για τις χωματερές μας, για την θηριώδη γραφειοκρατία μας, για τις αλλεπάλληλες αλλαγές φορολογικού συστήματος, για τις συντάξεις στα 50, για τα επί δεκαετίες χρυσά προνόμια εργαζομένων σε ΔΕΚΟ, για τα λαθρεμπόριά μας, την οργιώδη μαύρη οικονομία μας, την απουσία αξιολόγησης σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου τομέα, τον άγριο πελατειασμό μας, το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού μας, τη συστημική διαφθορά μας, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του λαού μας, τις θεωρίες συνωμοσίας μας, το φανατισμό και το διχασμό μας, το μίσος και τον παραλογισμό μας.
Είναι πολύ βαρύ το μαρμάρινο κεφάλι με το οποίο βρεθήκαμε στα χέρια. Το χρησιμοποιήσαμε σαν άλλοθι για την ανεπάρκειά μας, μας πήγε πολύ μακριά είναι η αλήθεια, τελικά μας έπεσε και έσπασε.
