Πολιτικη & Οικονομια

Σας αρέσει η Χίλαρι;

Αποφασισμένοι να διαφυλάξουμε αλώβητα τα έξω μας και να στραπατσαριστούμε από μέσα

Ρούλα Γεωργακοπούλου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Συγνώμη κιόλας που χώνομαι απρόσκλητη στα προσωπικά σας, νομίζω όμως ότι αυτή η συναισθηματική διάχυση είναι τρομερά γελοία. Δεν είναι μόνον ο μισογυνισμός της που (παγίως) με ανησυχεί ούτε η απολιτίκ πλευρά της που με βαλαντώνει. Είναι που σιγά-σιγά πέφτει η θερμοκρασία και δεν μπορείς να βγεις έξω τα βράδια χωρίς να ρίξεις κάτι πάνω σου. Αυτό το «ζακετάκι» μεταξύ του επιθετικού έξω κόσμου και του απειλημένου «εγώ», στη λαϊκή γλώσσα λέγεται ναρκισσισμός και σας διαβεβαιώ πως είναι πολύ χρήσιμο πράγμα. Αναλόγως με το πώς θα ντυθείς, ή πού θα συντριβείς από το βάρος της πατατούκας, ή πού θα ξεπουντιάσεις, ή πού θα κάνεις άνετα τη βόλτα σου. Διαλέξτε.

Και τι ωραίους νάρκισσους που είχαμε κάποτε! Μεγαλειώδεις, φαντασμαγορικούς, δημιουργικούς, αυστηρούς με τον εαυτόν τους πρωτίστως αλλά και δοτικούς, έτοιμους να στραπατσαριστούν από τα δημόσια και ταυτόχρονα να κρατήσουν αλώβητα τα ιδιωτικά τους. Αναφέρω μόνον τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Διονύση Σαββόπουλο, εσείς όμως είμαι σίγουρη ότι θα βρείτε πολύ περισσότερους.

Η νέα εποχή μάς στέρησε δυστυχώς αυτόν τον κοινωφελή ναρκισσισμό και μας έβαλε να φοράμε το «ζακετάκι» μας ανάποδα. Με τη φόδρα απµ έξω και το μαλλί από μέσα, να μας αγκυλώνει και να μας τρελαίνει στη φαγούρα. Με το ’να χέρι ξύνομαι και με τ’ άλλο μετράω. Έχουμε και λέμε. Από τους πιο κακοντυμένους ανάποδους νάρκισσους είναι ασυζητητί ο Σλαβόι Ζίζεκ, που επιχειρηματολόγησε εσχάτως υπέρ του Τραμπ, υπάρχουν όμως κι άλλοι. Θα τους ξεχωρίσετε από δύο πράγματα. Πρώτον από την αδιαμφισβήτητη διανοητική τους ρώμη και δεύτερον από την αδιαμφισβήτητη αδυναμία τους να εμπλακούν στα ίσα με τα διλήμματα που θέτει η πραγματικότητα, μη και τραβηχτεί καμιά κλωστίτσα από το ζακετάκι που λέγαμε και παραπάνω.

Βολεύει αφάνταστα αυτή η αντισυστημική λετσαρία. Από τη μία σε διαφοροποιεί από τις ελίτ και από την άλλη σε κάνει πιο ελίτ κι από τον Θεό τον ίδιο ή μάλλον πιο «Μπρανκαλεόνε» από τον Μπρανκαλεόνε, χωρίς όμως το χιούμορ και την καλλιτεχνική δοτικότητα του Μάριο Μονιτσέλι.

Εγώ τον λέτσο αγαπώ κι αυτόν θα πάρω γι’ άντρα. Γιατί μπορεί να μη γελάμε, θα γαργαλιόμαστε όμως και θα ξυνόμαστε με λύσσα. Αποφασισμένοι να διαφυλάξουμε αλώβητα τα έξω μας και να στραπατσαριστούμε από μέσα.