Μεγάλο αφιέρωμα της A.V. για την ελευθερία του λόγου, την ποινικοποίηση της έκφρασης απόψεων, τη στοχοποίηση & τις διαγραφές δημοσιογράφων. 23 προσωπικότητες σχολιάζουν.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια προσπάθεια εκφοβισμού και στοχοποίησης δημοσιογράφων, περιστολής της ελευθερίας του τύπου και προληπτικής λογοκρισίας από κέντρα εξουσίας, με γιαουρτώματα, cyber-bullying, ακόμα και... εμπρησμούς Μέσων Ενημέρωσης. Τελευταίο επεισόδιο η διαγραφή δημοσιογράφων από την ΕΣΗΕΑ, επειδή υποστήριξαν στο δημοψήφισμα το ΝΑΙ, χωρίς, κατά την Ένωση, να τηρήσουν ίσες αποστάσεις. Άραγε όταν κάποιος υπερασπίζεται το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα είναι κατάπτυστος γερμανοτσολιάς, ενώ αν υπερασπίζεται το ΟΧΙ είναι θεματοφύλακας των αρχών της δημοσιογραφικής δεοντολογίας; Μένει να απαντηθεί.
Κώστας Στούπας δημοσιογράφος
«Δεν αποτελεί παρά μια προσπάθεια φίμωσης όσων αντιπολιτεύονται τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης. Η ΕΣΗΕΑ στην περίπτωση αυτή λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης. Την ώρα που οι διαγραφέντες υποστήριζαν το ΝΑΙ, κάποιοι άλλοι υποστήριζαν με το ίδιο πάθος, ένταση και ενδεχομένως μονομέρεια το ΟΧΙ. Η τιμωρία μόνο της μιας πλευράς αποδεικνύει τη σκοπιμότητα της απόφασης».
«Βλέπουμε μια κυβέρνηση να προσπαθεί να κλείσει τα κανάλια που δεν αναπαράγουν τα παραμύθια της, δικαστικούς λειτουργούς να κάνουν μηνύσεις σε “αντιφρονούντες” και συνδικαλιστικά όργανα (;) να διαγραφούν με το έτσι θέλω, δημοσιογράφους που υποστηρίζουν την αντίθετη άποψη. Οι συριζαίοι έχουν αλλεργία στην αντίθετη άποψη. Όχι απλώς δεν θέλουν να ακούγεται, δεν θέλουν καν να υπάρχει».
«Υπάρχει κάτι χειρότερο, ο φθόνος της μειονεξίας. Το γεγονός, δηλαδή, ότι κάποιοι “τιμωρούν” κάποιους, επειδή αισθάνονται ότι η επαγγελματική επάρκεια αυτών των κάποιων τους υπερβαίνει. Ποια είναι αυτά τα μέλη του “πειθαρχικού”; Τα ξέραμε πριν μάθουμε ότι είναι μέλη κάποιου πειθαρχικού κάποιου σωματείου; Όλη η Ελλάδα της μετριότητας, όλη η Ελλάδα της ισοπέδωσης, όλη η συμπλεγματική Ελλάδα δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερους εκφραστές».
«Ούτε στη χούντα δεν είχαμε ανάλογα φαινόμενα. Η υποκρισία δεν διέφυγε κανενός. Η ΕΣΗΕΑ δεν έχει πει κουβέντα για την ύπαρξη κομματικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, ενώ κατ’ επανάληψη διυλίζει τον κώνωπα έχοντας καταπιεί την κάμηλο. Δεν διέφυγε ούτε η ειρωνεία. Όσοι υποστήριζαν το “ναι” και προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του “όχι” δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις».
«Η ΕΣΗΕΑ, αφού επί δεκαετίες άφησε ασύδοτο το τοπίο της ενημέρωσης, όπου είδαμε απίστευτες χυδαιότητες, επιβάλλει εκ των υστέρων ποινές για ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα όπως η τοποθέτηση δημοσιογράφων υπέρ του ΝΑΙ στο διαβόητο δημοψήφισμα του Ιουλίου που οργανώθηκε σε μια εβδομάδα για να ανατραπεί ευθύς αμέσως το αποτέλεσμά του από ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Και φυσικά αγνοεί τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους που υποστήριξαν μεγαλοφώνως το ΟΧΙ. Η ΕΣΗΕΑ, παραβιάζοντας κάθε δημοσιογραφική δεοντολογία, ταυτίζεται με την εξουσία και την υπηρετεί».
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι το δικαίωμα στην έκφραση της άποψης αναγνωρίζεται σε όλους, με την προϋπόθεση να συμφωνούν με την άποψη της εξουσίας. Στην αντίθετη περίπτωση, η άποψη ποινικοποιείται.
«Οι ποινές δείχνουν την εξουσιαστική μανία κάποιων να επιβάλουν πειθαρχία σε όσους δημοσιογράφους δεν έχουν την ίδια άποψη με αυτούς. Όμως η γελοία απόφαση αναδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα: ότι η ίδια η ΕΣΗΕΑ (όπως και το επικουρικό των δημοσιογράφων, ο ΕΔΟΕΑΠ) είναι κατάλοιπα της συντεχνιακής εποχής – που οι δημοσιογράφοι των μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων ήθελαν να περιορίσουν την είσοδο νέων στο επάγγελμα για να μη μοιραστούν μαζί τους τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προνόμια που τους είχαν μοιράσει διάφορες κυβερνήσεις».
«Θυμίζει κράτος ολοκληρωτισμού με τη δικαιολογία ενός δήθεν “ηθικού πλεονεκτήματος”. Ξέχασαν τους δημοσιογράφους που, στο βωμό της τηλεθέασης, συντάχθηκαν άνευ όρων με τον αντιμνημονιακό αγώνα των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενισχύοντάς τον ακούραστα, νυχθημερόν. Είναι οι ίδιοι που με πάθος, δίχως ίχνος ντροπής, υπερασπίστηκαν το “ΟΧΙ του λαού” και αγκάλιασαν το “ΝΑΙ” του κ. Τσίπρα»
«Η ΕΣΗΕΑ αδιαφορεί για ξυλοδαρμούς δημοσιογράφων, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να σταματήσει απολύσεις, δεν ανησυχεί για την κιτρινίλα που πνίγει το διαδίκτυο, ανέχεται να διατηρεί στις τάξεις της πολλούς που πληρώνονται για να παραμορφώνουν την πραγματικότητα με non paper. Και υποκριτικά ασχολείται με ποσοστώσεις, μεροληπτικά σχόλια και τηλε-καβγάδες, ενώ για την κατάντια του επαγγέλματος έχει και η ίδια ευθύνη».
«Η πρακτική να σκοτώνουν μεταφορικά ή κυριολεκτικά τους ηγέτες μιας κίνησης ώστε να λουφάξουν οι πιο μικροί έχει ακολουθηθεί από κάθε απολυταρχικό καθεστώς. Ο Πρετεντέρης, η Στάη, οι δημοσιογράφοι του Σκάι έχουν στοχοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ σε σημείο που στο βίντεο της φιέστας για τον ένα χρόνο στην εξουσία κάποιοι να εμφανίζονται στην οθόνη του σταδίου, ώστε οι οπαδοί να αποδοκιμάσουν. Μόνο που έτσι δεν φιμώνονται οι φωνές. Και για να φιμωθεί η φωνή των δημοσιογράφων που έκαναν κριτική στην κυβέρνηση βρέθηκε το πειθαρχικό. Το οποίο επέβαλε τις ποινές όχι για να σταματήσει τους δημοσιογράφους που τιμωρήθηκαν να κάνουν κριτική, αλλά για να φοβίσει τα μικρότερα ονόματα να ακολουθήσουν το δρόμο τους».
«Το εξοργιστικό με αυτή την απόφαση δεν είναι απλώς η μονομέρειά της. Είναι το γεγονός πως αποτελεί ένα ακόμη κρίκο στη μακρά αλυσίδα της “Προοδευτικής Λογοκρισίας”. Φοβόμαστε ότι υπάρχουν κι άλλοι. Κάτι προανήγγειλε σχετικώς ο υπουργός της Πρώτης φοράς κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης».
«Όταν διάβασα ότι το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ διέγραψε δημοσιογράφους επειδή πήραν θέση υπέρ του ΝΑΙ στα ΜΜΕ όπου εργάζονται, στην αρχή δεν το πίστεψα. Όταν διαπίστωσα ότι είναι αλήθεια, σκέφτηκα ότι δεν πρέπει το θέμα να σταματήσει εκεί. Πρέπει να συγκροτηθούν άμεσα πειθαρχικά και να διαγραφούν όλοι οι πολίτες που ψήφισαν ΝΑΙ από παντού. Από τον αθλητικό σύλλογο, τη φιλοζωική εταιρεία, το συνδικαλιστικό τους σωματείο, από τα μητρώα της εφορίας».
«Όταν στην ΕΡΤ ανήμερα του debate προσκαλείται για να σχολιάσει ο εκδότης της “εφημερίδας” Ακρόπολη, όταν στο Μέγαρο Μαξίμου προσλαμβάνεται ο εκδότης της “εφημερίδας” Χωνί και όταν υπεύθυνος επικοινωνίας στο Υπουργείο Άμυνας πηγαίνει ο διαχειριστής του site Olympia, τότε είναι φυσικό επακόλουθο το Πειθαρχικό να διαγράφει τους σοβαρούς δημοσιογράφους, που λειτούργησαν πρωτίστως με στάση ευθύνης».
«Εφαρμοσμένος ολοκληρωτισμός. Ασύλληπτη ντροπή. Ιδίως για εκείνους από τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ που διώχθηκαν στη δικτατορία ως “αντεθνικώς δρώντες”».
«Πρώτα οι διαγραφές δημοσιογράφων, μετά το κλείσιμο τηλεοπτικών καναλιών, στη συνέχεια των ραδιοφωνικών σταθμών και γιατί όχι και του διαδικτύου. Τελικός σκοπός ο έλεγχος της πληροφόρησης και η πρόκληση φόβου. Για την αριστερά τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες έχουν αξία όσο αυτή βρίσκεται στην αντιπολίτευση».
«Η κυβέρνηση είτε διά μέσου απευθείας νομοθετικής παρέμβασης (τηλεοπτικές άδειες) ή μέσω της κατασκευής πρόθυμων πλειοδοτών της εξουσιαστικής νομιμοφροσύνης επιχειρεί να χειραγωγήσει την ελευθερία τύπου. Η πολιτική κυνικότητα δεν ντρέπεται ούτε σκιάζεται μπροστά στην προκλητική αντίφαση, να ενοχοποιείται η μία απο τις δύο απόψεις που τέθηκαν ως ερώτημα στο δημοψήφισμα και η οποία εντέλει ακολουθήθηκε στην πράξη. Δυστυχώς βρισκόμαστε σε μία κατάσταση υπόγειας και σταδιακής διολίσθησης «καθεστωτισμού», πρωτόγνωρη για τα χρονικά της μεταπολίτευσης. Το ύφος της εξουσίας αποκαλύπτει απροκάλυπτα ένα αποκρουστικό πρόσωπο, που έχει απωλέσει την υπομονή στην ανεκτικότητα της ελεύθερης άποψης».
«Πριν και από κτηνώδης επίδειξη αυταρχισμού, είναι ένδειξη βαθύτατης καθυστέρησης μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, ακόμα και των θεωρούμενων ελίτ. Οι “δικαστές” που υπερψήφισαν τις καταδίκες πιστεύουν, προφανώς, ότι στη ζωή όλα είναι θέμα συσχετισμών. Πλειοψηφώ στο σωματείο, άρα σε τιμωρώ επειδή (νομίζω ότι) πλειοψηφείς στο πεδίο της μαζικότητας όπου κάνεις καριέρα. Η καταδίκη δημοσιογράφων με ευρύτερη φήμη, με τη στενή έννοια, είναι η εκδίκηση των αποτυχημένων».
«Η επιλεκτική τιμωρία δεν αποτελεί μια απλή παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης. Η έλλειψη κανόνων για τη διαβούλευση πριν από τα δημοψηφίσματα και ο επιλεκτικός αποκλεισμός ορισμένων απόψεων από το διάλογο, μέσω της άνισης επιβολής υποχρέωσης ουδετερότητας υπό την απειλή κυρώσεων, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την πλήρη χειραγώγηση του δημοσίου διαλόγου».
«Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί δημοσιογράφοι στοχοποιούν όσους συναδέλφους τους θεωρούν ότι δεν συμπλέουν με τις απόψεις τους, που συνήθως βέβαια ταυτίζονται με τα συμφέροντα της εξουσίας. Πολλοί δε από αυτούς δικαιολογούν και επιχαίρουν για τις διαγραφές».
«Κυρίες και κύριοι του πειθαρχικού… ειλικρινά ψάχνω να βρω κάποια εξήγηση, κάτι που να μου δίνει τη δυνατότητα να ερμηνεύσω την απόφασή σας να καταδικάσετε συναδέλφους σας για την ελεύθερη έκφραση της γνώμης τους, χωρίς να προσφύγω στις πρόσφορες εξηγήσεις που έρχονται στο νου των περισσότερων που σας συζητούν αυτές τις μέρες. Θέλω να σας δικαιολογήσω, καταλαβαίνετε, να βρω κάποιο λόγο βιολογικό, κοινωνικό, κάποιο κουσούρι, κάποια αδικία που σας έλαχε τέλος πάντων, ίσως στα παιδικά σας χρόνια, που να εξηγεί το πώς αποφασίσατε να προφασιστείτε τη «μη-αντικειμενικότητα» (πού το βρήκατε αυτό πάλι;) προσπαθώντας να φιμώσετε κάποιους συναδέλφους σας που έχουν άλλη πολιτική άποψη από τη δική σας».
9°
