Έλεος! Εντάξει δεν το εφαρμόζετε εσείς το μνημόνιο που ψηφίσατε αλλά κάποιοι άλλοι. Κάποιοι φαντασιακοί άλλοι, εντάξει. Το δεχόμαστε, παραληρείτε. Οι προηγούμενοι; Αλήτες ταγματασφαλίτες! Εντάξει το δεχόμαστε κι αυτό επειδή εσείς διαρκώς προβάλετε κι αποβάλετε από μέσα σας εκείνα που δεν μπορείτε να διαχειριστείτε. Την πραγματικότητα, δηλαδή. Οι Ευρωπαίοι εταίροι; Τοκογλύφοι δανειστές που θέλουν να πιουν το αίμα του λαού! Εντάξει το δεχόμαστε κι αυτό στο όνομα της απάρνησης της πραγματικότητας όπου ο δανειζόμενος δεν είναι υποχρεωμένος να τηρεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στους δανειστές του, αλλά πρέπει να τους επιτίθεται θεωρώντας τους καπιταλιστικά σκουλήκια. Τότε γιατί σώσατε τις τράπεζες, όπως τις σώσατε; Τότε γιατί έχουμε νόμισμα;
Μεταρρυθμίσεις; Εντάξει δεν χρειάζονται άλλες εκτός από αυτές που εσείς αποφασίζεται να τις βαφτίσετε έτσι, γιατί σας αρέσει. Εντάξει το δεχόμαστε κι αυτό γιατί ζείτε σε μια ψευδαισθητική πραγματικότητα που εσείς κατασκευάσατε. Οι διορισμοί των δικών σας παιδιών είναι αλλουνών! Εσείς όμως τελικά πότε θα αποδεχτείτε ότι είστε βαριά «άρρωστοι»; Γιατί με όλα τα παραπάνω και πολυάριθμα άλλα, ων ουκ έστι αριθμός, υπερασπιζόμενοι το φθόνο και τη βλακεία σας πάτε να καταστρέψετε μια ολόκληρη χώρα.
Ο φθόνος του άλλου προέρχεται από ένα βαθύ αίσθημα κατωτερότητας που νιώθει ένα άτομο απέναντι σε άλλα και αυτό που βασικά επιζητεί είναι η καταστροφή τους, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο συμβάλλει ασυνείδητα και στη δική του καταστροφή. Το απαρνιέται γιατί δεν μπορεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα του άλλου, ότι μπορεί να είναι και καλύτερός του, ας πούμε.
Η ψυχογενής βλακεία παραπέμπει στο άγχος ευνουχισμού. Εκείνος που δεν μπορεί να σκεφτεί, πολύ δε περισσότερο να διατυπώσει μια πρόταση. Οπότε αναμασά ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια, καλή ώρα, χιλιοειπωμένες αμπελοφιλοσοφίες και μπουρδολογίες. Είναι αυτός που δεν μπορεί να κάνει ένα βήμα παρά πέρα χωρίς να το ξανασκεφτεί δεκαπέντε φορές και πάλι θα κάνει λάθος γιατί διαρκώς φοβάται ότι θα του «τα κόψουν».
Έλεος πια με την μπουρδολογία, την ανευθυνότητα και την καταστροφή. Γιατί αυτές οι προτάσεις π.χ. ασφαλιστικό είναι προτάσεις κατευθυνόμενες αυτής της άποψης του φθόνου και της βλακείας που επιδιώκει όλα να γίνουν «ίσωμα».
Με άλλα λόγια το σταλινικό, αλλά και το φασιστικό μοντέλο.
Γιατί πάλι π.χ. πώς από την πρόταση για το ασφαλιστικό «εξαφανίστηκε» άξαφνα το σημαντικότερο, ο διαχωρισμός της περίθαλψης από το συνταξιοδοτικό; Μήπως γιατί κάποια συμφέροντα δεν το θέλουν; Πώς από τις προτάσεις για τις αλλαγές στα ΑΕΙ λείπει η κατάργηση του περίφημου συγγράμματος; Πού είναι η περίφημη ελευθερία των ιδεών όταν απαγορεύεται η ελεύθερη μετακίνηση από σχολή σε σχολή. Πού είναι η κατάργηση των εισαγωγικών και η μετάθεση της ευθύνης της επιλογής στις σχολές; Πού είναι το ελεύθερο πρόγραμμα στα σχολειά και η κατάργηση της ιδεολογικής καθοδήγησης μέσω του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που αποτελεί προπαγανδιστικό εργαστήρι κάθε κυβέρνησης; Πού είναι η ριζική αναδιαμόρφωση της δικαιοσύνης, του βασικότερου πυλώνα ενός κράτους που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, όπου για να τελεσιδικίσει μια δίκη χρειάζεται να περάσουν κατά μέσο όρο 15 χρόνια;
Όλα αυτά που δεν γίνονται είναι θάνατος και καταστροφή και είναι δικά σας και εκείνων που σας στηρίζουν, αλλά, είπαμε, ο φθόνος και η βλακεία είναι ανίκητοι, δυστυχώς. Και δυστυχώς δεν υπάρχει γυρισμός.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
9°
