Abandon

Στη Δημοκρατική Αριστερά συζητάμε αυτές τις μέρες για τα μέτρα των 11,5 δις, ποιος τα ψηφίζει και ποιος όχι, αν πατήσαμε την κόκκινη γραμμή και ακυρώθηκε το άλμα, πως πάει η επαναδιαπραγμάτευση και αν η κοινωνία είναι όρθια ή πεσμένη. Έχει κανένα νόημα αυτή η κουβέντα;

Η χώρα είναι στο καναβάτσο, έτοιμη να φωνάξει abandon. Αν αργήσουν λίγο ακόμα τα 31 δις, το σύστημα θα αρχίσει να καταρρέει από μόνο του, δεν θα χρειαστεί καμιά τρόικα για να πατήσει το κουμπί.

Το σχολείο μου χρωστάει 7000 στη ΔΕΗ, δύσκολα θα ανάψουμε φέτος το καλοριφέρ. Οι δάσκαλοι διαμαρτύρονται για τις «άδικες» μειώσεις των μισθών τους αλλά κοιτάνε και λίγο πιο ψηλά, το Θεό που πιστεύουν και μονολογούν από μέσα τους, «πάλι καλά που ο μισθός μπήκε κι αυτό το μήνα». Βλέπουν και τι γίνεται απέξω, εκεί όπου ο Θεός συχνά απουσιάζει και από αύριο θα απουσιάζει συχνότερα.

Τα ταμεία άδεια, η οικονομία σε ύφεση, η ανεργία θερίζει, ήρθε μάγκες μου το πλήρωμα του χρόνου. Στις παλιές καλές εποχές που τα δανεικά έρεαν και το χρέος αυγάτιζε κανείς δεν στάθηκε να πει, «πού πάμε;». Τώρα ήρθε η ώρα. Αυτή η κοινωνία, δυστυχώς, πρέπει να πληρώσει. Και θα το κάνει.

Μη ψηφίζετε τα μέτρα. Διαδηλώστε και κάψτε την Αθήνα. Και λοιπόν; Θα βρεθούν τα φράγκα; Υπάρχουν κάπου κλειδωμένα και αρκεί να βρούμε το κλειδί για να τα βάλουμε στο χέρι; Για να σαρώσουμε και πάλι το super market, να γεμίσουμε τις τσάντες με παπαριές; Φοβάμαι πως όχι. Ρύζι, φακές κι αυτά δύσκολα. Είμαστε στο έλεος των δανειστών. Αν κάνουμε ότι μας ζητούν, έχουμε ελπίδα να πάρουμε τη βοήθεια και να ζεστάνουμε και πάλι την οικονομία. Όσο κάνουμε τους δύσκολους και τους αγανακτισμένους, βαθαίνουμε το δικό μας λάκκο και βυθιζόμαστε.

Η αντίδραση του κόσμου είναι φυσιολογική. Αν αυτή η κοινωνία είχε αυτογνωσία δεν θα είχε φτάσει τώρα στο χείλος του γκρεμού, δεν θα χρειαζόταν να αγανακτεί. Αν είχε υπόψη της ότι ο καιρός έχει γυρίσματα, θα είχε φροντίσει να φυλάξει τα νώτα της. Αλλά δεν το έκανε. Άφηνε τη διαφθορά, την αρπαγή και τη σπατάλη να θεριεύουν, ζητούσε μαϊμού συντάξεις και επιδόματα λες και υπήρχε ένα ανεξάντλητο ορυχείο που έκοβε Ευρώ και τα μοίραζε στον κόσμο. Χρέωνε τα παιδιά της.

Γιατί ο ΔΥ ξέρει ότι τα δύο χιλιάρικα που έπαιρνε δεν αντιστοιχούσαν με τίποτα στην εργασία που προσέφερε. Τα έπαιρνε γιατί κάποιοι επιτήδειοι έκλεβαν πολλά περισσότερα και κάπως έπρεπε κι αυτός να ικανοποιείται για να μην μιλάει. Και όχι μόνο. Έπρεπε και να ψηφίζει και να στηρίζει τα λαμόγια ώστε το σύστημα να αναπαράγεται όλο και πιο διευρυμένα και να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Θυμάμαι τις καλές εποχές της ευφορίας και του εφοριακού. Οι εισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους ήταν τόσο διαλλακτικοί με όσους μικρούς και μεγάλους είχαν τη διάθεση να συνομιλήσουν μαζί τους κάτω από το τραπέζι. Αλλά ήταν και τόσο άτεγκτοι και εξουθενωτικοί με όσους μικρούς δεν είχαν τη δυνατότητα να σκύψουν, ή πίστευαν, οι αφελείς, ότι ζούσαν σε δημοκρατία. Ήταν τότε που ο κάθε επιχειρηματίας, που δεν ήταν και τόσο καθαρός, είχε ένα τηλέφωνο ανάγκης, το τηλέφωνο μια «πολιτικής άκρης». Μόλις τον έπιαναν στα πράσα σχημάτιζε τον αριθμό και μετά όλα έπαιρναν το δρόμο τους.

Θυμάμαι τους ίδιους επιχειρηματίες που μόλις μάζευαν ένα σημαντικό κεφάλαιο, φρόντιζαν να το τραβήξουν από τη δουλειά τους, να πάρουν αυτοκίνητα, σπίτια, οικόπεδα, να σπουδάσουν παιδιά στο εξωτερικό ή να κάνουν τη μεγάλη ζωή. Γι’ αυτούς δεν υπήρχε πιθανότητα στραβής. Τώρα διακινούν κάτι επιταγές της συμφοράς, κλαίγονται ότι δεν έχουν κεφάλαια κίνησης, απολύουν προσωπικό, βάζουν φέσια και κοιτάζουν τις αξίες των Jeep και των οικοπέδων να καταρρέουν. «Πάρε γης» σου έλεγαν. Τώρα παίρνουν τα …… τους.

Κάτι ανάλογο έπαθε και το κράτος. Η κρίση δεν βρήκε ούτε ένα λογαριασμό να έχει πλεόνασμα. Όλοι ήταν ανοικτοί στις διαθέσεις, υπουργών, κομμάτων, συντεχνιών, προμηθευτών, γέμιζαν με δανεικά και άδειαζαν αυθημερόν. Οι ξένοι φταίνε που μας δάνειζαν, λέει μια θλιβερή Αριστερά, όχι εμείς που ξεσκίζαμε τα πάντα.

Αλλά η καταστροφή δεν σταματάει στα μέτρα. Θα μπορούσες να πεις, μπόρα είναι θα περάσει, υπάρχουν και οι ρήτρες, το 2013 θάχουμε πλεόνασμα, θα πέσουν και τα 31 δις όλα μαζί, κάτι θα γίνει. Αμ δε!

Η λερναία πολυκέφαλη Ύδρα που λέγεται ελληνικό κράτος είναι εδώ και είναι ενωμένη και δυνατή. Κανείς δεν τολμά, όχι να τη μεταρρυθμίσει ( μπαγιάτεψε η λέξη) αλλά ούτε να την κοιτάξει στα μάτια. Να χώσει το χέρι του στη ζεστή κοιλιά της, να νιώσει τη σήψη της. Θα τον εξαφανίσει.

Το κράτος. Τι να κάνουν ο υπουργός, η διακομματική, η task force; Την ώρα που μιλάμε και γράφουμε έχει μπει ταρίφα 2000, 3000, 5000 για το χρονικό βάθος των διακανονισμών που προσφέρονται σε όσους χρωστούν. Κανείς δεν μπορεί να απολύσει ένα παιδεραστή δάσκαλο ή ένα επίορκο γιατρό. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το όργιο της συνταγογράφησης που μας φορτώνει 70 μύρια το χρόνο. Κανείς δεν μπορεί να μας απαλλάξει από τα 6.500 χιλιάρικα το μήνα που πληρώνει για νοίκι ένα λύκειο 100 παιδιών, όταν δίπλα του υπάρχουν δύο άλλα σχολεία με δημόσια, καινούργια και ευρύχωρα κτήρια. Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει τους δικαστές να δικάσουν λίγο πιο σβέλτα κάποιες «καυτές» υποθέσεις. Κανείς δεν τολμά να καταργήσει άχρηστους οργανισμούς, να απολύσει παράνομα προσληφθέντες υπαλλήλους, να κόψει τη μισθοδοσία σε τύπους που δουλεύουν απ’ το κρεβάτι τους. Προσβλέπουμε μόνο στην «σωστή εφαρμογή του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα». Αν είναι δυνατόν.

Αυτό είναι το κράτος της σοσιαλδημοκρατίας αλλά ελληνικά. Είναι το κράτος του Πασόκ, της ΝΔ και της Επαναστατικής Αριστεράς. Είναι το κράτος που λατρεύουν ακροδεξιοί, δεξιοί, σοσιαλιστές, κεντρώοι, εναλλακτικοί και μπάχαλοι. Είναι το κράτος των ονείρων της ελληνικής κοινωνίας. Μην της σκοτώνετε το όνειρο. Το έχτισε με τους αγώνες της, είναι δικό της και κανείς δεν μπορεί να της το πάρει.

Είναι το κράτος μήτρα. Υπάρχει και λειτουργεί για να αναπαράγει τους insiders και να εξοντώνει τους outsiders. Είναι το εργαλείο του κόμματος, της συντεχνίας, του επιχειρηματία.

Είναι όμως και το τελευταίο καταφύγιο του πολιτικού μας συστήματος. Η παρούσα κυβέρνηση θέλει να σώσει τη χώρα, αλλά και το κράτος ως έχει. Ακόμα και σήμερα συνεχίζει να διορίζει, να αποσπά και να βολεύει. Το πολιτικό σύστημα έχει επίγνωση της κατάστασης, αλλά του είναι αδύνατο να την υπερβεί ακόμα κι αν θέλει. Είναι ταυτισμένο με το κράτος, μέσα από αυτό τρέφεται και συντηρεί τις σχέσεις εξουσίας του. Θα προτιμήσει να πεθάνει μαζί του παρά να το αλλάξει.

Μεταρρυθμίσεις δεν πρόκειται να γίνουν. Δεν μπορούν να γίνουν. Η οικονομία, η δικαιοσύνη, η Υγεία, η Παιδεία, η δημόσια διοίκηση είναι φτιαγμένες για να υπηρετούν και να υπηρετούνται από αυτό το κράτος. Η μόνη λύση είναι η καταστροφή του. Κάποιος πρέπει να πάρει την ευθύνη να το διαλύει τμηματικά και να το ξαναχτίζει με νέο προσωπικό, νέους νόμους, νέους ανεξάρτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Υπάρχει κανείς για να το κάνει;

Λένε ότι χρειαζόμαστε μια νέα δύναμη, ένα άλλο πολιτικό σχήμα  κίνημα. Κάποιοι το αποκαλούν «Κεντροαριστερά». Φθαρμένο όνομα, θυμίζει Πασόκ. Κανένα σχήμα του παρελθόντος δεν μπορεί να φέρει τίποτα καινούργιο αν δεν αποκηρύξει το μέγα κράτος  εργοδότη που μοιράζει το χαρτί και γεννά τη σπατάλη και τη διαφθορά. Το νέο χρειάζεται νέα ιδεολογία. Αριστερή και φιλελεύθερη.

Αριστερή γιατί θα υποστηρίζει τη δικαιοσύνη, την ευνομία, τη διαφάνεια και την αλληλεγγύη. Γιατί θα προστατεύει τους αδύναμους και τα εργατικά δικαιώματα. Γιατί θα αντιμάχεται τα προνόμια και την ασυλία του πολιτικού συστήματος, τα «δίκια» των εύπορων ομάδων αλλά και των συντεχνιών. Γιατί θα στηρίζει τη δημόσια Παιδεία και Υγεία και όχι μόνο τους εργαζόμενους σ’ αυτές.

Φιλελεύθερη γιατί θα υποστηρίζει την ελευθερία, τη δημοκρατία και τον ορθολογισμό. Θα περιορίζει το κράτος και τα ελλείμματά του, θα απελευθερώνει την αγορά, θα μειώνει τους έμμεσους αλλά θα εισπράττει τους άμεσους φόρους. Θα διευκολύνει την επιχειρηματικότητα αλλά και θα ορίζει αυστηρούς κανόνες παιχνιδιού και θα ελέγχει την εφαρμογή τους. Γιατί θα αντιμάχεται τον εξισωτισμό προς τα κάτω, τη βία και τον ολοκληρωτισμό. Γιατί θα συνδέει την Παιδεία και την Έρευνα με την παραγωγή.

Ποια κόμματα, ποιες κινήσεις, ποιοι πολιτικοί δέχονται να μπουν σε μια κουβέντα με αυτό το πλαίσιο; Πολλοί, λίγοι, κανένας, δεν ξέρω.

Ξέρω όμως ότι εκεί έξω υπάρχουν πολίτες, που είναι έτοιμοι να ακούσουν τον αριστερό και φιλελεύθερο λόγο. Στην αρχή της κρίσης ήταν λίγοι, σήμερα είναι περισσότεροι, αύριο θα είναι πολλοί. Αλλά και όσοι ακόμα δυσφορούν και αγανακτούν, κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να στραφούν σε κάτι πραγματικά διαφορετικό. Πρόσθεση και αφαίρεση ξέρουν όλοι. Σύντομα θα αντιληφθούν ότι με τις παλιές αποτυχημένες συνταγές δεν πάμε πουθενά.

Οι δύσκολοι καιροί που ζούμε απαιτούν ρήξεις και καταστροφές. Όποιος αποφασίσει να τις κάνει έχει ελπίδες να πάρει και την παρτίδα. Να σώσει το παιχνίδι και τη χώρα.