«Θα εφαρμόζω όποιο νόμο θέλω, όπως θέλω και όποτε γουστάρω». Η περιβόητη φράση που αποδίδεται στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη αποτυπώνει ανάγλυφα την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σημερινό πολιτικό σύστημα. Αφορμή για τη φράση μνημείο- ελληνικού κουτσαβακισμού ήταν η σύσταση που έκανε στη βουλευτή ο συνάδελφός της από τη ΝΔ κ. Ανδρέας Ψυχάρης όταν την είδε να καπνίζει έξω από την αίθουσα της Γερουσίας και της υπενθύμισε ότι το υπάρχει νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Όπως αποδεικνύεται όμως οι νόμοι το τελευταίο διάστημα είναι κενά γράμματα όχι μόνο για κάποιους παράνομους πολίτες, αλλά κυρίαρχα πλέον για αυτούς που έχουμε εκλέξει να τους ψηφίζουν. Όταν μάλιστα στην αντιπαράθεση παρενέβησαν και οι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων Χρυσούλα Γιαταγάνα και Μαρίνα Χρυσοβελόνη και μια συνεργάτης του Τέρενς Κουίκ που επίσης κάπνιζαν ήρθε και η φράση καταπέλτης: «εδώ εσείς κάψατε την Ελλάδα, εμείς θα καπνίζουμε».
Κατά την ίδια εκτυφλωτικής οξυδέρκειας, λοιπόν, λογική μπορεί να σας πει ένας συνάδελφός σας της Χ.Α «εδώ αυτοί κάψανε την Ελλάδα, εμείς θα ακυρώνουμε παραστάσεις». Και πριν σπεύσουν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές κάθε αριστερόστροφης κριτικής να απαντήσουν «δεν είναι το ίδιο»… Πράγματι, δεν είναι. Αλλά πριν ολοκληρωθεί η πλήρης απονομιμοποίηση και απαξίωση του πολιτικού προσωπικού, πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε. Οι νόμοι σε αυτή την χώρα θα εφαρμόζονται αλά καρτ; Γιατί τότε υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρό. Πιθανότητα δε όσοι αρνούνται την εφαρμογή ενός νόμου να υπουργοποιούνται κιόλας. Δεν έχει περάσει, για παράδειγμα, πολύς καιρός από τότε που ο τότε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Θοεόδωρος Παπαθεοδώρου έβγαινε στα παράθυρα και λοιδορούσε τον νόμο Διαμαντοπούλου. Παρά το ότι ψηφίστηκε από τα 4/5 της Βουλής η άρνηση εφαρμογής του από το πανεπιστημιακό κατεστημένο οδήγησε στην κατ΄ ουσίαν κατάργησή του μέχρι τη στιγμή που ο κ. Παπαθεοδώρου έγινε Υπουργός Παιδείας και υπήρξε και η τυπική.
Όταν, λοιπόν καταγράφονται τέτοιες λογικές και συμπεριφορές από την πνευματική ηγεσία του τόπου, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ψηλά ιεραρχούνται αξιακά οι νόμοι στα πιο χαμηλά στρώματα. Την ίδια ώρα η θορυβώδης αλαλία της συντεταγμένης πολιτείας επιδεινώνει το ίδιο το πρόβλημα. Βουλευτές τραμπούκοι που επειδή δε συμφωνούν με το περιεχόμενο μίας παράστασης πάνε έξω από το θέατρο και απειλώντας ηθοποιούς και θεατές επιβάλλουν την αναβολή της παίρνοντας από τα χέρια αστυνομικών συλληφθέντες. Σκηνικό το οποίο αναμφίβολα δεν μας εξέπληξε δεδομένου ότι είχαμε νωπή ακόμα τη μνήμη της υπόθεσης φοροδιαφυγής της Ύδρας όταν ο κ. Θεόδωρος Δρίτσας του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε τη σύλληψη του φοροφυγά «σόου αυταρχισμού», καταδίκασε την παρέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων και τάχτηκε αναφανδόν στο πλευρό του παράνομου. Όταν ο κ. Παπουτσής ως Υπουργός Προστασίας του Πολίτη δέχθηκε βολές για την παθητική στάση της αστυνομίας έναντι των διαδηλωτών είχε πει «θέλω να πω καθαρά ότι προσωπικά προτιμώ σπασμένο μάρμαρο παρά σπασμένο κεφάλι».
Το να εφαρμοστεί ο νόμος από τις δυνάμεις καταστολής και να μη σπάσει ούτε μάρμαρο ούτε κεφάλι μάλλον μοιάζει αδύνατον στην χώρα όπου όποιος μπορεί να ασκήσει βία ισχυρότερη από αυτή του κράτους κερδίζει! Στην χώρα όπου έχει εμπεδωθεί η αντίληψη ότι ο νόμος ισχύει για όποιον δεν μπορεί να τον αποφύγει. «Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει αυτή η απόφαση» προειδοποιούσε αυτάρεσκα ο δήμαρχος Κορίνθου στο ενδεχόμενο το παλιό στρατόπεδο που υπάρχει στην πόλη να γίνει Κέντρο Διαμονής Μεταναστών. Και αντί η συντεταγμένη πολιτεία να αντιδράσει, οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι του χρεοκοπημένου συστήματος γίνονται υποστηρικτές κάθε δημάρχου ή κάθε Φωτόπουλου και μιμούνται τον ίδιο τρόπο συμπεριφοράς. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι η στάση της κ. Γεροβασίλη και των προαναφερθέντων συναδέλφων της είναι πράγματι επαναστατική. Καταργεί το μονοπώλιο των πολιτών στην απροκάλυπτη παρανομία. Είσαι βουλευτής; Παρανόμησε, κάνε τσαμπουκάδες, βρίσε. Παρασυρμένοι από την αμετροέπεια και τον λαϊκισμό, νομίζουμε ότι αυτό που διακυβεύεται σήμερα είναι τα επιδόματα και το ύψος των μισθών. Δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτό που κινδυνεύει είναι η ίδια η δημοκρατία.
20°
