Οι διαδοχικές υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης ξύπνησαν πάλι εθνικά αντανακλαστικά και αποκάλυψαν το νέο εχθρό της χώρας.
Οι Standard & Poor’s, Moody’s και Fitch μπήκαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και μαζί με τους άλλους «ραντιέρηδες» και «σπεκουλαδόρους» της διεθνούς νέας τάξης μάς πρόσφεραν μια κάποια λύση.
Οι σχολιαστές των οκτώ βρήκαν εύκολα ποιοι φταίνε για τα δεινά μας: Είναι αυτοί που ανοιγοκλείνουν το spread κατά το δοκούν για να θησαυρίζουν σε βάρος της μικρής μας χώρας. Αυτοί που ανεβοκατεβάζουν τα ratings για να μας εκβιάσουν, να μας ζορίσουν και τελικά να μας εξοντώσουν. Διεθνείς «γκάγκστερ» που εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα και θέλουν να υποχρεώσουν την κυβέρνηση να επιβάλει επώδυνα και αντιλαϊκά μέτρα.
Οι πιο ψύχραιμοι περιορίστηκαν στο να υπενθυμίσουν τις ατυχείς αξιολογήσεις των τριών οίκων σε περιπτώσεις όπως της Lehman, της Enron κ.λπ. και τις επιθέσεις κερδοσκοπικών κεφαλαίων κατά χωρών και ισχυρών νομισμάτων, όπως της στερλίνας στο παρελθόν. Κι αυτοί όμως, ως συνήθως, έμειναν μόνο στη μια πλευρά της ιστορίας – αυτή που ανεβάζει τις τηλεθεάσεις.
Κανείς δεν θέλει (ή δεν ξέρει) να πει στο φοβισμένο τηλεθεατή το αυτονόητο. Ότι όσο κι αν παίζονται βρόμικα παιχνίδια με τις αξιολογήσεις, όσο κι αν οι κυνικοί κερδοσκόποι των παγκόσμιων αγορών προσβλέπουν στο δικό τους όφελος, αδιαφορώντας για τις οικονομικές επιπτώσεις που έχουν τα παιχνίδια τους στους λαούς που τα υφίστανται, αυτοί είναι οι όροι ενός παιχνιδιού στο οποίο η Ελλάδα θέλει να συμμετέχει. Οι διεθνείς αγορές λειτουργούν με μόνο στόχο το κέρδος και όχι την ευημερία των λαών, αλλά αν πρέπει να δανειστείς δεν μπορείς παρά να καταφύγεις σ’ αυτές.
Αν τα ομόλογα της χώρας δεν μπορούν να (ξε)πουληθούν οποιαδήποτε στιγμή κριθεί συμφέρουσα για τον κάτοχό τους (το δανειστή της χώρας), τότε δεν θα αγοραστούν ποτέ από αυτόν (δηλαδή η χώρα δεν θα μπορέσει να δανειστεί).
Κι αν η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας δεν αξιολογηθεί από τους τρεις διεθνώς αναγνωρισμένους (έστω και με τα λάθη και τα παιχνίδια τους) οίκους, πάλι δεν θα βρεθεί κανείς να μας δανείσει τα ωραία του ευρώ. Οι τρείς αυτοί οίκοι όχι μόνο δεν είναι ανεπιθύμητοι από το ελληνικό κράτος αλλά πληρώνονται από αυτό για τις αξιολογήσεις τους, πολύ απλά γιατί χωρίς αυτές δανεισμός δεν μπορεί να υπάρξει.
Αν δεν μας αρέσει το παιχνίδι, αντί να σπαταλάμε τη λεβεντιά μας καταγγέλλοντας τους κανόνες του, ας τη δείξουμε κάποτε σταματώντας να δανειζόμαστε. Μπορούμε;
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
