Το φάντασμα των εκλογών του 1946

Ας ξεχάσουμε για μια στιγμή τι σημαίνει εμφύλιος πόλεμος, τι τραγωδία συνιστά, και ας δούμε ψυχρά σαν αναμέτρηση αυτό που έγινε κατά τη δεκαετία του 1940-1950 στην Ελλάδα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ είχε δίκιο, ακόμα και αν δεχθούμε ότι το ΕΑΜ ήταν πλειοψηφία στον λαό (που δεν ήταν), αυτό που δεν έλαβε καθόλου υπόψιν του το ΚΚΕ στην πάλη του για «λαοκρατία» ήταν οι διεθνείς συσχετισμοί. Οι Σοβιετικοί είχαν εξηγήσει με κάθε τρόπο στον Ζαχαριάδη ότι δεν επρόκειτο να εμπλακούν, ότι αυτό που είχε γίνει το 1936 με τις διεθνείς ταξιαρχίες στην Ισπανία δεν επρόκειτο να επαναληφθεί – είχαν να λύσουν τα προβλήματα της σταθεροποίησης των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, δεν είχαν διάθεση να εμπλακούν σε περιπέτειες στα Βαλκάνια. Μολοντούτο το ΚΚΕ προχώρησε στην ένοπλη αναμέτρηση με το επιχείρημα ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς»: όλοι οι «αστοί πολιτικοί» ήσαν διεφθαρμένοι, υποχείρια των Άγγλων, είχαν συμμαχήσει με τους δοσίλογους, χρησιμοποιούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας εναντίον των κομμουνιστών, οι εαμίτες καταδιώκονταν, φυλακίζονταν, εκτελούνταν.

Ομοίως αυτή τη στιγμή, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ αρνούνται να συνεργαστούν με τα «διεφθαρμένα κόμματα του μνημονίου», καταγγέλλουν τη «γερμανική κατοχή» και τους «γερμανοτσολιάδες», αναφέρονται στους «δοσίλογους που κυβερνούν», οδηγούν τη χώρα στην έξοδο από το ευρώ και ίσως την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως προς το ΚΚΕ δεν υπάρχει ζήτημα, αυτή ήταν πάντα η πολιτική του και ας δήλωσε, πριν λίγους μήνες, σε κάποια στιγμή πανικού η Αλέκα Παπαρήγα πως «έξοδος από το ευρώ αυτή τη στιγμή θα ήταν καταστροφή». Τι γίνεται όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ που δηλώνουν «κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς», κυρίως τον πρώτο που επικαλείται «φίλιες δυνάμεις» και «αλλαγές στην Ευρώπη» που θα δικαιώσουν τη γραμμή του της πλήρους απόρριψης του μνημονίου;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμμάχους στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που να βοηθήσουν τον ίδιο να πραγματοποιήσει το όραμά του και τη χώρα να γίνει ο παράδεισος που μας υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας. Μας αναφέρουν για τον Ολάντ στη Γαλλία και την Χανελόρε Κραφτ στη Ρηνανία-Βεστφαλία αλλά οι Γάλλοι σοσιαλιστές και οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είναι «αδελφά κόμμματα» του ΠαΣοΚ, όχι του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να διαφωνούν με την ένταση των πολιτικών λιτότητας που έχουν επιβάλλει στις χώρες τους οι δεξιές κυβερνήσεις, μπορεί να προτείνουν και «ανάπτυξη» μαζί με το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά με τη λογική του «τζάμπα όλα» και «δεν πληρώνουμε τα δάνεια» δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να συμφωνήσουν – είναι σοβαρά πολιτικά κόμματα, δεν είναι σαλταδόροι ούτε τζαμπατζήδες.

Το κόμμα που επικαλείται συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η «Αριστερά» (Die Linke) της Γερμανίας, το μεγαλύτερο από τα ευρωπαϊκά κόμματα που βρίσκονται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας: έλαβε στις τελευταίες εκλογές (2009) 12%, τα υπόλοιπα έχουν μονοψήφια ποσοστά, συνήθως κάτω από το 5%. Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμουνιστικής καταγωγής, με βαρύ παρελθόν αφού πρόκειται ουσιαστικά για το παλιό Κομμουνιστικό Κόμμα που κυβερνούσε δικτατορικά την Ανατολική Γερμανία ως το 1989. Το 2007 προσχώρησαν ορισμένοι αποσχισθέντες σοσιαλλδημοκράτες με επικεφαλής τον Όσκαρ Λαφονταίν και αυτό ήταν που έδωσε την ώθηση στην «Αριστερά»να φθάσει για πρώτη φορά σε διψήφιο ποσοστό των ψήφων. Όμως στις πρόσφατες εκλογές στη Βεστφαλία-Ρηνανία όπου θριάμβευσε η Χανελόρε Κραφτ, οι Πράσινοι και οι Πειρατές η «Αριστερά» καταποντίστηκε: από το 5,6% που είχε λάβει το 2010 έπεσε στο μισό (2,8%) και έχασε τις 11 έδρες που είχε στη Βουλή.

Η ΔΗΜΑΡ, αντιθέτως, αφού δηλώνει ότι ανήκει στον χώρο του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» εντάσσεται στην ίδια πολιτική οικογένεια που ανήκει το ΠαΣοΚ, μολοντούτο από την ίδρυσή της αντιτάχθηκε σε βασικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης Παπανδρέου, πρωτίστως στο μνημόνιο αλλά και στον νόμο για τα πανεπιστήμια. Οποιοδήποτε ευρωπαϊκό σοσιαδημοκρατικό κόμμα θα αδυνατούσε να κατανοήσει τη στάση της, αν λάβουμε υπόψη μας το μέγεθος του διακυβεύματος, το αν θα παραμείνει η όχι η χώρα στην Ευρωζώνη – ίσως και στη ΕΕ, όπως απείλησε η Αυστριακή υπουργός Οικονομικών η οποία μπορεί να είναι δεξιά αλλά συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με του σοσιαλδημοκράτες.

Οι αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν συμμάχους στην Ευρώπη. Σε όλες τις χώρες, το 90%-95% των πολιτών, όπως εκφράζεται με τα κόμματα, μας δίνει άδικο, δεν μας θεωρεί θύματα αλλά βίαιους και μπαταξήδες οι οποίοι αφού σπατάλησαν τα δανεικά τώρα αρνούνται να πληρώσουν. Είμαστε απομονωμένοι, ενάντια στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και στα ευρωπαϊκά κοινά συμφέροντα, όπως ήμασταν και το 1999 όταν κόμματα και πολίτες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) υποστήριξαν τον αντιιμπεριαλιστή Μιλόσεβιτς και τους αδελφούς Σέρβους που έσφαζαν μουσουλμάνους και έκαιγαν τα χωριά τους. Μπορεί πολλοί ευρωπαίοι, πολιτικοί και πολίτες, να θεωρούν, όπως εμείς, ότι φταίει η διεφθαρμένη και ανίκανη πολιτική τάξη για την κατάσταση της χώρας αλλά δεν εξαιρούν την Αριστερά – μάλλον γέλια προκαλεί ο ισχυρισμός του Αλέξη Τσίπρα στην επιστολή προς Μπαρόζο-Γιούνκερ πως είχε «επισημάνει τους κινδύνους»: ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ πλειοδοτούσαν σε ό,τι από οικονομική άποψη οδηγούσε τη χώρα στην καταστροφή. Αρκεί να σκεφθούμε πως φέρθηκαν σε δήμους και συνδικάτα που είχαν την πλειοψηφία ή συμμετείχαν στη διοίκησή τους· στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ας πούμε.

Δυστυχώς, ελάχιστοι Ευρωπαίοι θα στενοχωρηθούν αν φύγουμε από την ευρώ και την ΕΕ και αυτοί δεν θα είναι οι οργισμένοι ή αγανακτισμένοι των διαδηλώσεων: θα είναι όσοι αγαπούν την ελληνική κουλτούρα, την Ελλάδα και τους ανθρώπους της, όσοι αγαπούν την Αρχαία Ελλάδα, τους αρχαίους φιλόσοφους, σοφούς, επιστήμονες. Δεν θα είναι «αγωνιστές», θα είναι διανοούμενοι, νοήμονες και προοδευτικοί άνθρωποι αυτοί που θα στενοχωρηθούν με την κατάντια μας. Όσοι μας υπερασπίζονται αυτή τη στιγμή και λένε στους ηγέτες της Ευρωζώνης και της Ένωσης «χαλαρώστε τα χρονοδιαγράμματα», «δείξτε υπομονή ως τις επόμενες εκλογές» επικαλούνται τους κινδύνους ανόδου των πολιτικών άκρων, πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων, δικτατοριών – ακόμα και πολέμων. Όλοι νοιάζονται για τις καταστροφές που θα υποστεί η χώρα μας, όχι για τις υποτιθέμενες καταστροφές που θα υποστούν οι δικές τους χώρες, όπως υποστηρίζει η ανόητη ρητορική Καμμένου και Τσίπρα.

Ο Αλέκος Αλαβάνος προκάλεσε την οργή των πρώην συντρόφων του όταν υποστήριξε ότι «έξοδος από το μνημόνιο σημαίνει και έξοδο από το ευρώ», όπως ακριβώς υποστηρίζεται και σε αυτό εδώ το κείμενο και παντού, σε όλη την Ευρώπη και την Ελλάδα, με εξαίρεση τα κομματικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ. Όμως, χρησιμοποιώντας την αναγκαία αντιιμπεριαλιστική σάλτσα, επικαλέστηκε το παράδειγμα του Ελευθέριου Βενιζέλου και της Μικρασιατικής Καταστροφής για να δείξει ότι η χώρα δεν μπορεί να πηγαίνει ενάντια στη θέληση όλων, να μη λαμβάνει υπόψη της τα συμφέροντα των άλλων κρατών, τους συσχετισμούς, την έλλειψη συμμαχιών. Γιατί η πολιτική του καταγωγή δεν του επιτρέπει να αναφερθεί στο παράδειγμα του Νίκου Ζαχαριάδη και του Εμφύλιου που είναι το ακριβές προηγούμενο της κατάστασης που ζούμε τώρα: και τότε και τώρα το θέμα αφορά την κομμουνιστογενή Αριστερά (και την Ακροδεξιά, που έχει ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα) και όχι τους φιλελεύθερους ή τη σοσιαλδημοκρατία. Και τότε και τώρα η κομμουνιστογενής Αριστερά χωρίς να είναι πλειοψηφική, υποστηρίζει ότι εκφράζει τον λαό και προχωρά χωρίς συμμάχους σε επικίνδυνη αναμέτρηση.

Η πολιτική πράξη που έκανε την πορεία προς τον Εμφύλιο Πόλεμο μονόδρομο ήταν η αποχή του ΚΚΕ από τις εκλογές του 1946. Το έτος 2012, η άρνηση συμμετοχής σε κυβερνήσεις συνεργασίας είναι αντίστοιχη με τη μη συμμετοχή στις εκλογές του 1946. Δεν ισχυρίζομαι ότι οδηγούμαστε οπωσδήποτε σε εμφύλιο πόλεμο αλλά σε καταστροφή αντίστοιχη με αυτή που προκάλεσε ο εμφύλιος. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει η Άκρα Δεξιά αλλά οι Τσίπρας, Παπαρήγα, Κουβέλης βρίσκονται μπροστά σε διλήμματα αντίστοιχα με αυτά του Ζαχαριάδη. Ας ελπίσουμε ότι τελικά δεν θα τα αντιμετωπίσουν με τον ίδιο τυχοδιωκτικό τρόπο.