Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όλοι ήξεραν –ασχέτως αν το δήλωναν ή όχι- πως κάθε κατεργάρης μετά από αυτές θα πάει στον πάγκο του. Αυτές εδώ οι εκλογές όμως βροντοφωνάζουν πως αν δεν υπάρξει έστω και την τελευταία στιγμή συσπείρωση και ενεργοποίηση των δυνάμεων της λογικής, τότε όλοι οι κατεργάρηδες θα αφήσουν τους πάγκους τους και θα πάνε να μοιρασθούν την εξουσία. Τότε οι κατεργάρηδες του λαϊκισμού, της το λιγότερο αδιαφορίας για το αν η χώρα θα παραμείνει στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσοι ζητούν άρνηση του χρέους και των πληρωμών, όσοι βυσσοδομούν κατά της δανειακής σύμβασης, θα προστρέξουν να διαμοιράσουν το μερίδιο της εξουσίας που τους αναλογεί.
Θα μου πείτε, πως αυτό είναι το τίμημα της δημοκρατίας, επιτρέπει σ’ όσους την περιφρονούν, ακόμη και σ’ όσους την μισούν, να διεκδικήσουν μια θέση στην εξουσία. Η Δημοκρατία έχει πάρα πολλά μειονεκτήματα, έχει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Σε αντίθεση με τις δεξιές και αριστερές δικτατορίες , οι οποίες δεν επιτρέπουν στα ελαττώματά τους να φανούν, η δημοκρατία αφήνει τα μειονεκτήματά της να φαίνονται. Δίνει έτσι τη δυνατότητα σ’ όσους θέλουν, να διακρίνουν το σωστό από το λάθος. Όσο και αν ο κόσμος του χρήματος, του λαϊκισμού, των κολλητών και των μηχανισμών κατορθώνει πολλές φορές να δυσκολεύει τους πολίτες στο να κάνουν αυτή τη διάκριση, πάντα υπάρχει η δυνατότητα στους πολίτες να υπερβούν αυτά τα υπαρκτά εμπόδια και να καταλήξουν σε συγκεκριμένες πολιτικές συμπεριφορές, που δεν θα οδηγούν στην άρνηση της ίδιας της δημοκρατίας.
Σήμερα όμως που ακούμε τον Τσίπρα να δηλώνει πως δεν θα παραδώσει την εντολή, ακόμη και αν δεν έχει τη δεδηλωμένη, τον ίδιο σε αγαστή σύμπνοια με τον Καμμένο να διαχωρίζουν τους Έλληνες σε πατριώτες και ανθέλληνες προδότες, επίσης τους ίδιους να δηλώνουν έτοιμοι να συμμαχήσουν για να διώξουν τους Ραϊχνφούγκεν και τους Παπαδήμιους, την Παπαρήγα να δηλώνει πως δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα και τον Παφίλη να μη αναγνωρίζει το αποτέλεσμα των εκλογών, τον Καρατζαφέρη να μας ζητά να γίνουμε Κλιντ Ιστγουντ ή Τσακ Νόρις και ταυτόχρονα την Χρυσή Αυγή όλο και πιο καθαρά να εκδηλώνει την φασιστική της ιδεολογία, γίνεται πλέον φανερό πως βλέπουμε μπροστά μας να ξεδιπλώνεται ένα σενάριο το οποίο θα το ζήλευε και ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος του Χόλυγουντ.
Δεν κινδυνολογώ. Απλά κοιτάζω στις οθόνες της τηλεόρασης και του διαδικτύου σκηνές από ένα μελλοντικό περιβάλλον που στη θέση του νόμου θα μπει η ισχύς των σιδερογροθιών των χρυσαυγιτών, στη θέση της δημοκρατίας η ακυβερνησία της λεγόμενης «άμεσης δημοκρατίας», στη θέση της κοινωνίας η ζούγκλα των διαφορετικών μαφιών που θα κυβερνούν με «αμεσοδημοκρατικούς» τρόπους την οικονομία και την κοινωνία.
Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε μια δημοσκοπική άνοδο και πολιτική ενίσχυση των ακραίων φωνών και δυνάμεων του πολιτικού φάσματος, που οχυρωμένες πίσω από εύπεπτες, αλλά επιζήμιες, αρνήσεις εντείνουν την όξυνση και το διχασμό. Αυτές οι φωνές βεβαίως αδιαφορούν για τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν θα επέτρεπε το σχηματισμό ενός βιώσιμου κυβερνητικού συνασπισμού. Και όμως ευρισκόμενες σ΄ αυτή την κατάσταση οι δυνάμεις της λογικής, της μετριοπάθειας, του συνταγματικού τόξου αναλώνονται σε μικροκομματικές έριδες και αντιπαραθέσεις, οι οποίες μαρτυρούν πως ακόμη και αυτές δεν έχουν συναίσθηση των ιστορικών στιγμών που διανύουμε.
Είναι μεγάλη ανάγκη η οργή των πολιτών να εκτονωθεί με ειρηνικό τρόπο. Αυτό θα γίνει μόνο αν ηττηθούν καθαρά οι δυνάμεις του μίσους και της επιστροφής στη δραχμή και του κρυφού ή φανερού εθνικισμού. Ταυτόχρονα πρέπει να υπερψηφισθούν καθαρά εκείνες οι δυνάμεις που προεκλογικά δηλώνουν ότι προτίθενται να συμπράξουν στο σχηματισμό μετεκλογικής κυβέρνησης, της οποίας πρώτιστο μέλημα θα είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ και η ενίσχυση της θέσης της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή τη στιγμή αυτή την πρόθεση την ακούμε καθαρά από τη Δημοκρατική Συμμαχία και τη Δράση, με επαμφοτερίζοντα τρόπο από το ΠΑΣΟΚ, με δειλό και με προϋποθέσεις από τη Νέα Δημοκρατία. Δυστυχώς η ΔΗΜΑΡ κινείται σε εντελώς αντίθετο δρόμο, δυσκολεύοντας έτσι μια σειρά κεντροαριστερών, σοσιαλδημοκρατικών και μετριοπαθών δυνάμεων να την ψηφίσουν.
Παράλληλα μέσα σ’ αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς θα πρέπει να υπερψηφισθούν εκείνες οι προσωπικότητες που δεν κρύβονται πίσω από ωραιοποιήσεις και δηλώνουν καθαρά πως η διέξοδος βρίσκεται στην αλλαγή του παραγωγικού μας μοντέλου και στην άρνηση του λαϊκισμού και του κρατισμού.
Αυτό είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουμε και αύριο μέλλον. Αλλά αυτό θα είναι μόνο η αρχή. Γιατί η χώρα χρειάζεται επιτέλους να αποκτήσει το δικό της ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και το δικό της ισχυρό κεντροδεξιό φιλελεύθερο χώρο. Αυτό όμως δεν μπορεί να προκύψει μέσα από τη δημιουργία νέων κομμάτων, αλλά μέσα από τη συνεννόηση, ακόμη και μέσα από «ομοσπονδιακά» σχήματα, των σημερινών δυνάμεων της κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και της κεντροδεξιάς και το ταυτόχρονο άνοιγμα τους σ’ όσους πρεσβεύουν σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες θέσεις, οι οποίοι σήμερα είναι εκτός των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών. Πάντως σήμερα που τα παλιά πολυσυλλεκτικά κόμματα εξαντλούν τις δυνατότητες ύπαρξής τους, γίνεται εμφανές πως οι δυνάμεις του αντιλαϊκισμού δεν μπορούν να εκφράζονται μέσα από σχήματα, στα οποία κυριαρχεί ο λαϊκισμός. Η χώρα χρειάζεται γνήσιες σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες δυνάμεις, οι οποίες σε πρώτη φάση από κοινού θα επιτεθούν στον λαϊκισμό και τον κρατισμό.
Κυρίως όσον αφορά το σοσιαλδημοκρατικό εγχείρημα, που με ενδιαφέρει προσωπικά, αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε κενό πολιτικού και κομματικού χώρου. Αν όμως αυτό ξεκινήσει από τους δυο προαναφερθέντες σχηματισμούς, υπάρχουν στο εσωτερικό αρκετές δυνάμεις και ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν αυτή την προσπάθεια. Παράλληλα σίγουρα υπάρχει και διεθνές ενδιαφέρον. Βεβαίως γι’ αυτήν την εξέλιξη, αν φυσικά την Κυριακή δεν αφήσουμε μόνες τους τις δυνάμεις του μίσους να αλωνίζουν, θα έχουμε πολλά να πούμε μετά τις εκλογές. Αυτός πάντως, νομίζω, είναι ο αναγκαίος δρόμος για να υπάρχει μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό και δημοκρατικό πολιτικό σύστημα.
10°
