«Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν», δήλωνε στις 20 Φεβρουαρίου ο Αλέξης Τσίπρας για τη συνεδρίαση του Eurogroup σε ένα κρεσέντο εθνικοφροσύνης που τείνουν να θεωρούν ξεπερασμένο ακόμα και οι οπαδοί της παραδοσιακής δεξιάς. Το σχόλιο μάλιστα που συνόδευε τη δήλωση του Προέδρου του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε blog που την αναδημοσίευε ήταν «Ένα μεγάλο μπράβο στον κ. Τσίπρα (…) ο κύριος που σχολιάζει την ανάρτηση αρνητικά δε θα πρέπει μόνο να νιώθει τουρκόσπορος.. ΕΙΝΑΙ!» Υπογραφή :«Ελληνίδα».
Νιώθοντας προφανώς την ιδεολογική του συγγένεια με την Αριστερά όπως εκφράζεται από τα ελληνικά κόμματα, μία μέρα αργότερα από τη δήλωση Τσίπρα ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Αλ. Χρυσανθακόπουλος έλεγε στη Βουλή ότι «αυτό που ενέχει κινδύνους για την χώρα δεν είναι η Αριστερά, αλλά ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός». Αισθανόμενος προφανώς ότι η ρητορική της σημερινής Αριστεράς δεν απειλεί το κόμμα του.
Ιδιαιτέρως οι συμμαχίες των κομμάτων σε αυτές τις εκλογές απέδειξαν ότι τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Ο αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Δημαράς συνεργάστηκε με τον δεξιότερα της ΝΔ Πάνο Καμμένο. Ο Δημήτρης Καζάκης του αριστερού ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) συνεργάστηκε με την Δημοκρατική Αναγέννηση του κ. Παπαθεμελή! Ο Πάνος Καμμένος δήλωνε ότι το μόνο κόμμα με το οποίο θα μπορούσε να συνεργαστεί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε συνέντευξη στο tvxs ανέφερε «εάν εμείς, ως Αριστερά, καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δε θα τον πετάξουμε, δε θα του πούμε δεν τις θέλουμε» Μία δήλωση που προκάλεσε τα δυσμενή σχόλια ακόμα και βουλευτών του με δεδομένο ότι ένας εκπρόσωπος κόμματος της Αριστεράς, δηλώνει πρόθυμος να συνεργαστεί με ένα κόμμα της Δεξιάς, το οποίο μάλιστα έχει έντονα μάλιστα εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Την επομένη, σε ομιλία του στην Λαμία, εμμέσως το επανέλαβε αποδίδοντας μάλιστα την κριτική που δέχτηκε στα διαπλεκόμενα!
Συνολικότερα, τον τελευταίο χρόνο η ρητορική και οι πρακτικές των δύο χώρων δε φαίνεται να απείχαν ιδιαίτερα. Όταν εκπρόσωποι αριστερών κομμάτων κάνουν λόγο για «προδότες» και ζητούν «κρεμάλες» πόσο απέχουν από τον ακροδεξιό ψηφοφόρο; Ή μήπως με αυτές τους τις δηλώσεις νομιμοποιούν την ακροδεξιά ρητορική;
«Να σταματήσουμε το ξεπούλημα της χώρας στους δανειστές μας» έγραφε πριν λίγες μέρες σε άρθρο του κ. Χαράλαμπος Αποσκίτης υποψήφιος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες»,
«Ξεπουλάτε την χώρα και εσείς και οι χορηγοί του κόμματός σας» είπε σε συνέντευξη του στον ΑΝΤ1 ο κ. Δημήτρης Καζάκης του ΕΠΑΜ,
«Δεν νομιμοποιείστε να ξεπουλήσετε τη χώρα» δήλωνε τον Δεκέμβριο στην Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας,
«Ξεπουλάτε τη χώρα στους Γερμανούς» έλεγε τον Οκτώβριο στην Βουλή ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης
Οι προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων και των υποψηφίων έδωσαν πλούσιο υλικό για την τρανή απόδειξη αυτής της ιδιόμορφης ιδεολογικής σύγχυσης. Δύσκολα μπορούσε να αντιληφθεί κανείς σε ποιο κόμμα ανήκε το τρέιλερ ή το φυλλάδιο αν διάβαζε απλά και μόνο το σύνθημα, ενώ η σύγχυση των όρων Αριστερά και Δεξιά έχει επεκταθεί στις περισσότερες εκφάνσεις του δημόσιου βίου. Όπως εύστοχα παρατηρούσε πρόσφατα η Αγγελική Σπανού σε άρθρο της στην «Μεταρρύθμιση» ζούμε σε μία χώρα που… «θεωρείται δεξιό το μνημόνιο και αριστερή η ΓΕΝΟΠ»…
