Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση γινόμαστε μάρτυρες μίας αλλοίωσης – δεν θα πω παραποίησης – της αλήθειας. Τις πταίει; Ή μάλλον, ποιος φταίει περισσότερο; Οι πολιτικοί παλαιάς κοπής πόνταραν στην ασθενή μνήμη των ψηφοφόρων και για αυτούς που επέμεναν να θυμούνται επιστρατεύονταν τα γνωστά «ρουσφέτια». Δώρα λησμονής θα τα ονόμαζα.
Ήλπιζα ότι σε αυτές τις εκλογές, εξαιτίας της δύσκολης πολιτικής συγκυρίας, αλλά και υπό τον φόβο αντιδράσεων (δυστυχώς συχνά βίαιων), θα εξέλειπαν αυτά τα φαινόμενα. Οι πολιτικοί που μετείχαν στις κυβερνήσεις των τελευταίων δύο χρόνων, θα επέλεγαν έναν πολιτικό λόγο, με απολογητικό ύφος για να διεκδικήσουν την επανεκλογή τους. Οι δε άλλοι που αντιδρούσαν στην κυβερνητική πολιτική, θα πρότειναν, θα έδιναν λύσεις, θα έδιναν εναλλακτικές!
Αντ’ αυτού όμως, βλέπουμε – πριν καλά, καλά προκηρυχθούν οι εκλογές – ήδη τις πρώτες αναδιπλώσεις. Βλέπουμε την ίδια ρητορική, όπως και προ κρίσης. Σαν να μην μεσολάβησε η ύφεση, οι φόροι, 2 μνημόνια, μία αναδιάρθρωση χρέους.
Στο ΠΑΣΟΚ είναι ήδη σε κλίμα ευφορίας, εξαιτίας της ανάδειξης νέου προέδρου. Ο απερχόμενος πρόεδρος και πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, επιμένει να δηλώνει ότι μας έσωσε και με την ηρεμία του «πετυχημένου» αποσύρεται. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου δεν …ασχολείται με τις κραυγές που του επιρρίπτουν ευθύνες για την διόγκωση του ελλείμματος. Γιατί να ασχοληθεί άλλωστε; Επιβραβεύθηκε με το υπουργείο Περιβάλλοντος, από τον απερχόμενο πρόεδρο…
Ο νέος πρόεδρος Ευ. Βενιζέλος, επιθυμεί να μείνει στις δάφνες του PSI. Γιατί να χρεωθεί λάθη άλλων; Μιλά για ένα νέο ξεκίνημα, με τα ίδια όμως πρόσωπα.
Ο στενότερος σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου σε θέματα οικονομίας, που επινόησαν μαζί το αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν», αποχώρησε και μάλιστα με θόρυβο. Η κ. Λούκα Κατσέλη, αφού αρχικά πίστευε πως θα αποφύγουμε το μνημόνιο, στη συνέχεια το στήριξε για να φτάσει να διαγραφεί, όταν εναντιώθηκε στο δεύτερο μνημόνιο. Σήμερα όμως, αποποιείται και αυτή των ευθυνών της και ζητά την ψήφο των αντιμνημονιακών του ΠΑΣΟΚ. Σε συνεργασία με τον κ. Καστανίδη, τον έτερο πιστό συνεργάτη του κ. Παπανδρέου και εμπνευστή του δημοψηφίσματος, που παραλίγο να τινάξει τα διεθνή χρηματιστήρια στον αέρα. Φυσικά και οι δύο δεν αναφέρονται στις προσωπικές τους πολιτικές επιλογές. Τα χρεώνουν όλα σε αυτούς που παρέμειναν στην παλιά κομματική τους στέγη.
Στην αντίπερα όχθη, η αντιπολιτευτική ρητορική κατά του μνημονίου του κ. Σαμαρά, διαλύθηκε την ημέρα που συμμετείχε στην κυβέρνηση συνεργασίας (και ας μην θέλει να το παραδεχτεί). Και από εκείνη την ημέρα, ήταν τόσες οι παλινωδίες, που μέχρι σήμερα δεν υπάρχει σαφής πολιτικός προσανατολισμός ούτε καν για τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Τελικά, είναι υπέρ του μνημονίου ή όχι; Έχει ευθύνες η Νέα Δημοκρατία, ή για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ; Οι πρόσφατα διαγραμμένοι βουλευτές είναι οι πιο μπερδεμένοι από όλους! Γιατί, για κάποιους είναι εύκολο να αλλάζεις γνώμη κάθε μήνα για την αντιπολιτευτική ρητορική, αλλά θα πρέπει να δίνονται και πειστικές απαντήσεις.
Έτσι, οι «μπερδεμένοι» και διαγραμμένοι βουλευτές, αναζητούν κάλυψη σε ένα νέο κόμμα που στηρίχθηκε μόνο σε λαϊκίστικες κορώνες και πολιτικές ανακρίβειες. Ο κ. Καμμένος διεκδικεί και αυτός την αντιμνημονιακή ψήφο και φυσικά και αυτός χωρίς να προτείνει οποιαδήποτε λύση, πρόταση ή διέξοδο από την κρίση.
Όμως, μία ορθολογική πρόταση για έξοδο από την κρίση, θα έπρεπε να είναι το διακύβευμα αυτών των εκλογών. Όχι με ανεφάρμοστες λύσεις, όπως ας μην πληρώσουμε τίποτα. Αυτό δεν ταιριάζει στον Έλληνα. Ούτε φυσικά η λογική, να γυρίσουμε πίσω στο 2004 και να κάνουμε ό,τι κάναμε τότε και να ελπίζουμε ότι η κρίση θα μας προσπεράσει.
Η επόμενη μέρα των εκλογών θέλει δουλειά και σίγουρα δεν θα αλλάξει δια μαγείας την κατάσταση. Οι πολίτες έχουν πραγματικά προβλήματα που δεν θα λυθούν μόνο με υποσχέσεις. Θυμόμαστε τι έγινε, ξέρουμε γιατί φτάσαμε ως εδώ. Τώρα απαιτείται συνέπεια και υπευθυνότητα.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
