«Ολαρία, ολαλά, με σουραύλια και βιολιά, θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι, θα ’ναι όλη η παλιά μας συντροφιά και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά». Ο Σαββόπουλος μπλέκει με τον Ελρόι, και η Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες δίνει πρώτης τάξης ευκαιρία για να γραφτεί ένα χρονικό διαφθοράς παρόμοιο με το «Κουαρτέτο του Λ.Α.». Γιατί, όπως θα έλεγε και ο Νιόνιος: εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Από το γυάλινο πύργο του, όπου στεγάζονται τα γραφεία των επιχειρήσεών του, στο Βαρδάρη, ο Μάρκος Καραμπέρης κοιτάει τη θέα. Χοντρές που τρέχουν στα ινστιτούτα αδυνατίσματος για να τους φύγουν τα ξίγκια, τζάνκια που τρικλίζουν «σπρώχνοντας» έξω από τα γραφεία του ΟΚΑΝΑ, γεροξεκούτηδες τσοντάκηδες που τραβάνε για το σινέ Λαϊκόν «σήμερα έργα δύο», Κινέζοι κούληδες που ξεφορτώνουν κούτες στην παρακείμενη 2310 China Town. Ο γυάλινος πύργος-μέγαρο της επιχείρησης του Μάρκου Καραμπέρη βρίσκεται κυριολεκτικά στο σημείο μηδέν της Θεσσαλονίκης. Μια ανάσα δίπλα ορθώνεται το δικαστικό μέγαρο, τσιγγάνικες οικογένειες από τον Δενδροπόταμο στήνουν ομηρικούς καυγάδες στα σκαλιά πριν εκδικαστεί η υπόθεσή τους, προσαγωγές, δικηγόροι με καμπαρτίνες τέρμα κουμπωμένες, μιας και φέτος το χειμώνα το κρύο δεν αντέχεται στη Θεσσαλονίκη, κάνουν πηγαδάκια και νευρικά τσιγάρα πριν το πινάκιο σημάνει την ώρα τους για να μπουν και να υπερασπίσουν.
Ο Μάρκος τα κοιτάει όλα αυτά στο διάλειμμα από τη «δουλειά», κάποιους από τους καθημερινούς ήρωες της ζωής του Βαρδάρη μπορεί και να τους συμπονά. Λαϊκό παιδί είναι κατά βάθος, ντερβισάκι, μικρός, πριν γίνει διακεκριμένο μέλος της θεσσαλονικιώτικης κοινωνίας τον γνώρισε αυτό τον κόσμο και από την καλή και από την ανάποδη, όταν πρωτοξεκίνησε να δουλεύει στο μαγαζί του μπαμπά του. Ιστορίες και περίγυρος τότε με «Νεράιδες» τραγουδιάρες, λουλουδούδες από την Καλαμαριά και μπουζουκτσήδες από την Περαία. Και θαμώνες εκεί, όλη η υψηλή κοινωνία της Θεσσαλονίκης, δεκαετία ’70. Του άφησε και χρήμα και φήμη και μαγαζί στημένο ο μπαμπάς του, αλλά τώρα «δουλειά», λέει στον εαυτό του, παλεύοντας να αυτοσυγκεντρωθεί στην μπίζνα τού τώρα κι όχι στις ιστορίες τού χθες.
Ανοίγει τα κιτάπια του, ρίχνει κάνα δυο τηλέφωνα, υπενθυμίζει σε κάποιους ξεχασιάρηδες το ακριβές ποσό και τη μη τήρηση καταβολής του συμφωνηθέντος τιμήματος. Όπου χρειαστεί, ρίχνει και κάνα δυο γαμοσταυρίδια ή απειλεί για κακά ξεμπερδέματα. Και μετά, εργάσιμη μέρα τέλος. Μη μας φάει και η δουλειά, λέει ο Μάρκος, και ξαμολιέται στην πόλη για γούστα. Καφεδάκια ή για ψαράκι στην Κρήνη. Μέχρι πριν συλληφθεί και προφυλακιστεί, κάπως έτσι τη φαντάζομαι την καθημερινότητα του Μάρκου Καραμπέρη, άρχοντα του γυάλινου πύργου στο Βαρδάρη. Κακή ζωή και ντράβαλα συνέβαιναν στους άλλους, όχι σε αυτόν. Ένιωθε αήττητος και αεροστεγής, σίγουρος και βολεμένος. Δεν είχε άδικο.
Όσοι πήγαν στο γάμο του και είδαν τη λιμουζίνα να φτάνει στο Hyatt και από μέσα να βγαίνει ο Μάρκος γαμπρός, έχουν να λένε για όλους τους «δυνατούς» της πόλης που πήγαν να του ευχηθούν «βίον ανθόσπαρτον». Για τον τότε δήμαρχο Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, που έβγαλε και λόγο εξυμνώντας τα 30 χρόνια φιλίας που τον συνδέουν με τον Μάρκο, τον κλαρινιτζή Γιώργο Μάγγα, που το λάλησε το όργανο και, όταν το γλέντι άναψε, τα πνευμόνια του έφτυναν τις νότες και τις έκαναν να ακούγονται από αεροδρόμιο μέχρι Πανόραμα. Λίγο πιο μετά, στο βίντεο που απέμεινε από το γάμο, άκουσαν τον Καλογιάννη να του αφιερώνει «εμείς γι’ αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει».
Πίσω πάλι στο γυάλινο κτίριο στο Βαρδάρη. Λίγες μέρες πριν γίνει η έφοδος, το ’χε το κακό προαίσθημα ο Μάρκος, είχε πάρει κάτι και το αυτί του, πως δηλαδή γίνεται έρευνα εις βάρος του, παρακολουθούσαν τους λογαριασμούς του, «να προσέχεις» του είπε ένα κόζι από το ΣΔΟΕ που είχε πιασμένο. Ο «παρελασάκιας», πάλι, ο δημοσιογράφος της ΕΤ3, καλή πλάτη επίσης, του εγγυήθηκε πως η επιστολή που άφησε λίγο πριν πηδήξει από το μπαλκόνι ο Λεωνίδας του «7 Θάλασσες» δεν τον ανέφερε, δεν τον έδειχνε, πίπες. Να μην ανησυχεί.
Ύστερα μπούκαραν οι μπάτσοι, τον τσουβάλιασαν και το προαίσθημα του Μάρκου βγήκε αληθινό. Μαζί του τσουβαλιάστηκαν και άλλοι 52, στο Μέγαρο της Γενικής Ασφάλειας τους στοίβαξαν στο αμφιθέατρο μέχρι να γίνει η διαλογή και να αρχίσουν οι προσαγωγές ενώπιον του εισαγγελέα. Και κάπως έτσι, μία βδομάδα μετά, όλη η Ελλάδα μαθαίνει για τη μαφία με τα άσπρα κολάρα. Για δικηγόρους και παιδιά της νύχτας, μπράβους και μεγαλοτραπεζικούς, τρελογκόμενες τηλεφωνήτριες-εκβιάστριες, επίορκους αστυνομικούς, γιατρούς-ονόματα στην πιάτσα και πρώην παιχταράδες που είπαν να παίξουν κι άλλου είδους μπάλα, εκτός από το τόπι. Και έστειλαν κόσμο στον τάφο, έβγαζαν βρόμικο χρήμα με τη σέσουλα και πίστευαν πως το κακό συμβαίνει σε άλλους, όταν δεν δίνουν τη δόση ή δεν ξεχρεώνουν με τον τόκο στο νούμερο που είπαν. Για Σαλονικιό Σάιλοκ τον κατηγορούν τον Μάρκο, όπως διδάσκονταν τον Σέξπιρ οι φοιτητές της αγγλικής φιλολογίας στο κτίριο του ΑΠΘ, που απέξω γράφει «Μούσαις Χάρισι Θύε».
The facts, Watson, the facts
…Όπως θα έλεγε και ο Σέρλοκ Χολμς για τη «μαφία» της Θεσσαλονίκης και τα «καλά» παιδιά της, που ήδη κάποια μπήκαν στην μπουζού. Παρεμπιπτόντως, τις νέες περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς μπορείτε να τις απολαύσετε μικροί και μεγάλοι σε μία από τις αίθουσες του πολυσινεμά του εμπορικού κέντρου «Πλατεία», μεγάλο κομμάτι του οποίου ανήκει στον Μάρκο. Ό,τι είναι για τη Νέα Υόρκη η 5η Λεωφόρος, είναι για τη Θεσσαλονίκη η Τσιμισκή.
Το «Πλατεία» είναι τρελό φιλέτο του real estate, κοφτήριο σκέτο: καφέ-μπαρ, σινιέ ρουχάδικα, φάτσα κάρτα ο «Καρούζος» και το «Gap», αμερικάνικο προξενείο, κυλιόμενες σκάλες, όλη η πόλη, όταν κατεβαίνει στο κέντρο, από δω περνάει, κοιτάει, σταματάει, προχωράει ή κάθεται για ένα εσπρεσάκι στα γρήγορα. Στη νόμιμη δουλειά του Μάρκου, μιας και είπαμε, με real estate ασχολείται κατά βάση, είναι και η ενοικίαση κάποιων χώρων για στέγαση υπηρεσιών του ελληνικού δημοσίου. Τσεκάροντας στο πρόγραμμα Διαύγεια, η Δ΄ ΔΟΥ και το Διαπεριφερειακό Ελεγκτικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Υπουργείου Οικονομικών τού τα στάζουν χοντρά. Νόμιμα. Με συμβόλαιο. Όπως στις ταινίες του.
Σκορτσέζε.
Το βρόμικο χρήμα εμβαπτίζεται νόμιμη επένδυση. Και το μπαγιόκο, το φραγκέτο, τα παπέλια, όπως λένε στο βορρά, αυγατίζει καθαρό και ξάστερο. Τίμια πράγματα. Πεντακαθαρίδης.
Θεσσαλονίκη, εμπιστευτικό
Ενάμιση χρόνο πριν, στις δημοτικές εκλογές, και μην κοιτάς τώρα που είπε «ουδέν σχόλιο», ο Κυριάκος Βελόπουλος προλόγισε την κάθοδο του Μάρκου με το συνδυασμό του ως κάτι μεγαλειώδες, αφού ο Μάρκος είναι άνθρωπος της δουλειάς, αυτοδημιούργητος, έτοιμος να προσφέρει στην αυτοδιοίκηση. Ο Μάρκος, υποψήφιος με το ΛΑΟΣ για αντιπεριφερειάρχης Ημαθίας. Ο επιχειρησιακός διευθυντής ειδικών υποθέσεων του ΣΔΟΕ Χρήστος Παπαχατζής, το «δόντι», ο συνεργάτης, ο συγκατηγορούμενος, τα πήγε εξίσου καλά: συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ, που πρόσφερε «διακριτική στήριξη» στον Ευάγγελο Βενιζέλο, όπως έγραψαν και οι εφημερίδες. Μπορεί και να μην τα διάβασαν οι ίδιοι όλα αυτά, και να τους τα είπαν οι δικηγόροι τους, έτσι άρον άρον όπως προσπαθούσαν να ετοιμάσουν υπερασπιστική γραμμή.
Εκεί, στο Μέγαρο Γενικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, που η τόση κοσμοσυρροή θύμιζε τις μεγάλες μέρες της «Νεράιδας». Παλιά, τέτοιον καιρό δεν προλάβαινε να κόβει πίτες και να φιλοξενεί χορούς φορέων και σωματείων, πολιτευτών και συλλόγων, μια βραδιά λένε πως ανέβηκε στην πίστα του Μάρκου μέχρι και ο Ψωμιάδης, που σάρωσε λουλούδι και χειροκρότημα, όταν ερμήνευσε το «κι αν χιονίζει, και αν βρέχει, το αγριολούλουδο αντέχει» του Στελάρα. Δεν ήταν νομάρχης τότε ο Παναγής, δεν είχε υποχρεώσεις πέρα από το να πιάνει το μικρόφωνο και να χτίζει λαϊκό προφίλ στους χορούς της ΝΔ. Έτσι χτίζονται οι καριέρες σε αυτή την πόλη.
Χωρίς αποζημίωση
Μικρό χωριό η Θεσσαλονίκη, τα νέα ταξίδεψαν dt, πολλοί έκαναν όπως και στις άλλες επαρχίες όταν πιάνουν παιδεραστές και δηλώνει «σοκαρισμένη η μικρή κοινωνία, αφού κανένας από τους περίοικους δεν πίστευε ότι ο φιλήσυχος και υπεράνω πάσης υποψίας αυτός άνθρωπος τέλεσε τέτοιο απαίσιο και ειδεχθές έγκλημα». Έτσι κι εδώ, με τις ειδήσεις να παίζουν πρώτο το θέμα της συμμορίας Καραμπέρη, πολλοί έδειξαν να εκπλήσσονται. Περισσότεροι όμως ήταν αυτοί που είπαν «καιρός ήταν». Πολλοί ήξεραν, πολλοί υποψιάζονταν, πολλοί αναπαρήγαγαν διαδόσεις ή αστικούς θρύλους που άκουγαν. Αλλά δεν υπήρχαν αποδείξεις, μέχρι που… Γιατί μετά τον ΠΑΟΚ και τον Άρη, την κατάντια του Παπαγεωργόπουλου και του Ψωμιάδη, που από προύχοντες κατέληξαν σχεδόν παραγιοί, αγαπημένο θέμα συζήτησης είναι οι ιστορίες για τοκογλύφους, πιστόλια, εκβιασμούς και μαφία που λυμαίνεται την οικονομική ζωή της φραπεδούπολης, της μπουζούκ Σαράι, της πρωτεύουσας της χαράς και του κεφιού.
Ανεξαρτήτως αν τα σαλονικάι goodfellas διάβασαν την τριλογία του Ελρόι για το βρόμικο Λος Άντζελες, ο Μάρκος και τα άλλα παλικάρια άγγιξαν με τον τρόπο τους μια ζωή χολιγουντιανών διαστάσεων. Μπράβοι, πιστόλια, εκβιασμοί, τοκογλυφίες, αλλά και διαπλοκή με την πολιτική, το τραπεζικό κύκλωμα και τα μίντια, τη θρησκεία και την πατρίδα, όπως καταδεικνύει και η εμπλοκή του «παρελασάκια», σύμβουλου του γενικού διευθυντή της ΕΤ3 και κάποτε έως και διευθυντή ειδήσεων του καναλιού. Όπως και στη μυθιστορία του Ελρόι, έτσι κι εδώ, το έγκλημα τέμνει όλες τις κοινωνικές τάξεις, στρατολογεί ανθρώπους του αφρού, επιτυχημένους επαγγελματίες στον τομέα τους, ονόματα με κύρος δηλαδή, κοτσάροντας δίπλα τους και τον απαραίτητο μπουχό από πιστολάδες, σφίχτες και εκβιαστές φτωχόπαιδα, που μεγάλωσαν βλέποντας στο βίντεο το «Scarface» με τον Πατσίνο να γίνεται σε μια νύχτα βασιλιάς της πόλης. Γιατί επομένως να μην παίξουν την τύχη τους και αυτά, αφού η Θεσσαλονίκη μόνο τέτοιες ευκαιρίες δίνει χρόνια τώρα για καριέρα, αν, φυσικά, μείνεις στην απέξω και δεν σε βολέψει κανένας δήμαρχος ή κανένας νομάρχης σε κάποιο πόστο.
Άλλο, όμως, Κούβα, άλλο Κορδελιό. Άλλο Φλόριντα κι άλλο Νικόπολη ή Νέα Ευκαρπία. Και άντε τα φτωχόπαιδα της Σαλονίκης, τόσο μυαλό έχουν και παίζουν τον Πατσίνο στον «Σημαδεμένο». Οι άλλοι όμως; Οι σπουδαγμένοι; Αν και για τον «παρελασάκια» χρόνια τώρα συνάδελφοί του έλεγαν πως, αν έκανε καριέρα στην ΕΤ3 με τις κυβερνήσεις τις γαλάζιες και τις πράσινες να αλλάζουν, αλλά αυτός να μένει, όπως θα γελούσε και ο Ρασούλης, δεν το χρωστούσε στις σπουδές, γιατί δεν είχε, αλλά σε εκκλησιαστικούς κύκλους, καθότι ο φιλαράκος τύχαινε μέγας χριστιανός, και «Γιώργο το παπαδοπαίδι» τον αποκαλούσαν. Παρότι ο Θεός αυτή τη φορά δεν ήταν με το μέρος του. Ο Θεός, όπως θα συμπλήρωνε και ο ντόπιος συγγραφέας αστυνομικών Πέτρος Μαρτινίδης, δείχνει περισσότερο πλέον να φυλάει τους άθεους.
Ρόδες τρίζουνε, σίδερα γυαλίζουνε
…«Στις μπότες πέταλα, Αμέρικα μέταλλα, νέον γράμματα, λέιζερ οράματα, σούπερ γκόμενες στο βούρκο κυλιόμενες, όλα γυρίζουν σαν τρελά, ρόδες που πάν’ στο πουθενά». Παλιό σουξέ από τα Ξύλινα Σπαθιά, για να έχει και περισσότερο σάουντρακ η ιστορία. Ο «παρελασάκιας», οι «αγορίνες», ο «αδελφούλης», τα «σε λέω»-«με λέει», το α λα Βαρδάρης δηλαδή λεξιλόγιο που αντικαθιστά τα «dude», «bro» και λοιπές αμερικανιές τύπου «yo, what’s up my nigga», προσφέρουν πρώτης τάξης υλικό, παρέα με τις 3.500 απομαγνητοφωνημένες τηλεφωνικές συνομιλίες και την τεράστια επιχείρηση όπου συμμετείχαν 250 αστυνομικοί και 11 εισαγγελείς, για ένα από τα πιο επιτυχημένα μυθιστορήματα των καιρών. Πώς μεταφράζουμε το «κουμπάρος» στα αγγλικά; «Best man», φυσικά.
Γιατί σε κουμπαριές, όπως και στις ταινίες του Σκορτσέζε, δείχνει να επένδυε ο Μάρκος. Κουμπάρος ήταν με τον Πάπιστα της υπόθεσης Βατοπεδίου, κάτοχο της περίφημης real estate εταιρείας Ανθεμιάς που πήρε για εκμετάλλευση 64 από τα 74 οικόπεδα που ανταλλάχθηκαν μεταξύ μονής και ελληνικού κράτους. Όπως και με τους κουμπάρους του Ψωμιάδη στην υπόθεση ΜΕΒΓΑΛ, πολύ το αγαπάει το κουμπαριλίκι η Θεσσαλονίκη. Πάνω του επενδύει, ποιες νέες καινοτομίες και μαλακίες. Ανάπτυξη και προκοπή δεν θα δεις, άμα δεν κάνεις δυο-τρία κουμπαράκια από τους χώρους που πρέπει. Τυφλός είσαι; Απέναντι από την Καμάρα, μέχρι και μαγέρικο υπάρχει με αυτό το όνομα. «Τα Κουμπαράκια», γι’ αυτό σε γράφω.
Εταιρείες real estate, μπίζνες με το δημόσιο, υψηλόβαθμα τραπεζικά φιλαράκια – όσοι έχετε δει Σκορτσέζε φαντάζεστε και τα απαραίτητα για την πλοκή της ταινίας τραπεζώματα. Να υποθέσω όμως με γύρο και σουβλάκι, αφού εδώ δεν είναι Νάπολη, να τρώνε πίτσες και πάστα πομοντόρο οι κολλητοί, αλλά Θεσσαλονίκη του... «απ’ όλα». Είναι μερακλής ο Θερμαϊκός και η θέα του, και είναι γλυκιά η ζωή μετά τα ούζα, ειδικά όταν, είπαμε, νιώθεις άτρωτος, τα έχεις όλα ρυθμισμένα όπως πρέπει: γνωριμίες, επαφές, πλάτες, κύκλωμα, ταμειακές που δουλεύουν ρολόι.
Τέσσερις μέρες πριν συλληφθεί, λένε πως ο Μάρκος πήγε Ζυρίχη. Για να ελέγξει τους λογαριασμούς με τα μύρια; Για το προαίσθημα που λέγαμε, ώστε να εξασφαλίσει την οικογένεια; Ή για να αγοράσει κάνα χρυσό ρολόι; Την αγαπούσε τη γλυκιά ζωή και τις μπράντες ο Μάρκος. Στο σπίτι του στον οικισμό Λήδα-Μαρία, στη Θέρμη, ήταν παρκαρισμένη και μια Lamborghini. Τι να την κάνεις σε αυτούς τους σκατόδρομους της Θεσσαλονίκης τη Lamborghini; θα αναρωτηθείς. Έτσι είναι όμως με τα λαϊκά παιδιά, όταν ξεφύγουν ή αγγίξουν ζωή μυθιστορηματικών διαστάσεων. Παραμυθιάζονται και παραμυθιάζουν. Και άμα λάχει, το πουλάνε το μπαλαμούτι όπως πρέπει, ειδικά ξέροντας πως οι γραμμές παρακολουθούνται. Ότι δηλαδή ο Λεωνίδας ήταν «αδελφός τους» και ότι δεν θα πάνε στην κηδεία, γιατί δεν αντέχουν να τον δούνε στην κάσα. Και πως όσες φορές του δάνεισαν, δεκάρα παραπάνω δεν του ζήτησαν να τους αποδώσει τοκογλυφικά. Μπεσαλίδικα πράγματα. Φιλάει και σταυρό.
Γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της
…«Είναι παράξενη αυτή η πόλη». Έτσι δεν το τραγούδησε ο Αγγελάκας; Γιατί εδώ, όλες οι ιστορίες που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια μπλέκονται και τίποτα δεν τελειώνει, όλα επιστρέφουν και αναψηλαφούνται από την αρχή, μέχρι να ξανακαταλήξουν σε κάποιο αρχείο. The facts, Watson, the facts. Ή, καλύτερα, το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στα «Νέα» της Παρασκευής 20 Ιανουαρίου, τη μέρα δηλαδή που σε παράθυρο στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη στον ΑΝΤ1 ο έκπτωτος περιφερειάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης, πρώτος διδάξας και μέγας συναισθηματικός επενδυτής του θεσμού της κουμπαριάς, ούρλιαζε πως καλά θα κάνουν τα αθηναϊκά μίντια να ασχολούνται με τις βρομιές της Αθήνας, που είναι μεγαλύτερες από της Θεσσαλονίκης. Η Φωτεινή Στεφανοπούλου γράφει: «Μετά τις προχθεσινές συλλήψεις, οι αρχές ερευνούν πλέον από την αρχή τυχόν σύνδεση και της αυτοκτονίας του 45χρονου εμπόρου υφασμάτων Ευρυβιάδη Φιλιππίδη, πρώην σύζυγο της συζύγου του εν αργία περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Παναγιώτη Ψωμιάδη. Ο Φιλιππίδης βρέθηκε απαγχονισμένος στο εξοχικό του στο Λιτόχωρο Πιερίας και, σύμφωνα με τις πληροφορίες, είχε υπογράψει ως εγγυητής σε δάνειο το οποίο φέρεται να είχε πάρει από τον Καραμπέρη ο Παναγιώτης Σαξώνης, ο βασικός πρωταγωνιστής στο σκάνδαλο της υπεξαίρεσης στον Δήμο Θεσσαλονίκης και επίσης ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων».
Εν είδει refresh μνήμης, θυμήσου πως το σκάνδαλο Σαξώνη είχε 51,4 εκατομμύρια λεία από τα ταμεία του Δήμου Θεσσαλονίκης και στοίχισε ακριβά στον πρώην δήμαρχο Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, ο οποίος αντιμετωπίζει πλέον και κίνδυνο προφυλάκισης μετά από πρόταση του αντιεισαγγελέα εφετών.
Εδώ είναι που ο Τζέιμς Ελρόι πιθανόν θα εξεδήλωνε ενδιαφέρον και θα πρότεινε του ατζέντη του το επόμενο μυθιστόρημά του να αφορά τη Θεσσαλονίκη, μην τυχόν και του την πάρει τη δουλειά αυτός ο ατάλαντος της ATHENS VOICE που τον κοπιάρει. Ειδικά το φετινό βαρύ χειμώνα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και των κλειστών μαγαζιών, η πόλη προσφέρει σκοτεινό και ανταριασμένο σκηνικό, οι νύχτες είναι βαριές και παγωμένες, οι δρόμοι επικίνδυνοι. Όπως και τα μπαλκόνια, μιας και από ένα τέτοιο βούτηξε στο κενό ο επιχειρηματίας του κέντρου «7 Θάλασσες» Λεωνίδας Μαργιόλης, θύμα καταά πώς μαρτυρά η όλη ιστορία της συμμορίας Καραμπέρη, αλλά και «θύτης», αφού από το ιδιόχειρο σημείωμά του ξεκίνησαν όλα.
Φόβος και παράνοια στο Λας... Βαρδάρης
Σε αυτή την υπόθεση των τεσσάρων συμμοριών, που έβγαζαν χρήμα με τη σέσουλα κι έκαναν όλη τη Θεσσαλονίκη κουλουβάχατο, μπλέκονται όλοι με όλους και, αν την ψηλαφίσει κάποιος μεθοδικά και σωστά, μπορεί να βρει αλήθειες κρυμμένες πίσω από τα μιντιακά κλισέ της διασκεδαστούπολης, των πατριωτών, των παικταράδων, των ξανθών καλλονών και των «επιχειρηματιών του μήνα». Και είναι σίγουρο, εξαιτίας αυτής της ιστορίας, πως από δω και στο εξής, κάθε φορά που στα περιοδικά ή τις τηλεοράσεις θα παίζουν φαιδρά πλάνα με χορούς, τσιφτετέλια, λουκούλλεια γούστα και καρντάσικες λεζάντες κλισέ «στο βορρά περνάμε τέλεια», «κορίτσια-θεές, αθληταράδες-παιδαράδες και επιχειρηματίες της χρονιάς», θα κρατάς μικρό καλάθι. Αυτή η ιστορία με τον Μάρκο και τα goodfellas του βγάζει φόρα παρτίδα το άγριο πρόσωπο του κόσμου της θεσσαλονικιώτικης νυχτερινής επιχειρηματικότητας. Μεγάλο κομμάτι της είναι σαν πόλεμος χωρίς νόμους, ένα μαύρο χρήμα που διακινείται αδίσταχτα με θύματα και θύτες, κατεστραμμένες ανθρώπινες ζωές.
Αυτά δεν μπορούσαν έως τώρα να τα συλλάβουν ούτε τα φλας των φωτογράφων ούτε οι κάμερες των συνεργείων. Η πόλη του Βέρτη και του Κανάκη, του Βιερίνια και της Χαλκιδικής, των γούστων και του χαβαλέ, του Ζαγοράκη και του τσουρεκιού Τερκενλής, είναι ένα πρώτο, αθώο και στα όρια του χαζοχαρούμενου επίπεδο αφήγησης. Αυτά είναι ιστορίες για Αθηναίους, που κάθε φορά που ανηφορίζουν νομίζουν ότι έρχονται στον Παράδεισο, ή για επαρχιωτόπουλα που καταφθάνουν για το πανεπιστήμιο και το μόνο που τους νοιάζει, εκτός από το πτυχίο, είναι να ζήσουν πέντε χρόνια τρελής ντόλτσε βίτα.
Στο μεταξύ, οργιάζουν οι αστικοί θρύλοι: για το ποιος έφαγε το Hummer του μακαρίτη του Λεωνίδα, για το ότι τα λεφτά ίσως δεν είναι στην Ελβετία, αλλά «χτισμένα», «φυτεμένα», κάπου στα ανατολικά, ίντριγκα, παρασκήνιο, φήμες, δολοπλοκίες. Μάλλον έχει πολλή δουλειά ακόμα ο σούπερ κοριός και, αν τελειώνοντας αυτές οι γραμμές κάποιος πει… to be continued, πολλά δείχνουν ότι ίσως και να μην πέσει έξω. Μακεδονία ξακουστή…
10°
