Δύσκολες οι ώρες και βαρύς ο απολογισμός. Ας πιάσουμε, όμως, το νήμα από τότε που ξεκινούν οι δικές μου μνήμες. Μετεμφυλιακή Ελλάδα, φτώχεια, διχόνοια, μετανάστευση…
Αλλά και αγωνιστικότητα, ελπίδα, δουλειά. Στη συνέχεια Βασιλεία, Δημοκρατία, Δημοψήφισμα, Δικτατορία, Κατοχή της Κύπρου, Πολυτεχνείο, ένταξη στην ΕΟΚ, ONE, πάρτι στα χρηματιστήρια και όλα αυτά τα χρόνια οι ίδιες τρεις οικογένειες να κυβερνούν τον τόπο. Οι ίδιες κλίκες να μας γεμίζουν ψευδαισθήσεις και να μας παραπληροφορούν. Δήθεν πακέτα Ντελόρ, δήθεν παροχές, δήθεν συμφέροντα δάνεια, και μέρα με τη μέρα πέφτουμε σαν ηλίθιοι στην παγίδα. Βολευόμαστε, πιστεύουμε ότι ανήκουμε στη Δύση, εγκαταλείπουμε την ύπαιθρο και ασκούμε την τέχνη που γνωρίζουμε καλύτερα από όλους τους λαούς: τη μίμηση. Θέλουμε να γίνουμε και να φαινόμαστε Ευρωπαίοι. Δεν μπορώ να ξεχάσω, αρχές της δεκαετίας του ’90, τότε που τα περισσότερα αυτοκίνητα στην Αθήνα κυκλοφορούσαν με σχάρα για τα σκι γιατί αυτό είχε γίνει το εθνικό μας σπορ, είχε γεμίσει η Ελλάδα χιονοδρομικά και ενοικιαζόμενα. Παντού άνοιγαν μαγαζιά με κάθε λογής εμπορεύματα εισαγόμενα, κάθε γωνία και ένα μπαρ ή εστιατόριο με γεύσεις ευρωπαϊκών χωρών, χάθηκαν πια τα ταβερνάκια, τα καφενεία και ό,τι θυμίζει την Ελλάδα που ξέραμε. Πουθενά πια ελληνικές πινακίδες, όλα στη διεθνή αγγλική γλώσσα, χάνεται μέρα με τη μέρα η γλώσσα μας, σταματάει κάθε μορφή παραγωγής, ακόμα και το λάδι μας το εξάγουμε στην Ιταλία για να το ξαναγοράσουμε με ιταλική ετικέτα.
Και φτάνοντας στο σήμερα, είμαστε εμείς η «υπερήφανη γενιά του Πολυτεχνείου». Η γενιά που ντρέπεται να αντικρίσει τα παιδιά της στα μάτια. Να μην ξέρει τι και πώς να τους το πει, πώς να τα προστατεύσει, προς τα πού να τα οδηγήσει… Πάλι στη μετανάστευση, άραγε;
Συμβάλαμε όλοι στο ξεχαρβάλωμα της χώρας μας γιατί, με πράξεις ή παραλείψεις, ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε στο ψέμα, στον άκρατο καταναλωτισμό, στη διεκδίκηση κάθε ανικανοποίητης απόλαυσης. Ξεχάσαμε τις ανθρώπινες σχέσεις, διαλύσαμε τις παρέες, εγκλωβιστήκαμε στο μικρόκοσμό μας και στην τηλεόραση του τίποτα.
Μας φταίνε μόνο οι άλλοι, μα εμείς τους εκλέξαμε κατ’ επανάληψη, εμείς ζητάγαμε κάθε μορφής ρουσφέτια και αργομισθίες, εμείς νομίζαμε ότι είμαστε σαΐνια και κάθε φορά θα τη σκαπουλάρουμε και θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσα στα πολλά.
Και σήμερα, στο απόλυτο αδιέξοδο, με πτωχευμένη τη χώρα, πάλι ο καθένας την πάρτη του κοιτάζει, με πρωταγωνιστές τους πολιτικούς μας που, αφού υπέγραψαν για το ξεπούλημα της χώρας, διαπραγματεύτηκαν με υποτέλεια, δήλωσαν «ΛΕΦΤΑ ΕΧΟΥΜΕ», καιροφυλακτούν τώρα μήπως χαλάσουν το προφίλ τους και χάσουν τους ψηφοφόρους τους στην επόμενη εκλογική μάχη, λες και τους χάρισε κάποιος την αιωνιότητα.
Νιώθω βαθιά λύπη και θυμό με εμένα, που έμεινα αμέτοχος, και με τους γύρω μου, που λούφαξαν επίσης. Ίσως η λύση να βρίσκεται στην απόλυτη καταστροφή, στη φτώχεια. Ίσως έτσι να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε, ίσως έτσι κάποτε να υπάρξει ξανά η χώρα μας, να αξιοποιήσει με μέτρο από την αρχή τον πλούτο της, και τότε οι σπουδαίοι εταίροι-κατακτητές να υπολογίσουν διαφορετικά την Ελλάδα, να σεβαστούν το λαό της και την ιστορία του, να εκτιμήσουν τη θέση και τον πλούτο της. Μόνο που τη νύφη θα πληρώσουν οι γενιές οι νεότερες που δεν έχουν καμιά ευθύνη, αυτό με πονάει αφάνταστα.
13°
