Λίγες μέρες μετά τη σύγκρουση μαύρων λοστοφόρων και κόκκινων καδρονοφόρων είχαμε νέα πρωτόγνωρα γεγονότα στον ανεξέλεγκτο κατήφορο της βίας. Αν συνεχίσουμε έτσι, φοβάμαι ότι δεν θα αργήσουμε να οδηγηθούμε σε καταστάσεις που θα θυμίζουν Γερμανία του 1929-33 ή και απλώς ζούγκλα. Στη Θεσσαλονίκη, με τη λεκτική –και όχι μόνο– βία να κατευθύνεται κατά των εκπροσώπων της συντεταγμένης πολιτείας αδιακρίτως, ματαιώθηκε η παρέλαση (δεν είμαι υπέρ των παρελάσεων, αλλά αυτό είναι εντελώς άλλο ζήτημα).
Θα πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά το γεγονός ότι από ορισμένους, ως απάντηση στα πράγματι οξυμμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αρκετές κοινωνικές ομάδες, προτείνεται μια δίχως όρια και δίχως αναστολές βία. Πρόκειται για βία τυφλή, για βία που ανατροφοδοτείται συνεχώς, για βία άλλοτε πολιτικά αφελή και άλλοτε κομματικά υστερόβουλη. Για βία αδιέξοδη, σε τελική ανάλυση, αν βέβαια θέλει κανείς να παραμείνει στο πεδίο των πολιτικών πρωτοβουλιών για έξοδο απ’ την κρίση και να μη μεταπηδήσει στο ολισθηρό έδαφος της εμπρηστικής ρητορικής («θα χυθεί αίμα»), της πρωτογενούς εκτόνωσης, της «αξιοποίησης» ακόμα και των πιο σκοτεινών ορμέμφυτων του ανθρώπου.
Πρόκειται για παιχνίδι με τη φωτιά, στο οποίο πρωταγωνιστούν ακραία στοιχεία που δεν δίνουν δεκάρα για δημοκρατικές κατακτήσεις (ναι, κατακτήσεις) όπως είναι οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί, η συνταγματική τάξη, το κράτος δικαίου. Υπάρχουν δυνάμεις που θεωρούν ότι όλα αυτά μπορούν ανέξοδα, και κυρίως επ’ ωφελεία τους, να αντικατασταθούν από πρακτικές όπως οι «μπούκες» και οι καταλήψεις στα υπουργεία και άλλα δημόσια κτίρια, το «χτίσιμο» καθηγητών γιατί τυχαίνει να έχουν διαφορετική άποψη, οι μούντζες και οι γροθιές, οι ντομάτες και τα αβγά.
Ας μη μας ξεγελάει ή μας παρηγορεί το γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις το ΚΚΕ αντέδρασε, ας μη σπεύδουν ορισμένοι να του αποδώσουν εύσημα προστάτη των θεσμών και της έννομης τάξης. Δεν είναι κατά της βίας γενικώς το ΚΚΕ, ούτε είναι λιγότερο «βίαιο» απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των οποίων τα στελέχη άλλωστε στο ΚΚΕ έμαθαν «πολιτικά γράμματα». Για ανυπακοή στους νόμους του κράτους κάνει συστηματικά έκκληση το ΚΚΕ, αφού βέβαια πρώτα έχει εισπράξει την παχυλότατη αποζημίωσή του από τον προϋπολογισμό του «αστικού» κράτους. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα όταν ασχολήθηκα με την πολιτική, πριν από περίπου σαράντα χρόνια, είναι ότι «οι κομμουνιστές δεν αγαπούν παρά μόνο ό,τι ελέγχουν». Επανειλημμένα έχουν ασκήσει βία μέλη του ΚΚΕ, όπου έχουν το πάνω χέρι, όπου ελέγχουν την κατάσταση: στις προβλήτες του Πειραιά, στις εισόδους των υπουργείων, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων. Άλλωστε, όπως έγραψε και ο Σήφης Πολυμίλης στο «Βήμα», στις 23/10, «κάθε κομμάτι των αντισυστημικών διεκδικεί για τον εαυτό του το ρόλο του αυθεντικού εκφραστή του αντισυστημικού… συστήματος […], αφού κάθε πλευρά θέλει να επιβάλει στους άλλους τη δική της τάξη, τη δική της αντιεξουσιαστική… εξουσία».
Τα αίτια αυτής της άκριτης και άκρατης προσφυγής στη βία δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να αναζητηθούν αποκλειστικά και μόνο στη αδιαμφισβήτητη οργή και αγανάκτηση που υπάρχει σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια η πολιτική της παραδοσιακής αριστεράς, σε όλες τις εκφάνσεις της και τις παραλλαγές της, εξαντλείται στη διαμαρτυρία και στην καταγγελία, αλλά και στην επένδυση στο χάος, απ’ το οποίο θα αναδυθεί «ο μεγάλος, λαμπρός κόκκινος ήλιος του σοσιαλισμού». Και βέβαια, η εμπρηστική δημαγωγία και ο πολιτικός τσαμπουκάς ανθούν κατ’ εξοχήν εκεί όπου δεν υπάρχει πραγματική πρόταση προς την κοινωνία. Αυτοί που μιλάνε με γιαούρτια και με γιούχες είναι σχεδόν πάντα αυτοί που δεν έχουν τίποτε ουσιαστικό να πουν και να προτείνουν. Εκτός και αν θεωρήσουμε πρόταση το να προσλαμβάνονται εκατό χιλιάδες άτομα κάθε χρόνο στο δημόσιο ώστε να «καταπολεμηθεί» η ανεργία (Τσίπρας), το να επανέλθουμε στη δραχμή, το να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους διεθνείς οργανισμούς, το να πούμε στους δανειστές μας «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω».
18°
