Είχαμε μόλις τελειώσει το τάβλι όχι όμως και τις μπίρες, όταν έκανε την εξής δήλωση: «Σε ένα χρόνο θα έχει αλλάξει η κατάσταση». «Δηλαδή; Θα κερδίζεις στο τάβλι;». «Όχι ρε, θα έχει αντιστραφεί αυτό το κλίμα της μιζέριας λόγω της κρίσης».«Δε θα χρεοκοπήσουμε;». «Λες; Και θα έμπαιναν οι Γερμανοί κι άλλο μέσα στον ΟΤΕ και στα αεροδρόμια;».
Παρήγγειλε μία μπίρα ακόμα, φύσηξε τον καπνό του τσιγάρου του ψηλά, σα να συλλογίζεται κάτι εξαιρετικά σημαντικό, και ως άλλος γκουρού της οικονομίας άρχισε την ανάλυσή του: «Διάβαζα τους Financial Times που έλεγαν ότι η Ευρώπη έχει δύο επιλογές, μία δαπανηρή και μία ολέθρια. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι θα μαζευτούνε κάποια μέρα όλοι αυτοί οι πλούσιοι, οι G 20 ας πούμε, και θα τα βάλουν κάτω. Θα πουν: Πόσο θα κοστίσει το κούρεμα των χρεών της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας; Δύο τρισεκατομμύρια ευρώ, για παράδειγμα; Πολλά τα λεφτά, πάρα πολλά. Και πόσο θα κοστίσει η χρεοκοπία τους; Τα πενταπλάσια ή και περισσότερα.
Οπότε πάμε για το πρώτο. Θα γίνει λοιπόν ένα δραστικό κούρεμα στο χρέος των χωρών της νότιας Ευρώπης, θα βγει και το ευρωομόλογο ή κάτι τέτοιο, και θα αρχίσουν να έρχονται οι επενδύσεις. Σκέψου το Χρηματιστήριο. Έχει πιάσει πάτο σχεδόν, όμως ακόμα κι εκείνοι που ασχολούνται κι έχουν ρευστό ξέρουν ότι θα πέσει κι άλλο και λένε κάτσε να περιμένουμε λίγο ακόμα, μερικούς μήνες, και αγοράζουμε μετά. Έτσι σκέφτονται και οι Γερμανοί και όποιοι άλλοι. Θα περιμένουν λίγο ακόμα, κάνα χρόνο ας πούμε, να πέσουν κι άλλο οι μισθοί, να χάσουν ακόμα περισσότερο από την αξία τους τα φιλέτα, και τότε θα αρχίσουν να έρχονται οι “επενδύσεις” σωρηδόν. Ο μέσος μισθός, βέβαια, μπορεί να έχει πέσει και κατά 30% ή και 40%, αλλά με την προπαγάνδα ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα, ότι μπήκε φως από το βάθος του τούνελ, ότι μέχρι εδώ ήτανε τα δύσκολα, αμέσως αμέσως η μιζέρια θα δώσει ως ένα βαθμό της θέση της στην αισιοδοξία. Κι έτσι θα αρχίσει και πάλι να δουλεύει η μηχανή και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Οι αγορές με το νέο κύμα ανάπτυξης, το κεφάλαιο με τα νέα φθηνά εργατικά χέρια, οι κυβερνήτες ότι έδωσαν λύσεις, οι άνθρωποι που, αν και φτωχότεροι, θα αρχίσουν να βλέπουν και πάλι προς το μέλλον».
Είχε πει ήδη πολλά και έκανε αναγκαστική παύση να (ξερο)καταπιεί. «Και μέχρι πού θα πέσουν οι μισθοί; Λένε ότι θέλουν να μας κάνουν Ρουμανία και Βουλγαρία». «Αυτό θέλουν. Να έρθουν εδώ, να πάρουν δουλειές και να σε πληρώνουν όσο θα πλήρωναν έναν Βούλγαρο. Θα επιδιώξουν να ρίξουν όσο το δυνατόν περισσότερο το βιοτικό μας επίπεδο. Όχι μόνο σε εμάς αλλά σε όλο το Νότο, όπου τα προγράμματα λιτότητας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη – κι όπου τους παίρνει, τόσο περισσότερο θα πιέζουν.
Κι επειδή οι κυβερνήσεις δεν δείχνουν κανένα σοβαρό ίχνος διάθεσης να βάλουν ένα τέλος, να πουν ως εδώ ρε παιδιά, δεν πάει παρακάτω, το οριστικό τέρμα θα το βάλει μόνο το κίνημα, οι άνθρωποι. Να δουν και οι έξω ότι το πράγμα δεν πάει άλλο κάτω, ότι η κατάσταση μπορεί και να ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Γιατί εντάξει, μπορεί να μετράνε και το τελευταίο ευρώ που θα μπει στο πορτοφόλι τους, αλλά αν δουν ότι κινδυνεύουν να χάσουν και την πίτα, θα πουν δε βαριέσαι, ας βολευτούμε και με τα 9 από τα 10 που θέλαμε.
Τέλος πάντων, να παίξουμε μια παρτίδα ακόμα;». Είχε αρχίσει να νυχτώνει, το καφενείο είχε γεμίσει από τους καπνούς των τσιγάρων, άνθρωποι, μπίρες και ούζα πηγαινοέρχονταν και ο καθένας έκανε τη δουλειά του.
