Με αφορμή την ψήφιση του τελευταίου νόμου (από εξαιρετικά διευρυμένη πλειοψηφία), νόμου που κατάργησε το αποκαλούμενο «πανεπιστημιακό άσυλο» και μείωσε στο ελάχιστο τη φοιτητική συμμετοχή στις διοικητικές διαδικασίες του πανεπιστημίου, όλες οι συντηρητικές δυνάμεις, εντός και εκτός των πανεπιστημιακών χώρων συνασπίστηκαν, με σκοπό να μην αλλάξει τίποτα.
Στη δημοκρατία μας δεν χρειάζεται νόμος για το άσυλο των ιδεών, γιατί έτσι κι αλλιώς η ακαδημαϊκή διδασκαλία είναι ελεύθερη, όπως ελεύθερη είναι και η διακίνηση ιδεών οπουδήποτε: στις πλατείες, στα ΜΜΕ, στις συνελεύσεις. Επίσης, είκοσι χρόνια εφαρμογής τού ν. 1268/82 έδειξαν ότι η φοιτητική συμμετοχή χειροτέρεψε την κατάσταση, κομματικοποίησε περαιτέρω τις πρυτανικές εκλογές και γιγάντωσε τη βία (οι Έλληνες θα έφριτταν αν ήξερε πόσο ξύλο πέφτει στις σχολές) μέσα στο χώρο διδασκαλίας και έρευνας.
Σήμερα, οι αριστερές παρατάξεις (ΠΚΣ/ΜΑΣ, ΕΑΑΚ κλπ) ζουν στα αμφιθέατρα το όνειρο της επανάστασης, οι αστικές παρατάξεις (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) χτίζουν από νωρίς καριέρες, πολλοί καθηγητές (πιθανώς οι περισσότεροι) συνασπίζονται με τους μεν ή τους δε (δουλεύοντας όλο και λιγότερο), έτσι ώστε τελικά όλοι μαζί διαλύουν σχεδόν τα πάντα. Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη από την παλιά, φεουδαρχική έδρα του μονοκράτορα καθηγητή. Σχηματικά: τότε δεν υπήρχε δημοκρατία, αλλά γινόταν μάθημα, τώρα υπάρχει πολλή δημοκρατία και δε γίνεται μάθημα.
Θα έπρεπε όλοι οι υπεύθυνοι άνθρωποι να υποστηρίζουν το νέο νόμο γιατί, κουτσά στραβά, θεραπεύει τα σημαντικότερα προβλήματα. Κι όμως, τα κόμματα της αριστεράς (η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη έχασε μοναδική ευκαιρία να διαφοροποιηθεί από όλον τον παλαιοκομουνιστικό και νεοκομουνιστικό συρφετό) και όλες οι φοιτητικές παρατάξεις (συμπεριλαμβανομένων των ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) επιθυμούν να διατηρηθεί η κατάσταση ως έχει. Δηλώνουν ότι δε θα επιτρέψουν να εφαρμοστεί ο νόμος, και ας ψηφίστηκε από 260 βουλευτές Από κοντά και καθηγητές βολεμένοι, φοιτητοπατέρες ή αφελείς, που σιγοντάρουν ή (σπανιότερα) πρωτοστατούν (ας θυμηθούν: στα ΑΕΙ του εξωτερικού, όπου έκαναν τα μάστερ και τα διδακτορικά τους, γίνονταν καταλήψεις για ψύλλου πήδημα;). Όλοι αυτοί, εκόντες άκοντες:
Θέλουν να συνεχιστεί η αλυσίδα των καταλήψεων οπουδήποτε και οποτεδήποτε, που διαλύει κάθε πανεπιστημιακή διαδικασία, κάνει τα ΑΕΙ καραγκιόζ μπερντέ και καταστρέφει τα υλικά των πανεπιστημιακών χώρων
Θέλουν να συνεχιστεί η απαξίωση των πτυχίων, που δεν αντιστοιχούν σε αληθινές σπουδές, αλλά σε ψευδή πιστοποιητικά πανεπιστημιακής εκπαίδευσης: τα χειρότερα πτυχία στην Ευρώπη
Θέλουν να συνεχιστεί η καρικατούρα του ασύλου, που δεν εξυπηρετεί παρά πρεζόνια, ληστές, κλέφτες ή ψευτοεπαναστάτες
Θέλουν να συνεχιστεί η κατάσταση των συνεχών εκβιασμών και της βίας, προς οποιονδήποτε τολμάει να σηκώσει κεφάλι
Θέλουν, πάνω απ όλα, να ελέγχουν πλήρως την πανεπιστημιακή διαδικασία, χωρίς να υπάρχει πανεπιστημιακή διαδικασία.
Αιχμή όλων αυτών των προσπαθειών, είναι η κατάληψη. Αυτή τη στιγμή, εκατοντάδες πανεπιστημιακά τμήματα τελούν υπό κατάληψη. Κατάληψη ξέρουν, κατάληψη κάνουν. Όπως πέρυσι. Όπως πρόπερσι. Όπως πάντα. Ήδη αναβλήθηκαν με το «έτσι το θέλω» οι εξετάσεις. Ήδη εμποδίζουν με το «έτσι το θέλω» τις εγγραφές των πρωτοετών. Ήδη εμποδίζουν τις γραμματείες να λειτουργήσουν. Ήδη εμποδίζουν να μπουν στα γραφεία τους όσους καθηγητές και υπάλληλοι θέλουν να εργαστούν. Σε λίγες μέρες, θα εμποδίζουν τα μαθήματα.
Αλλά η κατάληψη δεν είναι παίξε γέλασε. Άλλο Πολυτεχνείο ΄73 επί χούντας με αίτημα τη δημοκρατία, άλλο συντεχνιακές καταλήψεις στην Ελλάδα του 2011, με αίτημα το βόλεμά μας. Η κατάληψη δεν είναι για χόρταση, δεν είναι για ξόδεμα, είναι μέσο πάλης σοβαρότατο και πρέπει να χρησιμοποιείται σπάνια και για πολύ σοβαρά ζητήματα και με αληθινές πλειοψηφίες.
Ωστόσο, για πρώτη φορά, εμφανίζεται κάποια αντίδραση. Εδώ και λίγες μέρες, επιτέλους αντιδρούν πολλοί ακομμάτιστοι και μετριοπαθείς φοιτητές. Κόντρα στη βία και στις απειλές, οι φοιτητές αυτοί προσπαθούν, στις γενικές συνελεύσεις των σχολών τους, να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους. Δεν παίρνουν θέση απέναντι στο νόμο, παίρνουν όμως θέση ενάντια στις καταλήψεις. Ζητάνε ανοιχτά και λειτουργούντα πανεπιστήμια, όπου η διδασκαλία, ή έρευνα και η διοικητική πρακτική θα είναι απρόσκοπτες. Ζητάνε, επιτέλους, να σπουδάσουν, όπως σπουδάζουν οι φοιτητές σε όλον τον κόσμο. (Περισσότερα, στο εξαίρετο άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη στο protagon.gr)
Όταν τα πανεπιστήμια είναι ανοιχτά, γίνεται συζήτηση και ανταλλάσσονται ιδέες. Το ανοιχτό πανεπιστήμιο είναι το αληθινό πανεπιστημιακό άσυλο των ιδεών. Με κλειστά πανεπιστήμια, τα μυαλά σκουριάζουν- και οι μισθοί πληρώνονται τζάμπα. Ανοιχτά πανεπιστήμια σημαίνει και ανοιχτά μυαλά. Γι΄ αυτό, έχει μεγάλη σημασία το νεαρό, ανεξάρτητο και υπεύθυνο αυτό φοιτητικό κίνημα να προχωρήσει και –γιατί όχι;- λίγο λίγο να νικήσει. Αρκεί μονάχα να σταθούμε δίπλα στα εύτολμα αυτά παιδιά. Γιατί αυτό το κίνημα είναι ό,τι πιο δημοκρατικό έχει εμφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια στο πανεπιστήμιό μας.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
13°
