«Ο Αντώνης Σαμαράς ηγείται του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό το συντηρητικό πελατειακό κόμμα επιδείνωσε το ελληνικό χρέος από το 2004 έως το 2009 με ανενδοίαστη σωρεία δαπανών, οδηγώντας στην καταστροφή. Επρόκειτο για πέντε ζοφερά χρόνια».
Όχι, δεν προέρχεται από κάποιο φιλοπασοκικό ή άλλο ελληνικό «αντιδεξιό» έντυπο. Είναι απόσπασμα από δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit και ήρθε να «δέσει» με τη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών της Σουηδίας, ο οποίος είπε πως στην Ελλάδα η στάση της αντιπολίτευσης «αγγίζει τα όρια της εγκληματικής ανευθυνότητας».
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, το κείμενο της Die Zeit, πριν από τον υπότιτλο «Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμπεριφέρεται ανεύθυνα», είχε τον τίτλο «Οι πολιτικοί της Ελλάδας είναι το πρόβλημα».
Όμως, και πριν να μας τα πουν Γερμανοί, Σουηδοί και άλλοι, τα ξέραμε, δα, τα χαΐρια μας. Και μόνο όσα διαδραματίστηκαν την περασμένη Τετάρτη θα αρκούσαν για να βεβαιωθούμε ότι με αυτή την πολιτική ηγεσία, με αυτούς τους ταγούς, δύσκολα θα τα βγάλουμε πέρα.
Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός της χώρας, έτσι «χωρίς πρόγραμμα», σε μια στιγμή παρόρμησης, να αποφασίζει να διαπραγματευτεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα όσο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας; Είναι δυνατόν να προχωράει σε μια τόσο σημαντική κίνηση χωρίς καν να έχει ενημερώσει τους πιο στενούς συνεργάτες του; Είναι δυνατόν να αφήνει τον υπουργό του στην επιτροπή της Βουλής να ανεβοκατεβάζει το αφορολόγητο και την ίδια στιγμή τα κανάλια (όχι αυθαιρέτως και αδίκως) να βοούν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει (αυτο)καταργηθεί; Είναι δυνατόν έπειτα από λίγες ώρες να έχει μετανιώσει γιατί υπήρξαν, λέει, αντιδράσεις από το κόμμα του και την οικογένειά του;
Αλλά και από την άλλη: Είναι δυνατόν να απαιτεί ο Σαμαράς ολόκληρη κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας να έχει αποκλειστικό αντικείμενο την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου; Άλλη μαγική λέξη, πάλι, αυτή η επαναδιαπραγμάτευση. Λες και, άμα εσύ πεις στους δανειστές σου «θέλω να επαναδιαπραγματευτώ» (και μάλιστα, όντας με την πλάτη στον τοίχο), εκείνοι θα σπεύσουν να απαντήσουν: «Ό,τι θέλουν τα παιδιά». Είναι δυνατόν να βρίσκεται η χώρα στο χείλος (και βάλε…) του γκρεμού και ο Σαμαράς, στα λίγα λεπτά του κρίσιμου τηλεφωνήματος με τον Παπανδρέου, να θέτει ζήτημα μεταναστευτικού νόμου; Θα του έκαναν νόημα, φαίνεται, τα λεβεντόπαιδα του Δικτύου 21 από το βάθος του δωματίου.
Μικρότερης σημασίας αλλά όχι αμελητέα, στο μέτρο που δείχνουν τα πολιτικά ήθη μας και το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού μας: Σε αντιδιαστολή με τον Φλωρίδη και τον Νασιώκα, που είχαν την αξιοπρέπεια να παραιτηθούν, «υπερευαίσθητος» κατά τα λεγόμενά του συνάδελφός τους φρόντισε να κρατήσει την εδρούλα του, «ως κόρην (ή μήπως εξαδέλφην;) οφθαλμού», προβάλλοντας μάλιστα δικαιολογίες που ούτε παιδάκια του δημοτικού δεν πείθουν. Και τι να πει κανείς, βέβαια, για άλλο πρωτοπαλίκαρο του βαθυτάτου, «πατριωτικού» κ.ο.κ. ΠΑΣΟΚ, ο οποίος, μόλις έμαθε ότι (υφ)υπουργοποιείται, έσπευσε να σβήσει από τον ιστότοπό του τα πύρινα κείμενά του των προηγούμενων μηνών, με τα οποία κατακεραύνωνε το Μνημόνιο και ζητούσε «να το καταγγείλουμε»!
Τέτοιοι έπρεπον ημίν ιερείς και αρχιερείς, ρε γαμώτο;
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
