Η ανάκρουση δηλώσεων και αισθημάτων πλέον δεν διορθώνει το αδιέξοδο Brexit. Επαναβεβαιώθηκε, «η ψήφος κι η υπογραφή, να προσέχεις πού θα μπει. Μαζί γκρεμίστηκε η υπερτιμημένη από πολιτικά υπανάπτυκτους ιθαγενείς μοδάτη Αμεσοδημοκρατική ιδεοκατασκευή. Ο αυτοεξευτελισμός της, δια της κοψοχέρικης / μοιραίας /ανεπανόρθωτης γκάφας, τελικά ανέδειξε την ακατάλυτη ανωτερότητα της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Αφού είναι ρευστό / αναξιόπιστο πολιτικό μέγεθος ο αδαής κυρίαρχος αμνοπολτός. Αυτός τελικά θα αναλάβει τη ευθύνη δια της ψήφου, όμως, δεν μπορεί να εισηγηθεί το πρακτέο. Την σοβαρή εισήγηση οφείλουν οι ηγεσίες/ελίτ, όπως θα δούμε παρακάτω.
Πάλι, παντού, είναι ο Λαϊκισμός, ηλίθιε!
Ατύχησε ο λαϊκιστής Μαρξ, γιατί (μη βιώσας τον Φρωυδισμό…) αγνόησε τον λαϊκισμό ως δομική παράμετρο της ανάλυσής του. Ξέχασε τα λαϊκά δικαστήρια στην τρομοκρατική φάση της Γαλλικής Επανάστασης, φερ’-ειπείν… Του (γνώστη της Κλεώνειας Αθήνας) Καστοριάδη, όμως, που ανεπιφύλακτα εισηγήθηκε την Αμεσοδημοκρατία, πώς του διέφυγε; Έτσι λοιπόν, αργήσαμε ως ανθρωπότητα, αλλά παθόντες-μαθόντες το πιάσαμε το υπονοούμενο.
Υπάρχει αμαρτωλή διασύνδεση της Αμεσοδημοκρατίας (και της Δημοψηφισματολατρείας ως γενικής πανάκειας) με τον διαβρωτικό Λαϊκισμό, που υποκρύπτει ολοκληρωτισμό του όχλου. Καθίσταται έτσι εξαιρετικά επισφαλές/οφθαλμαπατηλό πολιτικό φρούτο, πάνω στο οποίο απαγορεύεται να βασίζουμε με μεθυστική αυτοπεποίθηση/οίηση κρίσιμες εθνιικές επιλογές.
Επιπλέον, ο ενιαίος «αριστερο»ακροδεξιός Λαϊκισμός αδυνατίζει/εξαφανίζει την ορθολογική παράδοση των λαών, καθιστώντας τους μονιμότερα αθύρματα των αθλίων δημαγωγών. Είδαμε και τις καραμπινάτες ομοιότητες μεταξύ Ανεξυριζαυγιτιστών και λάλων Φαράτζ.
Μοιραία, αφότου κατέρρευσε ο Υπαρκτός, οι μπερδεμένοι Αλεξάκηδες προμοτάρανε τον «κινηματικό»-ριζοσπαστικό-ακτιβιστικό λαϊκισμό ως «αριστερό» αγαθό, προτάσσοντας το σύνθημα-κλειδί «ενάντια»… Αυτό τελικά, ως καθαρόαιμα ξενοφοβικό/ακροδεξιό φαινόμενο, κατακλύζει την Ευρώπη…
Αντιπροσωπευτική vs Άμεσης Δημοκρατίας
Το πρόβλημα του Αμεσοδημοκρατισμού δεν είναι μόνο τεχνικό (ολοφάνερα δυσεφάρμοστο στις πολυπληθείς σύγχρονες κοινωνίες). Αφήστε που και οι Αρχαίοι Αθηναίοι δύσκολα θα φιλοκαλούσαν την αμεσοδημοκρατική πολυτέλεια/ευτέλεια, χωρίς τους δούλους, που τράβαγαν το κουπί για τη λάντζα της καθημερινότητας, …
Μείζων αδυναμία του είναι τελικά η σχετικότητα της αξιολόγησης κάθε αδαούς ατόμου περί του πρακτέου. Καθημερνώς αλλάζει γνώμη, αλλάζοντας επιρροές. Ποια από όλες ονομάζεις τελική αξιολόγηση, όταν μάλιστα συχνά χρειαζόμαστε άπαξ μια μοναδική κρίσιμη επιλογή;
Απάντηση δίνει η αντιπροσωπευτικότητα. Αυτή εξασφαλίζει μια γνωστικότερη φωνή, που διαισθάνεσαι ότι σου ταιριάζει, ώστε να παίρνει πάντα την καλύτερη δυνατή απόφαση και για λογαριασμό σου. Δεν προεξοφλεί πάντα καλό αποτέλεσμα. Άλλωστε θεωρητικά στηρίζεται στην αγνωστικιστική υπόθεση ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια εξασφαλίζουσα πάντοτε βέλτιστες λύσεις.
Όμως, εμβαπτιζόμενες στην περιστασιακή πλειοψηφία της εκλέγουσας κοινωνίας και του Κοινοβουλίου, νομιμοποιούνται «δημοκρατικά» οι επιλογές των εκλογέων και των αντιπροσώπων τους. Αυτό είναι όλο το κουμπί της κακής δημοκρατίας, καλύτερης -όμως- παντός ολοκληρωτισμού. Αφού την αποτυχημένη ελίτ κάποτε την ξεφορτώνεται η πιέζουσα κοινωνία πολιτών, ενώ στους ολοκληρωτισμούς ποτέ…
Η φυσιολογία της Τηλε-δημοσκοπο-κρατίας
Προ εικοσιπενταετίας, με την εμφάνιση/διάδοση του φρούτου των δημοσκοπήσεων, παρατηρώντας κάποια αλλοίωση στη συμπεριφορά των πολιτικών διατυπώσαμε την υπόθεση της Τηλε-δημοσκοπο-κρατίας, αντί της τότε πολυσυζητούμενης «Τηλεκρατίας».
Περιγράφοντας συνοπτικά το μηχανισμό της, η άβουλη/πολτώδης κοινή γνώμη απόψε ρουφάει στις τηλεοράσεις (σήμερα πλέον και στα σοσιαλμήντια) όσα της ενσφηνώνει στην κεφαλή ο έμπειρος αγκιτάτορας-διαμορφωτής-γνώμης Τραγκαυτιάς.
Αύριο το πρωί απαντάει στις ερωτήσεις των δημοσκόπων, εξεμώντας τις άρτι κεκτημένες βεβαιότητες. Αυτοί τις εξειδικεύουν/διατυπώνουν συγκεντρωτικά σε ευσύνοπτα σημειώματα, που μεθαύριο στέλνουν στους πολιτικούς. Αυτοί, παπαγαλίζοντάς τα, αποφαίνονται/αποφασίζουν τάχα, όσα τελικά σφύριξε στον αμνοπολτό ο κόλαξ Τραγκαυτιάς.
Έτσι, στη βάση του αξιώματος «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο», όλος ο κύκλος κερδίζει εκτός από την κοινωνία που καταστρέφεται. Σατανικό; Σε τέτοιο περιβάλλον αιμοδοτείται η «αμεσοδημοκρατία», έτσι γεννιούνται τα Brexit. Όταν οι πλάστικ πολιτικοί, αντί να σέρνουν τον αμνοπολτό πίσω από το δικό τους όραμά, τους σέρνει αυτός…
Η εποχή των πεισμόνων οραματιστών παρήλθε. Ο Κανονικός Καραμανλής ουδέποτε κοντοστάθηκε απέναντι στις αρνητικές (λόγω Ανδρεολαϊκισμού «ΕΟΚ-ΚΑΙ-ΝΑΤΟ…») για την Ευρωένταξή μας πρωτοδημοσκοπήσεις. Είχε τα γκατς να προτάξει το όραμά του απέναντί τους. Ήταν αληθινός ηγέτης, χάνοντας μάχες κέρδισε τον Πόλεμο.
Δυστυχώς, ο κατά τα άλλα χαλκέντερος και διορατικός Μητσοτάκης, φοβηθείς τον ψευτονταή Έβερτ, δεν επέμεινε να περάσει στον ΟΗΕ την έτοιμη Νοβαμακεντόνια. Και τηλεφώνησε στον Παπακωνσταντίνου να εγκαταλείψει την επιτυχή προετοιμασία της. Έτσι τώρα τρώμε σκέτη Μακεδονία…
Δεν είναι κακές οι δημοσκοπήσεις, πάρεξ όταν τρομάζουν τον πολιτικό, σκοτώνοντας οράματα, δια της Πλάστικ Επικοινωνιακής Τηλε-δημοσκοπο-κρατίας. Παρά, μάλιστα, τη συστηματικά βλακώδη/αντιφατική κοινή γνώμη, που πάντα επιζητεί τον-ουρανό-με-τ’-άστρα…
Άθλια είναι η δικτατορία των κυλιόμενων δημοσκοπήσεων, που διαλύει την κοινωνία πολιτών, βολονταριστικά «μικροχειρουργώντας» την. Προκρίνεται έτσι η ασπόνδυλη χύμα «κοινή γνώμη» (που πλέον δεν διαβάζει, δεν κρίνει, μόνο ρουφάει «εικόνα»), χάριν των επικοινωνιστών/λαϊκιστών ηγετίσκων, που την αποκαλούν «σοφό λαό»... Καλή μας νύχτα.
Παραλειπόμενα
There’s no Business like Show Business
Μετά το φιάσκο του Brexit, όλος ο πλανήτης το ‘πιασε το υπονοούμενο: «Αριστερότητα» σημαίνει ψεύδεσθαι, οι Έλληνες είναι αρχιψευταράδες και αναξιόπιστοι. Κάντο όπως οι Έλληνες, Αγγλάκι, να σωθείς από τη βλακεία σου (περί «μεθόδου Τσίπρα» και άλλων φαιδρών).
Σύνδρομο του Ικάρου και ανθρωποδιώχτης
Νταξ, θεμιτή η διαρκής/αγχωτική καταδήλωση της διαφορετικότητάς σου. Εφ’ όλου του επιστητού, όμως; Και τόσο επιθετικά, χωρίς όρια; Έτσι οδηγείσαι στην αυτοκαταστροφή, επειδή το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται. Όπου λαλούν πολύ οι κοκόροι, αναπόδραστα τους ξεφεύγουν και απερινοησίες, που χειροτερεύουν, όταν κατόπιν αποπειρώνται να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, βασανίζοντας και τους ηρωικούς φανς… Πάλι τέτοια θα λέμε;
Εν προκειμένω, η ικαροπαθώς αφαιρετική/στρεβλή ερμηνεία της θεωρίας των ολοκληρωτικών άκρων πάλι απέφερε ατυχή παράκρουση. Αδιανόητη η ταύτιση δολοφόνου-θύματος, όταν άλλο είναι ένας ρομαντικός καλλιτέχνης που αμολάει τα πτερόεντα έπη του και άλλο ο αδίστακτος μαχαιροβγάλτης/φονιάς που δολίως ενεδρεύει και τον καθαρίζει. Ακόμα ατυχέστερη η ξεκούδουνη υποτίμηση της μάνας του θύματος. Να τα λέμε κι αυτά.
Καλό και Κακό και Τάγματα Εφόδου παντού
Δεν είναι μόνο οι ναζί, ή οι αναρχοναζί, ή οι ισλαμοφασίστες. Είναι όλα τα καλά παλληκάρια, που ξέρουν δι’ εξαερώσεως να εξαιρούν κάθε ανάξιο ζωής κακό παιδί, από τον χώρο των ζωντανών. Πόσο πιο ακραία απλό; Σημασία έχει το δικό μου το Καλό να νικήσει, το Κακό να σκορπίσει και όποιον πάρει ο Χάρος.
Δικό του εκλογικό νόμο ο Ανεξυριζαυγιτισμός;
Γίνεται «εκδημοκρατισμός» με τις ψήφους των ναζί; Γίνεται, για-την-καρέκλα-ρε-γαμώτο.
Την ξαναπάθαμε τη Δρίτσα
Δεν μας εκπλήσσει η φαιδρά αναπλαισίωση της πίκρας του υποτιμημένου συνταξιούχου. Το Δόγμα «μία Δρίτσα την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα» δεν είναι πάθηση, είναι η αξιοπρεπής κανονικότητά μας. Δεν κατέστημεν διεθνή σούργελα φορ νάθινγκ.
15°
