Ωριμότης ...μηδέν

Λένε ότι ο άνθρωπος ωριμάζει πραγματικά όταν σταματά να του λείπει αυτό που θα ήθελε να είναι. Μοιάζει με πιασιάρικη ατάκα του Κοέλιο αλλά όπως όλες του έχουν ένα κάποιο χάρισμα, να μιλούν τη συναισθηματική εσπεράντο. Και από ό,τι φαίνεται ισχύει ακόμα και στο φάσμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής όπου παρατηρείται το φαινόμενο της σταδιακής κορύφωσης φαντασιακών καταστάσεων, σαν παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας.

«Τα δύσκολα είναι πίσω μας», είπε ο πρωθυπουργός. Από κοντά και η δήλωση του υπουργού Άμυνας ότι μέχρι το Πάσχα η Ελλάδα θα έχει βγει από τα μνημόνια ή εν πάση περιπτώσει από αυτό που ζει τώρα - έχοντας προφανώς στο νου του την ηρωική μας έξοδο. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να χάνει το μέτρο, είναι δικό του θέμα. Όταν, όμως, με δική του ευθύνη η συνειδητή παραποίηση της πραγματικότητας ξεφεύγει από την ηθική της διάσταση, το πράγμα αλλάζει επικίνδυνα. Με μια από τις χειρότερες συνέπειες την εκπαίδευση του κοινωνικού σώματος στη συνύπαρξη με την παλινωδία και τη μαζική παραμυθία ως «μέρος του παιχνιδιού».

Σε μια δίνη που ξεπλένει και μετουσιώνει κάθε ιδεοληψία και πολιτική μονομανία σε φυσιολογική, άρα αποδεκτή συμπεριφορά, ο κίνδυνος της συνύπαρξης αφανών, βίαιων και επικίνδυνων μοντέλων με φανταχτερά ιδεολογήματα και αγωνιστικούς καθρεφτισμούς από το παρελθόν της ελληνικής Αριστεράς, δεν είναι απλώς προ των πυλών.

Το παράδειγμα του Π. Πολάκη, το οποίο αντί να προκαλέσει την ακαριαία επέμβαση -με όποιον τρόπο- του πρωθυπουργού (έστω και για ανέξοδους επικοινωνιακούς λόγους), δεν κάνει τίποτα άλλο από το να πιστοποιεί και αυτό, μαζί με πολλά άλλα, ότι ο παλαιοκομματισμός μεταλλάσσεται σε μια παχύρευστη και κολλώδη ουσία που εισέρχεται ανεμπόδιστα σε βασικές κλειδώσεις του κοινωνικού σώματος. Η ανάγκη για πρόοδο - που δεν έχει μόνο οικονομικές παραμέτρους- είναι δεύτερης, τρίτης και πάει λέγοντας προτεραιότητας, μπροστά στην ανάγκη της συνέχισης του κράτους, με όλα τα κακά χαρακτηριστικά της μεταπολίτευσης, με αριστερό -αυτή τη φορά- πρόσημο. Για αυτό και κάποιοι μιλούν, όχι για διακυβέρνηση, αλλά ευκαιρία για τη ρεβάνς από την ιστορία, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές πεδίο.

Η ιστορική ευκαιρία για τη σταδιακή μετάλλαξη του ελληνικού πολιτικού συστήματος σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία φαίνεται πως έχει χαθεί για όλους όσοι είχαν μπει σε τροχιά να επενδύσουν στο γεγονός ότι πράγματι είχε έρθει η ώρα που μια άλλη πολιτική δύναμη θα αναλάμβανε τη μετάβαση. Αντ' αυτού εδραιώνονται μια σειρά από διαδικασίες που με τον έναν ή άλλον τρόπο διαιωνίζουν όλες τις κακοδαιμονίες μιας φυλής που δεν έχει ακόμα καταλήξει που ανήκει. Μια μαζική επίθεση στα αστικά πρότυπα ζωής, στην αστική συμπεριφορά και τις βασικές αρχές της ανοιχτής κοινωνίας.

Την ώρα που οι σύγχρονες κοινωνίες αναζητούν λύσεις σε πολυσύνθετα παγκόσμια προβλήματα, η ελληνική συνεχίζει να αναζητά τη χαμένη της ταυτότητα στο τεράστιο δάσος των ψευδαισθήσεων, των φαντασιώσεων, των δοξασιών για κάτι που θα ήθελε να ήταν αλλά η πραγματικότητα δεν την αφήνει. Και, βέβαια, στο δικό μας παραμύθι για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίνε πάντα οι ξένοι, οι κακοί δράκοι που δεν μιλούν τη γλώσσα μας, τα δηλητηριασμένα μήλα που μας πετούν, οι σπιούνοι των βασιλιάδων. Όχι ότι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν αλλά δεν είναι μόνο αυτοί υπεύθυνοι για το γεγονός ότι το σύγχρονο ελληνικό αφήγημα αρχίζει ήδη με το «μια φορά και έναν καιρό...». Γιατί έτσι το μόνο που πετυχαίνει είναι να συνεχίσει να της λείπει αυτό θα ήθελε να είναι. Και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να ωριμάσει. Ποτέ...