Τη μεταφορά του «αγίου φωτός» από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα με δημόσια δαπάνη και τιμές αρχηγού κράτους δεν την υπαγορεύει το μνημόνιο. Είναι μια απολύτως εθνική επιλογή που αντέχει στο χρόνο και στην κρίση. Καμία κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να σπάσει τη ρουτίνα, κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν καταθέτει τέτοιο αίτημα, ενώ το θέμα συζητείται ως ένδειξη αναχρονισμού και ανορθολογισμού σε έναν μειοψηφικό κύκλο προοδευτικών που συνήθως χάνουν τις μάχες που δίνουν.
Έχουμε τόσα, μ’ αυτά θα ασχολούμαστε; Αν είχαν γίνει κάποιες μεταρρυθμίσεις χωρίς δημοσιονομικό κόστος, πρωτίστως ο χωρισμός Εκκλησίας-κράτους, η εικόνα της χώρας θα ήταν εντελώς διαφορετική γιατί θα εξέπεμπε το μήνυμα ότι θέλει να αλλάξει και θέλει να απαλλαγεί από τις αντιευρωπαϊκές της ιδιαιτερότητες.
Να μη γίνονται σεβαστές οι ανάγκες των πιστών; Και βέβαια, αλλά πρέπει να γίνονται σεβαστές και οι ανάγκες των μη πιστών. Καθένας να ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα χωρίς να επιβαρύνει τον άλλο. Η επιβολή μιας τελετουργίας είναι βαθιά αντιδημοκρατική, είναι και αντιχριστιανική, αν αυτό λέει περισσότερα σε όσους θρησκεύονται.
Πάντα έτσι γινόταν, τώρα θα αλλάξει; Ε, ναι, η χρεοκοπία είναι μια καλή αφορμή για αναστοχασμό. Ακόμη και ο περιορισμός της κρατικής σπατάλης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτή τη θλιβερή παράδοση.
Άντε και δεν μεταφέρεται το «άγιο φως» με το γνωστό τρόπο, απ’ αυτό θα σωθούμε; Αν μια κυβέρνηση έκανε αυτό το βήμα, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα στεκόταν μόνο σ’ αυτό. Υπάρχουν πολλά που εμπίπτουν στο ίδιο πλαίσιο (τα ιερά και τα όσια...). Για παράδειγμα, μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να αποφασίσει γενναίες περικοπές στις αμυντικές δαπάνες αντί να υπερφορολογεί τους ίδιους και τους ίδιους και να εξηγήσει ότι φτάνει που ανήκουμε στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ για να είμαστε ασφαλείς.
Ο συμβιβασμός με την παρακμή εγγυάται την παράτασή της. Από τότε που ξέσπασε η κρίση δεν αλλάξαμε στα μεγάλα γιατί δεν αλλάξαμε ούτε στα μικρά. Και δεν αλλάξαμε ούτε στα μικρά γιατί δεν πιστέψαμε ότι η αποτυχία είναι δική μας και επομένως χρειάζεται αναθεώρηση του τρόπου που βλέπουμε τα πράγματα. Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ό,τι μπορούμε από τις συνήθειες και τις βεβαιότητές μας, δώσαμε μάχες για να μην ανατραπεί το status quo, προτάξαμε ως συλλογικό όραμα την επιστροφή στο 2008 και αναθεματίσαμε όλους όσοι μας θύμιζαν ότι για να πάμε καλύτερα θα πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά, να διορθώσουμε λάθη, να δοκιμάσουμε νέους τρόπους, να ξανακοιταχτούμε μεταξύ μας και στον καθρέφτη μας.
Ούτε καν το επικίνδυνο παιχνίδι με τα βεγγαλικά δεν μπορούμε να κόψουμε. Συμβαίνουν ακρωτηριασμοί και άλλα σοβαρά ατυχήματα, πέρα από τον ανυπόφορο θόρυβο και το φόβο που προκαλεί στα μωρά και τα παιδιά, αλλά οι μάγκες που γουστάρουν κρότο και λάμψη είναι πάντα πιο ισχυροί από τους άλλους, από το νόμο, από το αυτονόητο.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι πολιτικοί τσουγκρίζουν αυγά σε στρατόπεδα, στέλνουν πασχαλιάτικες κάρτες σε ψηφοφόρους, εύχονται «καλή Ανάσταση» και φωτογραφίζονται με τη λαμπάδα τους. Τα τελευταία χρόνια έγινε ρουτίνα ή μόδα και το ατύχημα της συνάντησης με «αγανακτισμένους» που τους τα λένε ένα χεράκι για να πάει κάτω πιο εύκολα η μαγειρίτσα. Τι δεν ήξεραν όταν τους ψήφιζαν και τι δεν θα ξέρουν την επόμενη φορά;
13°
