Όταν ήμασταν πιτσιρίκια, ήταν της μόδας το βιβλίο του Ερνστ Φίσσερ «Η Επανάσταση είναι αλλιώς», ένα ακόμα ημι«ευρωκομμουνιστικό» εργαλείο, αποδομητικό του κυρίαρχου παλαιοημερολογητικού Μαρξισμού-Λενινισμού. Εμμέσως ώθησε συνειδήσεις προς αμφισβήτηση του Μ-Λ θρησκεύματος.
Έτσι ξεκινώντας κάποια ανήσυχα παιδιά πήγαν παραπέρα τη βαλίτσα Μπερλινγκουέρ. Και πλέον θεωρούν ότι πράγματι η Επανάσταση είναι (ακόμα πιο) αλλιώς. Αενάως διευρυνόμενη πάντα ατελής δημοκρατία, ως πλαίσιο της προσπάθειας (μέσω ελευθερίας/ισονομίας) για ανασφαλώς βελτιούμενη ευημερία των ανθρώπων. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο, υπέροχα/αποδεσμευτικά επαναστατικό.
Η υπεσχημένη Ανάσταση του Ψεύδους
Όμως, εδώ, η κυρίαρχη Μ-Λ ιδεοληψία, σαράντα χρόνια τώρα, δεν γονατίζει. Και οδηγεί στα ύστερα του κόζμου την αποχαυνωμένη/κουμουνιζμένη κοινωνία μας, επί ξυρού ακμής αμέριμνα αγνοούσα το χάσκον κάτω από τα πόδια της βάραθρο. Περιμένει την Ανάσταση, που της υποσχέθηκε ο Ακατανόμαστος Χειρότερος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, που έχει ακόμα χείριστο να δώσει πόνο. ΤΟ Καταρρέον Καθεστώς -βαθειά ριζωμένο στην διεφθαρμένη κοινωνία μας- ακόμα αντιστέκεται στην λογική/βαρυτική Κατάσταση των Πραγμάτων.
Τα Γιούρογκρουπ γίνονται καπνός, εμείς ματαίως ζητούμε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, που δεν παίζει. Και τα παπαγαλάκια ΤΟΥ Συστήματος κάνουν πως δεν κατάλαβαν: ο ξένος παράγοντας στηρίζει ΔΝΤ (πλην ελαχίστου προσχηματικού μασσάζ από θεσμικούς Ευρωπαίους). Αυτό σημαίνει ροχάλες, όχι βροχή. Και όλο ξαναφαντασιώνονται «καλές» ειδήσεις…
Αλλά, τα ζητούμενα ενοχλητικά πρόσθετα μέτρα δεν είναι παρά αποτέλεσμα της ύφεσης που προκαλεί το βλακώδες Αρχιδιαπραγματευταράδικο Αντάρτικο Χρόνου (Α.Χ). Δεν φαρδαίνει ο στενός χρόνος. Αφού δεν ξέρουμε τίποτε άλλο, πάρεξ επικοινωνισμό, αμήχανα βαράμε Α.Χ., παίζοντας την αποδεδειγμένα καταστροφική «σκληρή διαπραγμάτευση».
Τα κάνουμε όλα Βενεζουέλα…
Μην ξεχνάμε: το Βαρουφάκειο Α.Χ. έτεκε το Τρίτο Μνημόνιο, το Τέταρτο είναι του Ευκλείδειου Α.Χ. Και κάνει λάθος η συνωμοσιολογική Ανεξυριζαυγιτική ανάλυση με τις «λάθος μεριές». Δεν υπάρχει κακό ΔΝΤ (που το υπηρετεί η κακιά Αντιπολίτευση) και καλή Αρχιδιαπραγματευταράδικη Κυβέρνηση.
Υπάρχει η Λογική, που υπηρετούν το ΔΝΤ, οι περισσότεροι απαυδώντες δανειστές (πλέον αγνοούντες επιδεικτικά το φαιδρό Θέατρο Τσιπροσκιών) και οι διωκόμενες στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ έλλογες μειονότητες. Υπάρχει και ΤΟ Καθεστώς, που κατακλέβει την ικμάδα της αδαούς κοινωνίας, της αναξιοπαθούς πατρίδας.
Άλλωστε, ο Συριζοφρενής Δολοφόρος με το πριόνι αποτρέπει κάθε ενδεχόμενο ανάκαμψης, ακόμα και αν επιτευχθεί άμεσα η διαβόητη Αξιολόγηση. Ολοένα και υφεσιακότερος, αυτός επέβαλε το 4ο Μνημόνιο. Και τάχα αγνοούμε πως ΤΟ Σύστημα -αντιστεκόμενο στην μεταρρύθμισή του- κάθεται πάνω στο κλαδί «Ιδιωτικός Τομέας», πριονίζοντάς το…
Η λουκεταρισμένη Βενεζουέλα, που λυμαίνονται ανεξέλεγκτες ένοπλες συμμορίες, «ανοίγει» μόνο δύο μέρες τη βδομάδα, δραματικά αυτοκτονεί. Τώρα σταδιακά κλείνει και η Ελλάδα, ενώ η πρώην κουμουνιζμένη Αργεντινή, φιλελευθεροποιούμενη, ξανανοίγει και βγαίνει καλημερίζοντας στις Αγορές.
Το Ωσαννά φεύγει, το Άρον-άρον έρχεται… Η Νέμεσις, με τιμές Αρχηγού Κράτους, θα καταχεριάσει τελικά τα παιδιά (της κυβέρνησης, η οποία «έσωσε το ΔΝΤ»)… Όμως, τις τραγικές επερχόμενες ώρες Βενεζουέλας, όλοι μαζί θα τις φάμε... Και η Ελλάδα αυτοκτονεί, απλώς βρίσκεται μια φάση πριν την Βενεζουέλα… Θα την αποτρέψει κάτι, κανείς;
Η ανάκτηση του εξεμεσμένου Αριστοτέλη
Ας καταλάβουμε. Το αποτυχημένο έθνος έκανε εμετό τον Αριστοτέλη διακρατώντας μονόπαντα το (υπερβατικό άλλο μισό του) καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ. Οδύσσειος Λογισμότυπος τέλος, υπέρ Καραγκιόζειου Λογισμότυπου. Χωρίς την αλληλουχία των φανερών πλέον νοημάτων, εδώ ισχύει: «πού πας, Καραγκιόζο;». Άμα δε θες ν’ αναστηθείς, πώς να ‘ρθει Ανάσταση;
Και για να ανακτηθεί ο Αριστοτέλης στα σκοταδισμένα μέσα μας, χρειάζεται μια Ανάσταση των κατεστραμμένων/μεταξιωμένων (από το Νιου-Σπηκ) εννοιών. Και συνεπαγωγικά μια πολιτιστική επανάσταση με ισχυρή βούληση ολωνών. Έτσι θα μπορούσε να έρθει «η Ανάσταση που είναι αλλιώς». Πώς; Δυσκολάκι. Μήπως, κουβεντιάζοντας εις βάθος, αλληλοπεισθούμε να επανενοποιηθούμε/δεθούμε μέσα από ένα «Δόσιμο»;
Έσχατος καρπός της σαραντάχρονης ποιητικής πορείας του Γιώργου Δουατζή (από το 24ο βιβλίο του «Το κόκκινο κασκόλ»), αυτό ίσως μας δίνει κάποιο μήνυμα: «Σαν το δόσιμο, άλλη ευχή δεν έχω». Ας το εκλάβουμε ως παρότρυνση, τόσο αδιανόητη για τον μεταξιωμένο Τσιφτετέλληνα, να ονειρευτούμε θερμά την απόδραση από τον σκοτεινό βυθό του τενάγους. Αλλιώς, χωρίς Δόσιμο, Εθνική Ανασυγκρότηση δεν έχει.
Παραλειπόμενα
Απορία δημοσιογράφου βηξ (ΙΙ)
Εξηγήσαμε πρόσφατα, πώς ακυρώνεται η δημοσιογραφία ως οξυγόνο της δημοκρατίας, όταν είναι συνάμα κρίνουσα και κρινόμενη και πώς γουστάρει προνομίες. Υπό αγαστή σύμπνοια ολάκερη σχεδόν (πλην τιμητικών εξαιρέσεων) η δημοσιογραφική συντεχνία εμμονικά θεωρεί εαυτήν πιο ίση από τους άλλους.
Παντού, ωσεί διατεταγμένοι, δημοσιογράφοι αναμασούν την προπαγάνδα ΤΟΥ Συστήματος. Τάχα ουδένα επιβαρύνει το Αγγελιόσημο, αφού δεν είναι αντικείμενο του Προϋπολογισμού (όπως ΔΕΗτζήδες/ΟΤΕτζήδες/κτλ). Δηλαδή, όταν επιβαρύνεις κατά 20% την κατανάλωση, δεν την πληρώνει ο φτωχός καταναλωτής. Και δεν καθίσταται λιγότερο ανταγωνιστική η οικονομία, ούτε μειώνεται η ανάπτυξη, ούτε αυξάνεται η ανεργία… Δολίως ή βλακωδώς, τέτοια προπαγανδίζει η δημοσιογραφική συντεχνία, συνεχίζοντας να ζει εις βάρος της κοινωνίας. Να τα λέμε κι αυτά.
Απαράδεκτα αυτοδικούσα η παλαιοκομμουνιστική μπουκαδόρικη τραμπουκοβαρβαρότητα της ΕΣΗΕΑ κατά των «απεργοσπαστών», τους οποίους και απειλεί να διαγράψει είναι απλώς φαιδρή. Μωραίνει Κύριος. Και οι εφημερίδες, βάσει κεντρικής γραμμής ΕΣΗΕΑ, έγραφαν προχτές «Καρμανιόλα το Ασφαλιστικό για την Κοινωνία και την Ενημέρωση» (προφανώς αγκαλιασμένες μεταξύ τους…). Και όμως, ούτω νοούμενη «ενημέρωση» είναι κατάφωρα αντικοινωνική, γλείφοντας/εξαπατώντας απροκάλυπτα την αδαή κοινωνία.
Άσφαιρα/έωλα παραμένουν επιχειρήματα υπέρ της «υπεραξίας της δημοσιογραφικής δουλειάς» (οι άλλες δουλειές περιττώματα παράγουν;). Ιδίως, άμα καλοσκεφτούμε πως ΑΝ ετίθετο θέμα υπεραξίας, το Αγγελιόσημο θα αφορούσε αποκλειστικά στους εργαζόμενους της Διαφήμισης. Όχι στους εντελώς άσχετους με αυτήν δημοσιογράφους…
Συγκριτικά με τον ΕΔΟΕΑΠ, άλλα ταμεία έχασαν περισσότερα δις στη μαύρη τρύπα της ενοποίησης. Και οι συντεχνίες τους αγόγγυστα προσαρμόστηκαν στην αδήριτη αναγκαιότητα ασφαλιστικού εκσυγχρονισμού. Η «Πρώτη Αρχή Γιαννίτση» («περί ισότητας των ασφαλισμένων») έτσι επιτάσσει, αλλιώς το σύστημα δεν επιβιώνει.
Συνεπώς, κακώς δημοσιογράφοι (από χρόνια κακομαθημενιά) θέτουν ζήτημα -τρί/πολύ/μηνης;- μεταβατικής καθυστέρησης στην αλλαγή ασφαλιστικού στάτους: ας συμβεί άμεσα το «κακό» όπως έγινε με όλους τους άλλους. Κάθε καθυστέρηση εγείρει υποψίες μουλωχτής απόπειρας διαιώνισης των αντικοινωνικών προνομίων. Άμα επιβίωνε ένας μόνο ευνοημένος, θα αποτελούσε άλλοθι (γιατί όχι κι εγώ;) για να ξαναφουντώσει το χρεωκόπο αδιέξοδο…
Το αναιδές τουπέ της δημοσιογραφικής συντεχνίας τάχα δεν καταλαβαίνει ότι Αγγελιόσημο σημαίνει κλασική περίπτωση «Φόρου υπέρ Τρίτων», σκανδαλώδες αντικοινωνικό προνόμιο ευνοημένης συντεχνίας, που της ευτυχίας της ζητάει την επιπλοποιΐα. Αυτό κατά κανόνα επιτυγχάνεται κατόπιν διεφθαρμένης συνδιαλλαγής με ΤΟ Καθεστώς. Όλοι οι Φόροι υπέρ Τρίτων βλάπτουν τη Συρία το ίδιο, γιατί καμιά κοινωνική ομάδα δεν είναι πιο ίση από τις υπόλοιπες. Τελεία και παύλα.
23°
