27/1/2011, 18.30, Ιπποκράτους & Σόλωνος. Εκατοντάδες άνθρωποι στέκονται μπροστά στην κλούβα με τις παραταγμένες διμοιρίες των ΜΑΤ και φωνάζουν συνθήματα κατά της άρσης του ασύλου και υπέρ του αγώνα των μεταναστών. Πολλοί έχουν ήδη επιχειρήσει να βρουν, ανεβαίνοντας τη Σκουφά, κάποιο πέρασμα για να περάσουν τον αστυνομικό κλοιό και να ενωθούν με τους αλληλέγγυους και τους μετανάστες της Νομικής. Μάταιος κόπος. Κάθε λογής αστυνομικοί, με μπλε, πράσινα, μαύρα, με κλούβες, με μηχανές και πεζοί, κουκουλοφόροι και μη, αλλά και κάποιοι με φασιστικά σύμβολα (!) στα κράνη, έχουν κλείσει κάθε δίοδο. Ίδια η κατάσταση και από Ακαδημίας. Πέντε-έξι κλούβες στη σειρά και κορδόνια αστυνομικών. Στα πηγαδάκια μας οι συζητήσεις στρέφονται γύρω από την ανακοινωθείσα άρση του ασύλου. Όλοι αγωνιούν και κουβεντιάζουν πιθανούς τρόπους να εμποδίσουν την είσοδο της αστυνομίας στο κτίριο, χωρίς να μοιάζει να τους φοβίζει η ενδεχόμενη επίθεση που θα δεχτούν, σε περίπτωση που δοθεί εντολή να τους διαλύσουν. Κάθε τόσο οι συζητήσεις διακόπτονται από νέα που έρχονται από τους αποκλεισμένους της Νομικής. Άλλοι περιμένουν εισβολή των ΜΑΤ από στιγμή σε στιγμή, άλλοι είναι πεπεισμένοι πως πρόκειται για μπλόφα και πως η κυβέρνηση θα συνυπολογίσει τις τραγικές συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης. Οι ώρες περνούν, το κρύο όλο και πιο τσουχτερό, η κούραση μεγάλη, η αγωνία ακόμα μεγαλύτερη. Κάποιοι αποχωρούν, πηγαίνουν να τσιμπήσουν κάτι, να τονωθούν με έναν καφέ και επιστρέφουν. Οι ειδήσεις που βγαίνουν από τα τείχη της Νομικής εξακολουθούν να είναι αντιφατικές. Μαθαίνουμε ότι κυβέρνηση και πρυτανικές αρχές προτείνουν στους μετανάστες τη μετεγκατάσταση σε κτίριο ιδιώτη, επί της Πατησίων & Ηπείρου. Ότι εκπρόσωποι της Επιτροπής Αλληλεγγύης επισκέπτονται το κτίριο και το βρίσκουν ακατάλληλο για να στεγάσει τις ανάγκες των απεργών πείνας. Ότι η κυβέρνηση αρνείται να εξετάσει άλλη λύση και εκβιάζει εκ νέου με εισβολή. Ότι μετανάστες και αλληλέγγυοι συνεδριάζουν ξανά. Στους δρόμους έξω από τη Νομική επικρατεί αναβρασμός. Όλοι έχουν την αίσθηση ότι εμπαίζονται. Οι περισσότεροι όμως εξακολουθούν να παραμένουν εκεί, αψηφώντας την κούραση και τα ΜΑΤ που δεν μπορούν, πλέον, να κρύψουν τη νευρικότητά τους. Λίγο μετά τις 3 το πρωί μαθαίνουμε πως έπειτα από μαραθώνιες διαβουλεύσεις, ο κόσμος της Νομικής θα βγει στο δρόμο, οι διμοιρίες θα απομακρυνθούν και πως όλοι μαζί θα πορευτούμε προς το κτίριο.
4.00, Πατησίων. Η κοιμισμένη λεωφόρος υποδέχεται το ανθρώπινο ποτάμι. Το άσυλο της Νομικής έχει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπον καταλυθεί. Μπορεί να μην έγινε βίαιη εισβολή, έγινε όμως εκκένωση. Καθώς προχωράω, με ένα σακίδιο που περιέχει δύο κουβέρτες στον ώμο, το οποίο αποσπάστηκε από έναν εξαντλημένο απεργό πείνας από την Αίγυπτο, ανακαλώ στη μνήμη μου τα όσα ακούστηκαν αυτές τις μέρες στα δελτία ειδήσεων και τα ραδιόφωνα. Πολεμικές ιαχές ενάντια στους «επικίνδυνους για τη δημόσια υγεία», την «προσβολή του ασύλου από τους μετανάστες», τον «υποκινούμενο αγώνα». Η κοπέλα που περπατάει δίπλα μου στηρίζει έναν ετοιμόρροπο «λαθραίο» που αναγκάστηκε, πάλι, να βαδίσει στο δρόμο της απόγνωσης προς ένα αβέβαιο μέλλον. Παρά τη δυσκολία της κατάστασης, τα πρόσωπα που βλέπω γύρω μου δεν είναι σκυθρωπά. Τα μάτια λάμπουν, τα βήματα είναι αποφασιστικά, τα χείλη χαμογελούν, οι φιλικές χειρονομίες δίνουν και παίρνουν. «Πορεία στην Πατησίων τα ξημερώματα, το ζήσαμε κι αυτό» αστειεύονται κάποιοι δίνοντας τον τόνο της δικής μας αφήγησης, τόσο διαφορετικής από εκείνης του «δημόσιου διαλόγου» των τελευταίων ημερών. Γιατί στη δική μας αφήγηση οι λέξεις που κυριαρχούσαν ήταν εκείνες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, του δίκαιου αγώνα, των δικαιωμάτων. Εύλογα τα χαμόγελα, λοιπόν. Όχι επειδή επετεύχθη κάποια νίκη, αλλά επειδή ο αγώνας συνεχίζεται...
10°
