Όποιος προτάσσει αυτό το επιχείρημα –ότι δηλαδή η Νέα Δημοκρατία δεν θα τολμήσει να απωλέσει το χώρο του κέντρου, εκλέγοντας Σαμαρά– δεν είναι δεξιός ψηφοφόρος» ήταν η καταληκτική κουβέντα σε μια παρέα πολιτικών και δημοσιογράφων, τρεις μόλις μέρες πριν από τις εσωκομματικές κάλπες.
Και πράγματι, όπως προβλεπόταν, η συντηρητική παράταξη επέμεινε πεισματικά να «αυτοσυρρικνωθεί» – παρά τις αναλύσεις που διέψευδαν τα επιχειρήματα του νέου αρχηγού και αποδείκνυαν ότι οι απώλειες στις τελευταίες εκλογές δεν προήλθαν από τους δεξιούς ψηφοφόρους, που «έκατσαν σπίτι τους», αλλά από αυτούς που στράφηκαν σε άλλα κόμματα και κυρίως προς τα αριστερά...
Επέμεινε σε πολλούς μύθους, το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας: Πρώτον, ότι η ανάκαμψη θα έρθει από την «εμφύτευση» ενός μοντέλου Σαρκοζί (ο παραλληλισμός με τον Ομπάμα ήταν για γέλια) που θα αλώσει την ακροδεξιά, θα κυνηγάει τους μετανάστες και θα δηλώνει, με κάθε ευκαιρία, τη «σκληρή» εθνική ταυτότητα – σε μια «Ευρώπη των εθνών και όχι των λαών». Στην ουσία, η προσπάθεια ήταν να ανορθωθεί το ηθικό των δεξιών ψηφοφόρων, που «δεν θα πρέπει να ντρέπονται για τις ιδέες τους» – χωρίς φυσικά να κληθεί ένας ολόκληρος χώρος να εξετάσει πώς θα εκσυγχρονίσει αυτές τις ιδέες, ώστε να μην υπάρχει και ζήτημα «ντροπής»...
Δεύτερον, μια ολόκληρη (;) παράταξη βαυκαλίστηκε με την ιδέα της εσωκομματικής δημοκρατίας, που όμως περιορίστηκε στα μέλη του κόμματος (ούτε καν μια σωστή αντιγραφή αυτού που λοιδωρούσαν στο ΠΑΣΟΚ δεν κατάφεραν) και παρουσιάστηκε ανερυθρίαστα από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο ως «πρωτοφανής», όχι μόνο για το κόμμα του αλλά και για τη χώρα (!), «εγκαινιάζοντας τη νέα μεταπολίτευση». Το δε συγκλονιστικό επιχείρημα του Αντώνη Σαμαρά, ώστε να μη γίνει debate, ήταν ότι δεν πρέπει οι δύο μονομάχοι να «ξεκατινιαστούν» προς όφελος του ΠΑΣΟΚ – λες και αυτό δεν γινόταν καθημερινά, με τις εκατέρωθεν βολές και αιχμές...
Τρίτον, η ψευδαίσθηση της αυτοκριτικής ήταν απόλυτη. Σε μια εσωκομματική συζήτηση εβδομάδων, το μόνο που ειπώθηκε επί της ουσίας ήταν ότι «κάποιοι πλήγωσαν την παράταξη» (για την κατάντια της χώρας ούτε λόγος) και ότι «απωλέσαμε την επαφή με τη βάση, απομονώθηκε ο αρχηγός» κ.λπ. Για το ότι οργανώθηκε, επί πέντε χρόνια, ένα «μεγάλο φαγοπότι» σε όλα τα επίπεδα στελεχών, παρέα με την ανικανότητα, που οδήγησε στη χρεωκοπία – ούτε νύξη. «Θα τα συζητήσουμε» ήταν η επωδός, όταν η κουβέντα απαιτούσε απαντήσεις...
Στην ουσία, η βάση της Νέας Δημοκρατίας αντέδρασε φοβικά και «αντισυστημικά». Προτίμησε να ανασύρει (σαν κρυφό εραστή) έναν «ξεχασμένο» πολιτικό, που της είχε κάνει ζημιά στο παρελθόν, αλλά εξέφραζε πιο γνήσια την πολιτική οπισθοδρόμηση, παρά να ενδώσει στην οικογένεια και στο σύστημα, που είχε τα πόστα, τις διασυνδέσεις, την ικανότητα διεύρυνσης και την υποστήριξη από τους (υποτίθεται) «επιφανέστερους». Κάτι που απέδειξε, ακόμη μια φορά, ότι η πολιτική δεν παίζεται καθόλου αποκλειστικά στο επίπεδο των ιδεών, αλλά στην άγνωστη σφαίρα των «δονήσεων», που έχουν σχέση με το πώς προσλαμβάνει ο ψηφοφόρος την εντιμότητα, τη «συμπαθητική» ή όχι προσωπικότητα και τη γνήσια αντιπροσώπευση αυτού που πραγματικά είναι...
Ο συνδυασμός της επιφαινόμενης «σεμνότητας» του Αντώνη Σαμαρά (ενδεχομένως και της «ιδεολογικής σκληρότητας» που εκλαμβάνεται ως «συνέπεια») σε συνδυασμό με την «κεντρώα εξευγενισμένη τιποτολογία» του Δημήτρη Αβραμόπουλου κέρδισαν τη σύγχρονη και μετριοπαθή, αλλά με «ψεύτικο χαμόγελο», δίψα για εξουσία και υπεροπτική βεβαιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη, που έχασε το τρένο της προσφυγής στην κοινωνία – ενώ θα έπρεπε εξ αρχής να επιδιώκει να την ψηφίσει όσο πιο διευρυμένο εκλογικό σώμα γινόταν. Η μεγάλη διαφορά από τον αντίπαλό της, αλλά και η βεβαιότητα ότι οι ψήφοι Ψωμιάδη θα κατευθύνονταν προς τον έτερο «μακεδονομάχο», την οδήγησαν στην άμεση αναγνώριση της νίκης του Σαμαρά, χωρίς κανένα περιθώριο.
Με ορατές, προς το παρόν, τρεις πιθανότητες για το νέο αρχηγό: να απορροφήσει ένα σημαντικό κομμάτι του –εξαιρετικά συγγενούς πλέον– ΛΑΟΣ, επιφέροντας πλήγμα (ή και ενσωματώνοντας πλήρως) τον πολιτικό αρχηγό των χωρατών και της μισαλλοδοξίας. Να μην καταφέρει ποτέ να κερδίσει εκλογές, χωρίς το κρίσιμο 10% των ανένταχτων/μετριοπαθών που κινούνται στο λεγόμενο «κέντρο» και θα αρνηθούν να υποστηρίξουν μια ακόμη πιο λαϊκή και σκληρή δεξιά. Και να μετατοπίσει, εν τω μεταξύ, επί χρόνια, την πολιτική ατζέντα της χώρας στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», σκληραίνοντας τα αδιέξοδα και προκαλώντας ξανά τη μέγιστη ζημιά...
