Tην επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου ο Τζορτζ Μπους σε διάγγελμά του ανακοίνωσε τη διεξαγωγή «σταυροφορίας» –αυτή ήταν η χαρακτηριστική λέξη– για «να κερδίσουμε αποφασιστικά τον πρώτο πόλεμο του 21ου αιώνα».
Εκτός της ατυχούς χρήσης της λέξης «σταυροφορία» που παρέπεμπε σε «ιερό πόλεμο», διολισθαίνοντας στην ιδεολογία των φονταμενταλιστών αντιπάλων, οι επιχειρήσεις με διάφορες εμβληματικές ονομασίες μάλλον δεν πέτυχαν το δηλωμένο στόχο. Ο «πρώτος πόλεμος του 21ου αιώνα» δεν κερδήθηκε, όπως έδειξαν τα τρομοκρατικά χτυπήματα κατά αθώων πολιτών σε Μαδρίτη, Μπαλί, Λονδίνο, Μουμπάι, Charlie Hebdo και την περασμένη Παρασκευή στο Παρίσι. Από την Αλ Κάιντα έως το ISIS και τα δεκάδες παρακλάδια τους σε ολόκληρη την υφήλιο, οι εξτρεμιστές μουσουλμάνοι εξακολουθούν να σπέρνουν τον τρόμο και το θάνατο. Η εξάπλωσή τους στο μουσουλμανικό κόσμο σε συνδυασμό με τη διεθνοποίηση του χάους και του τρόμου συγκροτούν μερικούς από τους φρικιαστικούς στόχους τους που δυστυχώς, για την υπόλοιπη ανθρωπότητα, έχουν μέχρι σήμερα επιτευχθεί.
Για πράξη πολέμου μίλησε ο Ολάντ, και είναι βέβαιο ότι έχουμε πόλεμο, διαβεβαιώνοντας το συγκλονισμένο γαλλικό λαό για «νικηφόρα» αντίποινα μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες δεν άργησαν να ξεκινήσουν. Την ίδια στιγμή όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι απέναντι στη βαρβαρότητα των εξτρεμιστών του Ισλάμ τα περιθώρια για «νικηφόρα» αντίποινα είναι πολύ σχετικά.
Η 11η Σεπτεμβρίου, όπως απεδείχθη με τραγικό τρόπο, σηματοδότησε μια τεράστια αλλαγή στις πολεμικές συρράξεις. Ο «αντίπαλος» δεν έχει γεωγραφικό προσδιορισμό, δεν είναι μια συγκεκριμένη χώρα, είναι στα «μετόπισθεν». Το δόγμα του προληπτικού πολέμου σε συνδυασμό με τη φτώχεια και την καταπίεση στις ισλαμικές χώρες ενίσχυσε τα αντιδυτικά αισθήματα και υποδαύλισε την ιδεολογία του ιερού πολέμου, δίνοντας το καλύτερο πάτημα στις ισλαμικές εξτρεμιστικές οργανώσεις να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Η έκρηξη του ριζοσπαστικού Ισλάμ οδήγησε στη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους το οποίο μετά το 2006 προελαύνει κηρύσσοντας ιερό πόλεμο. Η εξάπλωσή του δεν περιορίζεται στο μουσουλμανικό κόσμο. Ο προσηλυτισμός των μουσουλμανικών μειονοτήτων από τους τζιχαντιστές βρίσκει εύκολα έδαφος μέσα στην ίδια την Ευρώπη, μετατρέποντας σε καμικάζι και δήμιους παιδιά της διπλανής μας πόρτας. Σύμφωνα με τις γαλλικές αρχές τουλάχιστον 571 Γάλλοι τζιχαντιστές έχουν μεταβεί για να πολεμήσουν στη Συρία. Όλοι τους είναι κατά την επιστροφή τους εν δυνάμει ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να εκραγούν.
Η εμπέδωση του τρόμου, βασικός στόχος του ισλαμικού εξτρεμισμού, οδηγεί μοιραία σε αποσταθεροποίηση και οπισθοδρόμηση. Ο φόβος είναι κυρίαρχος, παρά τις ηρωικές ανακοινώσεις και τις επικλήσεις στις αρχές του ουμανισμού και της δημοκρατίας. Η Λεπέν στη Γαλλία, ο Ορμπάν στην Ουγγαρία, το κίνημα Ρediga στη Γερμανία αποκτούν ρόλο «προστάτη» και «εγγυητή» της ασφάλειας με το μισαλλόδοξο λόγο τους. Είναι οι ίδιοι που ρίχνουν «λίπασμα» στον τζιχαντισμό τη στιγμή που το έδαφος είναι ακόμη πιο πρόσφορο δεδομένου του διχασμού των φοβισμένων κοινωνιών απέναντι στο θέμα των μειονοτήτων και των προσφυγικών ροών. Αν μετά την τραγωδία στο Παρίσι η απάντηση στον ισλαμικό φονταμενταλισμό εξακολουθήσει να είναι αποκλειστικά άλλο ένα κύμα στρατιωτικών αντιποίνων και βομβαρδισμών, το μακελειό θα συνεχιστεί και το χάος θα επεκταθεί με απρόβλεπτες για την ανθρωπότητα συνέπειες.
Μετά τη δική της 11η Σεπτεμβρίου, η Ευρώπη οφείλει βασισμένη στις αξίες και στην παράδοσή της, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, να ηγηθεί μιας εκστρατείας για τη διπλωματική και πολιτική αντιμετώπιση του κινδύνου. Η επίλυση της κρίσης στη Μέση Ανατολή, η πολιτική επίλυση της κρίσης στη Συρία, η πολιτική και διπλωματική συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν, η αντιμετώπιση των συνθηκών της φτώχειας και της καταπίεσης που ενισχύουν τα γεράκια της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, μπορούν να αφοπλίσουν τον επελαύνοντα ισλαμικό εξτρεμισμό.
Η εκστρατεία αυτή δεν μπορεί να βασίζεται σε αποτυχημένα δόγματα προληπτικών πολέμων και αντιποίνων, που δεν αποδίδουν και που μετατρέπουν την Ευρώπη και τη Δύση ευρύτερα σε αρένα ενός «νέου» πολέμου, ιερού κατά τους επιτιθέμενους, απάνθρωπα αιματηρού για τον υπόλοιπο κόσμο. Απέναντι στον ιερό τους πόλεμο, απαιτείται και έχει ήδη καθυστερήσει μια νέα δημοκρατική «Ιερά Συμμαχία» του 21ου αιώνα. Μόνο έτσι η βαρβαρότητα θα νικηθεί.
9°
