Μια κατά βάση φοιτητική εξέγερση που καταφέρνει να γίνει υπόθεση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, να περάσει στη συλλογική μνήμη και να επιβάλει την καθιέρωση αργίας στην επέτειό της δείχνει να είναι κάτι περισσότερο από μια αντίδραση στο καθεστώς των συνταγματαρχών.
Το Πολυτεχνείο έχει καταγραφεί στη συλλογική μας συνείδηση ως ο μεγαλύτερος μεταπολεμικός «μύθος», που μετά την επανάσταση του 21 και το έπος του 40 αποτελεί τον τρίτο σταθμό της εποποιίας αυτού του έθνους στην πορεία απελευθέρωσης και αναγέννησής του.
Οι πάμπολλες ερμηνείες που έχουν δοθεί, ιδιοτελείς και μη, κακόβουλες και καλοπροαίρετες, συμφωνούν σε κάτι. Το πολυτεχνείο ήταν ένας ύμνος προς την ελευθερία. Ίσως και μια κραυγή ελευθερίας.
Ετερογενείς κοινωνικές ομάδες, άνδρες και γυναίκες διαφόρων ηλικιών ένωσαν τη φωνή τους, τις δυνάμεις τους και την αλληλεγγύη τους για την πραγμάτωση ενός ιδεώδους που έρχεται από τα βάθη των αιώνων, από την εποχή της Ελλάδας της ελευθερίας και της δημοκρατίας, της Ελλάδας που αναζητούμε για να υπάρχουμε ως λαός και ως έθνος.
Μετά την πτώση της χούντας, την πρώτη επέτειο, εκατομμύρια Ελλήνων, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε όλες τις πόλεις, καλούσαν την ιστορία να γράψει για τρίτη φορά με χρυσά γράμματα ότι οι Έλληνες υπάρχουν, ότι είναι οι συνεχιστές εκείνων που πρώτοι μίλησαν για την ελευθερία και πέθαναν γι αυτήν.
Οι επόμενες επέτειοι, κάθε χρόνο και περισσότερο, συνωστισμένες στα στενά σοκάκια των κομματικών αντιπαραθέσεων, αλωμένες από πολιτικούς επιβήτορες, κατακρεουργημένες από τους ιδιοκτήτες της επανάστασης, έχασαν τη δύναμη, την ορμή, το πάθος και τη συγκίνηση των πρώτων χρόνων. Κατέληξαν σε παρελάσεις λήθης και όχι μνήμης, όπως και οι άλλες, εκείνες του 21, την 25η Μαρτίου, και του 40, την 28η Οκτωβρίου.
Σήμερα, σαράντα δύο χρόνια μετά, το πνεύμα ελευθερίας, δημοκρατίας και αλληλεγγύης μπορεί να εγερθεί ξανά. Όχι για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της ύπαρξής μας αλλά για να δηλώσουμε ότι είμαστε εδώ, παρόντες, ως μέρος του κόσμου, ως κομμάτι του. Ότι μπορούμε να συγκατοικήσουμε και να συμπορευτούμε σε μια ειρηνική πορεία, ως αλληλέγγυοι συνοδοιπόροι, και με τόλμη να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της ελευθερίας, το δικαίωμα για ζωή.
Το αποκρουστικό πρόσωπο της βίας που έκανε την εμφάνισή του στο Παρίσι μας συγκλονίζει και μας τρομάζει. Δεν πρέπει όμως να μας ξεπερνά. Πρέπει να σταθούμε δίπλα στους αθώους. Να υψώσουμε τις φωνές μας στους πάσης φύσεως φονιάδες των λαών. Η επίθεση στο Παρίσι έγινε και στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Ελλάδα.
Η πορεία του Πολυτεχνείου είναι πορεία προς την ελευθερία, πορεία προς τη ζωή. Ας αποκτήσει το πραγματικό της νόημα σήμερα το 2015 αυτές τις εφιαλτικές μέρες του κόσμου μας και οι ενωμένες φωνές του πλήθους έξω απο την γαλλική πρεσβεία ας ξεπεράσουν τα σύνορα της Ηπείρου μας.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
