Γιατί με κάθε αφορμή στήνεται πάντα ένας ελληνικός εμφύλιος;

Δεν θεωρώ πως έχω κάτι παραπάνω να πω για τα θλιβερά γεγονότα του Παρισιού. Επίσης, έγραψα σε προηγούμενο κείμενο την άποψή μου για το τι πρέπει να γίνει με τους τζιχαντιστές. Δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι – άσε που μπαίνω και στη λογική του «Δεξιότερα Κουροπάτκιν».

Το πρόβλημά μου είναι όλα αυτά που ακούστηκαν, ή καλύτερα γράφτηκαν, στη χώρα μου πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα των 128 νεκρών της γαλλικής πρωτεύουσας.

Την είδηση των επιθέσεων στο θέατρο Μπατακλάν, το Σταντ ντε Φρανς και αλλού ακολούθησαν δύο διαφορετικές «αφηγήσεις» (για να χρησιμοποιήσω την trendy έκφραση). H μία πιο αποκρουστική από την άλλη.

Από τη μία πλευρά λοιπόν είχαμε τους συνήθεις αριστερούληδες. Αυτούς τους ψευτοεπαναστάτες των σόσιαλ μίντια που καραδοκούν σαν τα κοράκια για να ζυγίσουν θανάτους. Οι αντιδράσεις τους, κλασικές: «Μα για την Παλαιστίνη δεν γράψατε τίποτα», «Για την αντίστοιχη επίθεση στην Κένυα γιατί δεν βάλατε τη σημαία της προφίλ», «10.000 αυτοκτονίες (σ.σ. ευτυχώς που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ και σταμάτησαν οι αυτοκτονίες αλλιώς θα είχαμε φτάσει χαλαρά στις 20.000) λόγω του μνημονίου και ασχολείστε με μια χούφτα νεκρούς Γάλλους» συν βαθυστόχαστες ιστορικές αναλύσεις για τον Σάχη και τη Φαράχ Ντιμπά (οι οποίες αποδεικνύουν πως η Δύση ευθύνεται για το μακελειό στο Παρίσι) συν τις γνωστές συνωμοσιολογικές αρλούμπες για Σιωνιστές, Μασόνους, εξωγήινους κ.λπ κ.λπ. Μέχρι και ο γελοιωδέστατος αστικός μύθος για τους Εβραίους που δήθεν δεν είχαν πάει στη δουλειά τους την 11η Σεπτεμβρίου αναπαράχθηκε αυτούσιος με ένα φανταστικό αρχιραβίνο (!) ο οποίος κάλεσε τους συμπατριώτες του να εγκαταλείψουν το Παρίσι τρεις μέρες πριν την επίθεση.

Είναι να απορείς με αυτούς τους ανθρώπους. Τόσο για το χαμηλό δείκτη νοημοσύνης τους όσο και για το μίσος που κρύβουν μέσα τους για αθώους ανθρώπους που μόλις έφυγαν βίαια από τη ζωή. Μόνο και μόνο λόγω της εμμονής τους με την Ευρώπη και το δυτικό πολιτισμό.

Όχι βέβαια πως η «άλλη» πλευρά πήγε καλύτερα. Αμέσως μετά τα γεγονότα ξεχύθηκε ένα πρωτοφανές ρατσιστικό, φυλετικό και θρησκευτικό μίσος. Μετανάστες, πρόσφυγες αλλά και όλοι οι μουσουλμάνοι γενικότερα εξισώθηκαν σε χρόνο dt με τους τζιχαντιστές. Με μια φρασεολογία που θα έκανε μέχρι και τον Ηλία Κασιδιάρη να κοκκινίσει υψώθηκαν ιερά λάβαρα χριστιανισμού και ορθοδοξίας ενώ ακόμη και μετριοπαθείς άνθρωποι την είδαν Ριχάρδοι Λεοντόκαρδοι, έτοιμοι να ξεκινήσουν σταυροφορίες για να κατατροπώσουν τους «άπιστους» Σαρακηνούς του 21ου αιώνα. Το ίντερνετ γέμισε με ξένες (προφανώς φιλοναζιστικής προέλευσης) γελοιογραφίες, όπως εκείνη όπου η Ευρώπη δίνει μια γερή κλωτσιά προς την Τουρκία σε ένα ανθρωπόμορφο γουρούνι το οποίο εκπροσωπούσε το μουσουλμανισμό. Ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία σε όλο της το μεγαλείο. Η «σοβαρή» Χρυσή Αυγή γιγαντώνεται μπροστά στα μάτια μας.

Εθνίκια και ψευτοαριστεροί σε μια ξέφρενη κούρσα χυδαιότητας και μισανθρωπισμού. Χαλλλαροί νεοέλληνες διασταυρώνουν τα μίση τους σε μια αρένα σπαρμένη με πτώματα. Πριν λίγες εβδομάδες δημοσιεύτηκε ένα κείμενο του εξαιρετικού συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη. Τότε είχα διαφωνήσει μαζί του. Είχα θεωρήσει εκείνο το κείμενο ακραίο, άδικο, αφοριστικό. Μετά όμως από αυτά που διαβάζω τις τελευταίες μέρες αρχίζω να προβληματίζομαι. Μήπως τελικά είμαστε όντως ένας λαός ο οποίος «ανήκει οριστικά στο μη περαιτέρω του χείριστου»; Και μήπως πρέπει κάποια στιγμή να τιμωρηθούμε μήπως και αλλάξουμε;